Het eerste stukje is naar het station van Putten. Hier heb ik geen routebeschrijving voor nodig, want het is alleen maar rechtdoor. Al snel ben ik bij het station en kan ik starten met de volgende etappe. Die brengt me al snel naar kasteel de Vanenburg. Dit kasteel is nu een hotel, maar heeft in de oorlog dienst gedaan als werkkamp. Er is niet veel bekend over dit kamp, maar als ik nu de luxe van het hotel zie, is het helemaal niet voor te stellen hoe het toen geweest moet zijn.
Via bos en heide en langs de spoorlijn ga ik richting Ermelo. Ik passeer het station, waar nog niets open is en ik ga dus maar op zoek naar een bankje. Na een hapje en een drankje ga ik weer verder. Ik kom langs een monumentje uit de oorlog (foto) en besluit een klein stukje verder om even van de route af te wijken. verderop langs de weg staat een groot bord met de tekst OPEN bij een horecagelegenheid. ik hoop dat ik daar gebruik mag maken van het toilet. Helaas zijn mijn inspanningen tevergeefs. Ondanks het grote bord is de boel op slot. Een bordje op de deur geeft aan dat ze om twaalf uur open gaan en het is nu kwart voor elf!!!!! Mopperend over dat stomme bord met de tekst OPEN ga ik terug naar de route. Gelukkig is de nood nog niet heel hoog, maar het was wel prettig geweest om iets te lozen.
De route gaat verder over een fietspad langs het spoor (alweer) en die moet ik volgen tot een spoorwegovergang. Maar dat gaat niet lukken, het fietspad is afgesloten. met behulp de aangegeven omleiding, de kaart en gezond verstand kom ik weer op de juiste route. In Harderwijk word ik met een omweg naar het station gestuurd. Deze omweg stuurt me langs de joodse begraafplaats. Voor ik daar ben, zorg ik dat ik een steentje heb om achter te laten op een grafsteen.
De begraafplaats is klein en ligt ingeklemd tussen de bebouwing. Toch heerst er rust. Ik zie een aantal vrij recente graven, maar ook een aantal uit de oorlog en nog oudere graven. Omdat de levensverhalen van een aantal mensen in het boekje beschreven staan, is het vreemd om hun namen op een grafsteen te zien staan. Het voelt toch of je ze een beetje kent. dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart blijkt uit de vele steentjes die op deze grafsteen liggen. Ik besluit om mijn steentje op een andere grafsteen te leggen. Een grafsteen waar nog geen steentje op ligt. Elke dode is het waard om herdacht te worden.
Na de begraafplaats ben ik al snel op station Harderwijk. Gelukkig is daar een toilet, daar maaik ik gebruik van en dan ga ik weer snel verder, ik zoek in het centrum wel een terassje. En dat vind ik. Tijd voor thee een een tosti.
Na de pauze kom ik wat moeilijk op gang. De koude wind heeft mijn spieren geen goed gedaan. Gelukkig is er nog veel te zien in Harderwijk, dus ik kan rustig opstarten. Bijzonder vind ik om te zien, dat op de rand van de herdenkingssteen tegen de gevel van de synagoge ook steentjes zijn neergelegd. Ik vind dit een bijzonder mooi gebruik van de Joodse bevolking.
Ik slinger wat heen en weer door Harderwijk tot ik van de routebeschrijving de opdracht krijg een fietspad langs de spoorbaan te volgen. En dat gaat kilometers lang zo door. En dan is de routebeschrijving onduidelijk vind ik. Ik moet een loopbrug over, volgens de markering, maar deze loopbrug staat niet in de beschrijving. Als ik bij de rolstoelroute zie staan dat deze bij de loopbrug rechtdoor gaat, neem ik aan dat het klopt. Gelukkig zie ik na de loopbrug ook weer markeringstekens staan, want ik zie het niet zitten om al die treden nog een keer te nemen.
Eenmaal de loopbrug over kom ik in de Harderwijkse bossen. En ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat ik geen mensen tegenkom. Ik hoor af en toe een trein, ik hoor de auto's op de A28, maar ik ben hier helemaal alleen. Bijzonder. Na verloop van tijd moet ik markeringen van Natuurmomenten volgen. Ik ben benieuwd.
Het is af en toe ene beetje zoeken, maar ik heb al snel door dat natuurmomenten zuinig is met markeringen en dat als er geen markering staat dat dat betekent dat ik het pad gewoon moet vervolgen. Van de kaart word ik niet wijzer, want de kleine paadjes die ik moet volgen staan daar niet op. En dus moet ik weer loslaten en er op vertrouwen dat ik de markeringen blijf tegenkomen. En dat is het geval. Ik tref bijzondere merktekens in de route, beschreven in de routebeschrijving, elke keer weer aan. Als ik uiteindelijk op een parkeerplaats kom met een bankje besluit ik dat het tijd is voor thee. Dit blijkt een goed besluit, want het stuk dat hierna volgt is zwaar. Eerst een stukje bos, dan een stukje hei en dan het Hulshorsterzand. Woestijn op de Veluwe. Prachtig om te zien, maar wat een ellende om daar te wandelen. Ik moet de bruine-pijltjes-route volgen en die pijltjes zitten op palen die willekeurig op de zandvlakte lijken te staan.
Ik ploeter dus elke keer door naar de volgende paal en ben elke keer bang dat er dan geen bruin pijltje op blijkt te zitten. Maar gelukkig gaat het allemaal goed. Nadat ik de zandvlakte ben overgestoken, volgt nog een stukje bos en dan eindelijk kom ik in de bewoonde wereld en kan ik de markering van het Westerborkpad weer volgen. Ook nu ben ik blij als ik een bankje zie, want dat stuk woestijn vond ik knap zwaar wandelen.
Na deze korte rust is het tijd voor de laatste loodjes van vandaag. Eerst naar station Nunspeet en dan naar R, waar mij een maaltijd wacht. Ik krijg een uitsmijter en warme appeltaart toe. Maar voor het zover is, moet ik eerst het Belvédèrebos door. De routebeschrijving stuurt me over een bospad naast het fietspad, maar ik neem het fietspad naast het bospad. Na het Hulshorsterzand heb ik wel even genoeg zand onder mijn voeten gehad.
Na het bos volgt een stukje industrieterrein en dan zie ik het station. En nu door naar mijn diner. Als ik daar eindelijk aankom, heb ik net geen 38 km op de teller staan. Ik heb diep respect voor de militairen die de Nijmeegse lopen. Mijn rugzak weegt exclusief drinken elf kilo. Een gewicht dat de militairen elke dag op hun rug hebben tijdens de N4D. Dat heb ik vandaag dus ook ervaren. Best zwaar......
Na een gezellig maaltijd vertrek ik. Ik heb stijve knieën, maar de ruime kilometer naar mijn slaapadres is snel afgelegd. Na een kopje thee met mijn gastvrouw, een hete douche en even bladeren in een tijdschrift duik ik mijn bed in. Volgens mij slaap ik al voor mijn hoofd mijn kussen raakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten