Om half acht staat Wandelmams op de stoep om mij naar het station te brengen. Samen met het uitzwaaicommité (bestaande uit de Wandelkerel en Dochterlief), stap ik bij haar in. De planning is om de trein van 7.51 uur te nemen, maar we zijn zo mooi op tijd dat de trein van 7.46 uur ook kan. Als dan blijkt dat de volgende trein ook nog vertraging heeft, is de keuze snel gemaakt. Ik knuffel de Wandelkerel en Dochterlief, ik knuffel Mams, ik knuffel Dochterlief en de Kerel nog een keer en net voor ik in de trein stap Dochterlief nog een keer. Ik zoek een plaatsje aan perronzijde en vervolgens wordt er van twee kanten enthousiast gezwaaid en dan ben ik echt weg.
Tegen half tien arriveer ik op station Schothorst. Ik neem even de tijd om alles in model te brengen, om de GPS op te starten, om de laatste riempjes en bandjes van mijn (nieuwe) rugzak te stellen en dan kan ik los. Los met wandelen, los van thuis en los met loslaten.
Het eerste deel van de route is saai. Een fietspad langs het spoor en vaak de term "fietspad vervolgen" in de routebeschrijving. Ik kom langs station Amersfoort Vathorst en helaas is daar geen toilet. Ik ben onderhand drie uur van huis en een sanitaire voorziening staat hoog op mijn "heb-ik-nodig-lijstje". Maar er zit niets anders op dan doorlopen.
Gelukkig verlaat de route eindelijk het fietspad en daarmee wordt de route ook mooier. In ieder geval tot aan Nijkerk. dan wordt de route minder mooi, maar voor mij niet helemaal, want het industriegebied aan de rand van Nijkerk herbergt een Intratuin. En die heeft een wc. En ik keek waarschijnlijk zo benauwd, dat ik door een medewerkster via de kortste route (alleen personeel) naar het toilet werd gebracht. Omdat de temperatuur behoorlijk is opgelopen, doe ik mijn shirt met lange mouwen uit. Om buiten tot de ontdekking te komen dat de lucht betrokken is en de zon verdwenen.
Ik loop door in de richting van het centrum van Nijkerk, waar volgens het routeboekje Museum Oud Nijkerk te vinden zou zijn. Dat lijkt mij een uitgelezen mogelijkheid om een stempel voor mijn wandelboekje te scoren. Helaas blijkt het aangewezen pand leeg te staan. Omdat de lucht steeds verder betrekt, besluit ik in hoog tempo door te lopen, in de hoop voor de opkomende bui op station Nijkerk aan te komen. Dit lukt net niet, maar met het eindpunt in zicht heeft stil staan ook geen zin. Het lukt dus niet om helemaal droog het station te bereiken. Met een kop thee en een broodje uit de Kiosk duik ik de wachtruimte in om de bui af te wachten.
Met een half uur is het weer droog, maar voor ik vertrek trek ik toch maar weer mijn shirt met lange mouwen aan. Zolang de zon zich niet laat zien is het fris en als de zon zich wel laat zien, is het ook met lange mouwen nog wel te doen. Vanaf het station wordt ik het centrum ingestuurd en als ik daar een Bruna met postagentschap zie, loop ik daar binnen om een dagstempel te halen voor in mijn wandelboekje. Toch nog een stempel gescoord.
Na het verlaten van het centrum kom ik langs het Joods monument Nijkerk. Dit monument bestaat uit zes driehoeken die samen een davidster vormen. Er is veel te vertellen over de symboliek van dit monument, maar het meest bijzonder voor mij zijn de sleutels in de druppels. Een grote sleutel voor de grote levende Joodse gemeenschap van voor de oorlog. Een lege druppel die het verdwijnen van vele Joodse mensen in de oorlog symboliseert en vervolgens een kleine sleutel om de hoop voor de toekomst te verbeelden. Een prachtig monument.
Via een voormalige spoorlijn, verlaat ik langs een huidige spoorlijn Nijkerk. Links de spoorlijn, rechts prachtige Hollandse vergezichten. Op een lantaarnpaal zie ik naast een routesticker ook een sticker van een audiopunt. Ik herinner mij dat ik vorig jaar de bijbehorende app heb gedownload en zoek het genoemde fragment op. En dan hoor je "oude" stemmen vertellen over hun ervaringen tijdens de oorlog. En als je dan zelf door die omgeving loopt en je hoort de vogels fluiten, de zon schijnt, in de verte rijden trekkers op en af op het land en jij loopt te genieten van de wandeling, dan kun je niet anders dan dankbaar zijn. Dankbaar voor de vrijheid waarin wij leven.
Na een rust op een picknickbank kan ik er weer tegen. Na een heerlijk stuk door het bos, gevolgd door een stuk asfaltweg, word ik een klompenpad (het Oldenallerklompenpad) opgestuurd. Het aangrenzende heidegebied wordt afgeschermd door een afrastering en ineens zie ik een hert langs de afrastering lopen. Het dier heeft mij nog niet opgemerkt en ik blijf dus heel rustig staan. Met dezelfde rust pak ik mijn fototoestel en pas als ik mijn fototoestel aanzet (bliepje) heeft het hertje door dat ik daar sta. Eerst is er paniek, verstijving, en dan slaat het diertje op de vlucht. Omdat ik mijn fototoestel al in de aanslag heb, kan ik een foto maken van het vluchtende hert. En dan ineens staat het diertje stil, misschien wel nieuwsgierig naar wat daar nou eigenlijk staat. Ik maak nog een foto en denk: "Sufferd, stel nou dat ik een jager was!" En dan bedenkt het hertje zich ook en gaat het er weer van door. Wat kom je als wandelaar toch prachtige dingen tegen.
Uiteindelijk bereik ik Putten. De route door het dorp is kort. En dan sta ik bij HET oorlogsmonument Putten. Tenminste voor mij. De rouwende vrouw die uitkijkt over "de graven" van de mannen van Putten. De rasters gevormd door de buxusstruikjes stellen de 660 mannen, afgevoerd tijdens de razzia Putten voor. Als je daar dan staat en je probeert je voor te stellen dat in elk vakje een man staat, die vervolgens wordt afgevoerd, dan houdt je verbeelding op.
Aan de andere kant van de weg staat een gedachtenisruimte. In deze ruimte wordt het verhaal van de razzia in Putten en de aanleiding daartoe verteld. Ik neem een informatiefolder mee en doe een donatie in de pot voor ik deze ruimte weer verlaat. Pas op mijn gastadres kom ik er achter dat ik een Engelstalige folder heb meegenomen. Ach, dat is in ieder geval beter dan een Franstalige.....
Mijn gastadres bevindt zich net voor het eindpunt (station Putten) van deze etappe. Dat stukje loop ik dus vandaag niet, dat neem ik morgen wel mee.
Na een gezellige maaltijd met mijn gastvrouw en haar later aangeschoven partner, zoek ik om half tien mijn bed op. Morgen wacht een nieuwe wandeldag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten