Het eerste deel van de route liep door Dwingeloo zelf en daarna kwamen we in het bos terecht en daar zouden we bijna de hele dag blijven. Al snel zagen we de eerste Krentenbloesem. De temperatuur liep in het bos snel op, ook omdat de wind daar geen kans kreeg. We vermaakten ons prima met zijn vieren en voor we het door hadden, waren we al op de eerste rust en hadden we er al bijna 10 km op zitten. Er vielen wat spetters toen we naar binnen stapten, maar daar besteedden we verder geen aandacht aan. We wilden koffie/thee en wat te eten.
Tijdens de rust kregen we gezelschap van A en toen we weer verder gingen, sloot hij ook aan. Helaas waren de spetters van voor de rust overgegaan in serieuze regen na de rust. En dus gingen er regenjassen en poncho's aan om de regen te trotseren.
Gelukkig was het na een half uurtje al weer droog en dan wordt zo'n poncho toch wel benauwd. Dus weer uit dat ding, maar waar laat je hem dan. Ik heb hem maar door een flap van mijn tas getrokken. Omdat ik ook mijn jack al om mijn middel had geknoopt, zag dat er ietwat vreemd uit.
We werden kriskras door het bos gestuurd. We waren elke keer vlakbij de tweede rust, in Theehuis Anserdennen en dan werden we de andere kant opgestuurd. Dit tot grote frustratie van de Wandelkerel. Niet omdat hij zozeer aan de rust toe was, maar hij weet dat ze daar heerlijke appeltaart hebben. Zijn geduld werd dus flink op de proef gesteld.
Tot onze verbazing zagen we in deze omgeving zelfs iets wat door moest gaan voor bollenvelden. Mooi, maar voor ons op een vreemde plaats. En toen eindelijk-eindelijk waren we bij het theehuis. En was het tijd voor appeltaart. En we konden nu zelfs weer buiten zitten.
Helaas verliet A ons gezelschap weer en omdat het toch nog wel wat fris was buiten, gingen we snel weer op weg. Over het laatste deel van de route valt niet zo heel veel te vertellen. Links bos en rechts bomen. Of andersom. Pas vlak voor Dwingeloo werd de omgeving weer anders.
We passeerden nog een parkje, waar we niet mochten, omdat het een stiltegebied was. In het midden stond een zuil, maar waar die voor staat, konden we dus niet bekijken. Langzaamaan begonnen we naar de finish te verlangen. Of je nu 20, 30 of 40 km loopt, de laatste km vallen altijd tegen.
Maar bij het zien van de parkeerplaats, wisten we dat we er bijna waren. we dronken nog wat met zijn vieren en toen vertrok P richting Friesland en wij richting huis. Ondanks de regen was het ene mooie wandeldag.
Eenmaal thuis bleek er een blaartje onder een teen te zitten. Niet fijn, aangezien ik dinsdag verder ga met het Westerborkpad. Dus doorprikken en goed verzorgen. Maar dat komt wel goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten