We namen tegen tien uur de trein en arriveerden rond elf uur in Amersfoort. We scoorden iets te eten en te drinken, haalden een stempel in ons wandelboekje en verlieten de stationshal op zoek naar de eerste markering. Het duurde maar even of we waren op pad. Druk kletsend doorkruisten we Amersfoort. En al snel lieten we de bebouwing achter ons. Via een vals plat liepen we het bos in.
De route van vandaag gaat via Kamp Amersfoort en aan het einde van het fietspad door het bos zagen we een bord staan dat ons de weg wees. we werden niet via de doorgaande weg gestuurd, maar we betraden het terrein van Kamp Amersfoort via het bos. De routebeschrijving en de markering kwamen niet overeen, maar gelukkig zag de Wandelkerel de markering en volgden we die, want de route via de markering was veel interessanter.
We werden langs het monument gestuurd en langs oude loopgraven en stellingen. Natuurlijk liepen we de loopgraven door. De Wandelkerel las met aandacht de informatie over de FLAK Stelling voor we de markering weer opzochten. En hoewel we dit al indrukwekkend vonden, wachtte ons een stukje verder nog meer indrukwekkends.
Het monument De Stenen Man aan het einde van een lange "laan". Alleen bleek het niet te gaan om een "laan", maar om een schietbaan. Deze schietbaan is volledig uitgegraven door gevangenen en is later ook gebruikt als fusilladeplaats. Op de plek waar De Stenen Man staat is een massagraf gevonden. Al met al een zeer beladen en daardoor indrukwekkende "laan". Aan het einde van de schietbaan staat een gedenksteen met daar tegenover een oude wachttoren. Deze wachttoren staat aan de Loes van Overeemlaan. Deze vrouw heeft veel betekend voor de gevangenen van o.a. Kamp Amersfoort.
In het herdenkingscentrum vinden we meer informatie over Loes van Overeem. Zij zorgde er voor dat de gevangenen in het Kamp Rode Kruis pakketten kregen. Eens zat er een zakdoek in het pakket. Voor de meeste gevangenen was deze zakdoek zo'n kostbaar bezit, dat ze de zakdoek nooit hebben gebruikt. En dan word je toch weer even hardhandig met beide benen op de grond gezet. Een stukje stof van amper een kwart vierkante meter als kostbaarste bezit..... Oef, wat hebben wij het toch ongelooflijk goed.
En dan is het tijd om verder te gaan. Naar buiten, waar de zon schijnt en de wind waait, waar we auto's horen razen en vogels horen fluiten. En waar de Wandelkerel weer even de oren van mijn hoofd kletst. Hij is onder de indruk van wat hij heeft gezien en gehoord en dat zoekt een uitweg. En dus kletst hij een hoop onzin weg en plaagt hij zijn moeder. Gelukkig kan zij daar tegen en we genieten samen van het buiten zijn.
Na een half uurtje lopen komen we bij het begraafplaats Rusthof waar een Russisch Ereveld ligt. We brengen een bezoek aan dit ereveld en ondanks de drukte op de parkeerplaats en op de begraafplaats is het Ereveld een oase van rust. We lopen naar het monument aan het einde van het ereveld en tot mijn ontroering staan aan de voet hiervan een Delftsblauw engeltje en een hyacint. Zo nietig en klein ten opzichte van het monument. En terwijl de Wandelkerel en ik in gedachten verzonken staan te kijken, rent er een eekhoorntje over de muur achter het monument. Het lukt me om een paar foto's van het diertje te maken. Vervolgens kijken we vol verbazing hoe het diertje uiteindelijk verdwijnt in de bomen. Als we het ereveld weer aflopen, zien we nog een bos tulpen staan bij een graf. We verlaten de begraafplaats en vervolgen onze weg weer door het bos.
We komen uiteindelijk weer in Amersfoort. Eerst heel lang langs een doorgaande weg om daarna uit te komen in een druk winkelgebied. En dan is het vreemde dat we slechts een smal straatje naar links hoeven te nemen om in een rustig en prachtig buurtje te komen. In dit buurtje staat ook een synagoge, die we rustig bekijken. Na de synagoge zijn we ook heel snel weer terug in het winkelgebied.
Gelukkig laten we dit ook weer snel achter ons om weer in een oud deel van Amersfoort uit te komen. Via de koppelpoort verlaten we het oude deel en even later lopen we langs de spoorlijn richting station Amersfoort Schothorst.
Net voor het station worden we nog even in verwarring gebracht door tegengestelde markering, maar aangezien we links het station zien, snappen we dat we nu voor links moeten kiezen. De volgende etappe loop ik weer alleen en dan ga ik voor rechts.
Bij het station blijkt dat we goed getimed hebben, want we hoeven maar tien minuten te wachten op onze trein.
Ik heb een heerlijke wandeldag gehad met de Wandelkerel en ik heb nu nog meer zijn om straks weer (in mijn eentje) verder te gaan op dit bijzondere traject.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten