Na ruim 3 jaar in de overlevingsstand komt het dagelijks leven langzaam maar zeker in een nieuw evenwicht terecht. De eerste anderhalf jaar van de ziekte van Manlief was de verwachting dat hij zo goed als helemaal de oude zou worden. Na anderhalf jaar kwam het besef dat dat herstellen en de oude worden er niet in zat. En dan volgt eerst nog de ontkenning, voordat het besef komt dat het toekomstperspectief moet worden bijgesteld.
Uiteindelijk heeft dat bijstellen van het toekomstperspectief ons zeker een jaar gekost. Eerst accepteren dat het leven nooit meer wordt zoals het ooit was. Dan gaan nadenken over hoe het leven in te richten en vervolgens bedenken wat je daar dan voor nodig hebt. En zo deden o.a. een rollator, een rolstoel en een trippelstoel hun intrede in ons huis.
Daarnaast moesten Manlief en ik nadenken over de taakverdeling. Manlief moest uit zijn rol als patiënt stappen. En dus oplossingen zoeken voor zijn beperkingen en initiatieven gaan nemen om taken van mij over te nemen. Ik moest uit mijn rol als opperhoofd stappen en leren om de taken die Manlief over nam los te laten en er op te vertrouwen dat Manlief de zaken zou regelen. En als hij dat niet deed, dat hij dat dan zelf moest oplossen. Daarnaast moest ik leren om tijd voor mezelf op te eisen door er af en toe gewoon niet te zijn. En ik moet zeggen dat ik erg trots ben op ons, omdat we daar samen uit gekomen zijn.
En zo is er een nieuw evenwicht en een nieuwe rolverdeling ontstaan. Natuurlijk gaan de zaken nog lang niet altijd zoals we ze gepland hadden, omdat Manlief nu eenmaal goede, minder goede en slechte dagen kent, maar als je accepteert dat dat zo is, geeft het al veel minder stress. En dat geeft rust in het hoofd en in het dagelijks leven.
En als er rust is, geeft dat ruimte om je te ergeren aan rommel in huis. En rommel is er meer dan genoeg na ruim drie jaar in de overlevingsstand. Want als ik ergens geen behoefte, tijd, geduld of aandacht voor had, dan was het voor het opruimen. Drie jaar lang ben ik over alle stapels heen gestapt, heb ik langs alle stapels heen gekeken en vooral om alle stapels en troep heen geleefd. Alleen de woonkamer hield ik (bijna neurotisch) netjes. Ik moest toch ergens tot rust komen.
En nu, NU NIET MEER!!!! Ik ben alle rommel, onrust en stapels in mijn huis zat. En daarom ben ik sinds september vorig jaar bezig om op te ruimen, uit te zoeken, weg te gooien en ruimte te creëren hier. De bijkeuken, de kelder, de hobbykamer en onze slaapkamer hebben metamorfose ondergaan. En dat geeft ruimte, ruimte om te leven.
En die ruimte om te leven, geeft rust, rust in mijn hoofd.
1 opmerking:
En hoe heerlijk is dat! Geniet van de rust en de ruimte....
Een reactie posten