PWN Egmond Wandelmarathon dag 1, Noordroute

Om 7 uur vanmorgen ging de wekker, zodat we om 8 uur konden vertrekken naar de startlocatie, sporthal de Watertoren. De afstand naar de sporthal kan lopend worden afgelegd, want al vrijdagmiddag zijn we afgereisd naar Egmond. Met zijn zessen bevolken we een tijdelijke woning. En we zijn niet de enige wandelaars die een tijdelijk onderkomen hebben gevonden. Al vrijdagavond hebben we gegeten met wandelvrienden uit den lande. Een supergezellige avond, die hopelijk navolging krijgt tijdens en na het wandelen. Voor Wandelmams, de Wandelkerel en mij zal dit weekend een compleet nieuwe ervaring zijn, het is onze eerste Egmond Wandelmarathon, maar we bevinden ons in het gezelschap van doorgewinterde Egmond-gangers.

Eenmaal in de sporthal worden opgewacht door een wandelaarster, en dat brengt het aantal wandelaars alvast op 8. Op de lijst van reisleidster C. staan 13 namen, maar al snel wordt dit teruggebracht tot 12. Helaas moet één persoon afhaken, omdat de treinen door de ijzel niet rijden. Er wordt wat heen en weer gebeld, gezwaaid naar een bekende die toch geen bekende bleek te zijn en uiteindelijk blijken onze bekende blauwe shirts een ijkpunt in de mensenmassa, zodat uiteindelijk alle schaapjes zich aansluiten bij de kudde. Ondertussen genieten we van het shantykoor op het podium, worden nog de nodige sanitaire stops gemaakt en worden er kopjes koffie gedronken. Helaas gaat die koffie aan Mams voorbij, omdat ze nog niet goed wakker is, omdat ze geen koffie heeft gehad. Onze tijdelijke bijna-buren nodigen haar uit om de volgende ochtend aan te schuiven voor een bakkie en die uitnodiging neemt ze met groot genoegen aan.

In de schemer naar de start.

En dan is het eindelijk zover dat we op pad kunnen. Omdat ik vergeten ben om de wandeljacks van de Wandelkerel en mijzelf in te pakken,  hebben we een sweater aangedaan. Die van de Wandelkerel is fluorgeel en dat blijkt in de loop van de dag reuzehandig te zijn. Hij is van verre te herkennen. Overigens moet hij normaal gesproken zelf zijn spullen inpakken, maar nu moest hij de hele dag nog naar school, dus heb ik dat gedaan. Ik kan dan ook alleen mijzelf de schuld geven van het vergeten van de jacks.....

Het eerste stuk gaat door Egmond zelf, maar snel komen we op het strand terecht. EIN-DE-LIJK!!! Ik ben gek op het strand, als het geen zomer is. Al die bakkende lichamen op een zomerse dag vind ik niks aan, maar bij minder mooi weer (vooral storm) wil ik naar het strand. Stormen doet het niet en rustig is het vandaag ook niet, maar het is wel "mijn" strandweer. En terwijl wij vanuit Drenthe foto's ontvangen van in de sneeuw spelende neefjes en een nichtje, is er in Egmond geen sneeuwvlok te bekennen. En voor we het weten staan we voor de eerste stempelpost. Hier scoren we een stempel, een pakje Sultana en een bak koffie of thee.

Hij valt echt op in de massa....

Zal de zon er door komen?

En hier blijkt dat er bij de andere Egmond-gangers al sprake is van vergevorderde traditie, want ineens komen er zakken eierkoeken uit een rugzak. En aan de reactie van de anderen merken wij dat dit al jaren zo is bij de eerste rustpost. Niet dat we er problemen mee hebben, sterker nog, de Wandelkerel werkte met veel plezier 2 eierkoeken weg. Dit overigens met toestemming van de andere wandelaars.

En verder ging het weer over het strand. En hoewel de wind nog steeds vol in ons gezicht blies, werd het steeds warmer, want Evert deed ondertussen ook zijn best. En in steeds wisselende samenstelling toog het 12-koppige gezelschap voort. De Wandelkerel kon het niet laten om zijn krachten te meten met één van de aanwezige dames. Overigens waren de dames ver in de meerderheid, dus daar had hij ook de meeste kans. Maar het was vooral genieten.

Ja hoor, zon!

Wie is de sterkste?

We zijn niet de eersten.

In gesprek met mijn zoon.

De organisatie houdt de boel goed in de gaten.

Foto van een trotse moeder!!!!!

En zo bereikten we rustpost nummer 2, de Kerf. Dit betekende ook het einde van de 8 km strand. We stopten even om alle troepen weer te verzamelen, om te stempelen, een sanitaire stop te nemen en voor een bakkie koffie of thee. Bij deze post kregen we een Twix white, waarvan de Wandelkerel er ook weer 2 wist weg te werken. Die jongen had het maar zwaar met al die etenswaren die zijn kant op werden geschoven. Toen alle schaapjes weer waren opgenomen in de kudde vertrokken we weer. Er wachtte ons een flinke klim. Natuurlijk week de Kerel af van het geijkte pad om het wat hogerop te zoeken, maar uiteindelijk bereikten we allemaal de top. Alwaar we weer stil stonden om te genieten van het uitzicht. Wat een prachtig stuk natuur en wat een prachtig uitzicht. En dus stonden we stil om van het uitzicht te genieten (en om op adem te komen van de klim).

IJs, dus toch echt winter.

Hoog,

hoger,

hoogst!
Wandelmams aan de top!!!!!! 

Ik geniet met volle teugen van de wandeling en het gezelschap, maar ik merk wel dat mijn "kampervaring" met mij mee wandelt. Ik ben constant schaapjes aan het tellen. Gelukkig heb ik er zelf geen last van en de rest heeft het volgens mij niet eens door, maar ik besef maar weer eens dat privé en werk nooit helemaal gescheiden kunnen worden, omdat ik mijzelf altijd meeneem. Gelukkig is dit een positieve bijwerking..... Ehhh, 1, 2, 3, 5, 7, 9 ,12!!! Compleet.

Na de klim volgt de afdaling en vervolgens gaan we de duinen in. Stukje verhard, stukje onverhard en wandelaars in alle soorten en maten. De Wandelkerel loopt ver voor Wandelmams en mij uit, soms met een wandelaar uit onze kudde, soms met een vreemde die hem aanspreekt, maar altijd opvallend dankzij zij fluorgele trui. Mams en ik raken in gesprek met een moeder en haar 11-jarige zoon. Zij zijn samen in training voor e N4D. Moeder heeft in 2014 voor het eerst deelgenomen en haar zoon, die in oktober 2015 de 12-jarige leeftijd bereikt wil dit jaar meedoen. Moeder is bang dat ze uitgeloot worden. Als wij zeggen dat haar zoon dit jaar verzekerd is van deelname, omdat hij in 2015 12 jaar wordt, is moeder verbaasd. Helemaal als wij aangeven dat zij als begeleider dan ook sowieso mag meedoen. We verwijzen haar naar de site van de N4D en praten nog even verder over leuke wandeltochten.

Aangezien we de gele vlek van de Wandelkerel wel erg in de verte zien verdwijnen, besluiten we om het tempo weer op te voeren. We sluiten weer aan bij een deel van de andere schaapjes uit onze kudde, als er een bankje vrij komt. En dat bankje is volgens de doorgewinterde Egmond-gangers zeer geschikt voor de volgende stop. Er is een klein probleem, er zijn al een paar schaapjes voorbij het bankje. Maar dankzij een estafette-run wordt ook de voorste wandelaar weer teruggehaald. De Wandelkerel speelde de rol van schapendoes.

Bij deze rust kwamen de thermosflessen gluhwein tevoorschijn. Nu drink normaal gesproken geen alcohol tijdens het wandelen, maar een glaasje (bekertje) gluhwein bij deze temperatuur gaat er wel in. Deze alcoholische versnapering werd aangevuld met Fryske Dumkes, heerlijke kruidige koekjes in de vorm van een duim. En omdat de Wandelkerel nog onder de 18 is en dus geen alcohol mag nuttigen, is er voor hem warme chocolademelk, met ook deze keer meer Fryske Dumkes dan de meeste andere wandelaars. Maar hij heeft natuurlijk wel een extra sprintje getrokken.......

En weer naar beneden.

Op een ouwe fiets.....

Een prima bankje voor

gluhwein!!!!!

Ehhh, hoge nood J?

En na dit opkikkertje gaat het weer verder richting Bergen. Er wordt nog een poging gedaan tot toetreding tot het GGG, maar de zangkunsten blijken nog niet GGG waardig. Nog even oefenen dus. In Bergen wacht ons weer een stempelpost. Hier is wederom een shantykoor aanwezig en hun zangkunsten brengen enkele schaapjes uit onze kudde zelfs aan het dansen. Naast de stempel.krijgen we ook allemaal een mandarijn en een paar meter voorbij de post staat de organisatie met een pakje vruchtendrank. Wij zijn echter op weg naar een horeca-onderneming waar we kunnen lunchen. We komen binnen in een grote zaal, waar een deel van is afgezet door middel van verrijdbare plantenbakken. Bij het zien van de 12-koppige groep worden de plantenbakken terzijde geschoven en kunnen we plaats nemen.

Al snel ontvangen we onze drankjes, maar op onze lunch moeten we uiteindelijk ruim een uur wachten. Nu scheelt het dat we ons in goed gezelschap bevinden, maar al met al duurt het gewoon te lang. Het kost dan ook wat moeite om weer op gang te komen na het lange zitten.

Voetjes van de vloer.

Hij had verder nog niets gegeten.....

Maar de stijve spieren worden snel vergeten als we het duingebied weer ingaan en we daar op korte afstand de loslopende runderen aantreffen. Met het nodige respect nemen we foto's, maar de runderen lijken niet warm of koud te worden van onze aanwezigheid. Als er vervolgens wandelaars aankomen, die bijna bij de beesten op de rug gaan zitten, lijkt het ons beter om door te lopen. Net als we verder gaan zien we in de verte ook nog 2 Konikspaarden bovenop een duin staan, maar tegen de tijd dat we een fototoestel hebben gepakt zijn ze er  weer vandoor. Helaas!!!!

Omdat we ondertussen een behoorlijke achterstand hebben opgelopen ten opzichte van de voorste gelederen, geven we even tussengas en na een kwartiertje flink doorlopen zien we in de verte de kopgroep weer voor ons lopen. Volgens de experts is de volgende rust niet heel ver en zullen ze daar op ons wachten, dus nemen we weer iets tempo terug. Gezien de lange rust in de horecagelegenheid, is besloten om hier niet te gaan zitten, maar als we een stempel (en een krentenbol) hebben gehaald, blijkt de rest van het gezelschap toch aan een tafel te zitten.....

De Wandelkerel is oma toch echt boven het hoofd gegroeid.

Voor een praatje hebben we vandaag geen apart paadje nodig. Man, man, er wordt wat afgel.ld door de aanwezige schaapjes.....

Zie daar, in de verte, het fluorgeel van de Wandelkerel.

Dat is nou nog eens praktisch. Het nummer van het Rode Kruis onder het waarschuwingsbord voor gladheid!!!!!!

En dan blijkt dat ook de laatste wandelaar met extra bagage van zijn last af wil. En wederom betreft dit een hartverwarmer. Het overgrote deel van de kudde gaat voor deze aanvulling op het menu van de dag. Een enkeling grijpt terug naar de gluhwein en voor de Wandelkerel is er nog warme chocolademelk.

Het toeval wil dat de gluhwein en de chocolademelk in een zelfde soort thermosfles zitten en sommige wandelaars zijn er van overtuigd dat de Wandelkerel ook gluhwein krijgt. Er zijn zelfs wandelaars die elkaar "onopvallend" attent maken op dit feit. Zo onopvallend dat het zelfs de Wandelkerel opvalt. Met een vette knipoog maak ik hem duidelijk dat hij zich er niets van aan moet trekken. En dat doet hij dan ook niet. Sterker nog, hij schenkt nog wat chocolademelk in voor zichzelf en 1 van de andere wandelaars. We proosten luidkeels met elkaar en maken ons vervolgens op voor de laatste loodjes. Helaas blijkt dat reisleidster C. haar fototoestel kwijt is. Het toetsel zit niet meer in het daarvoor bestemde tasje. Maar omdat we op het punt staan om de verder te wandelen, besluit ze om in de sporthal haar tas op de kop te zetten om het toestel te vinden.

Thermosfles met gluhwein/chocolademelk en een fles kruidenbitter.

 Even controleren of de fles echt leeg is... (In scène gezet!)

 

Bord voor je kop?

Na deze rust moeten we nog een krappe 4 km afleggen. Een makkie dus. Maar toch niet helemaal. Er wachten nog een paar pittige klimmetjes. Sommige met en andere zonder traptreden. Na het beklimmen van het zoveelste duin zien we Egmond in de verte alweer opdoemen. Op het hoogste punt wachten we tot de kudde weer compleet is en met zijn allen lopen we het laatste stukje tot de sporthal. Reisleidster C. zet haar tas op de kop, maar het fototoestel blijft weg. Terwijl zij de stand van de organisatie bezoekt om het verlies te melden, wachten wij op de andere helft van de familie. Er staat een bezoek aan de Italiaan op het programma. De groep van 12 wandelaars wordt aangevuld met wederhelften en verloren schapen tot 20 personen en er volgt een luidruchtig en gezellig samenzijn. Na afloop van dit diner vertrekken enkele wandelaars huiswaarts, zij wandelen morgen niet, de rest vertrekt naar hun tijdelijk onderkomen. Morgen wacht de Zuidroute.....

Trap af...

trap op!!

Eind in zicht.

Wandelmams zoekt steun bij haar grote kleinzoon.

Een laag totaal gemiddelde, maar we hebben ooit nog langzamer gelopen.

Eerlijk zullen we alles delen.... Heerlijk gegeten bij de Italiaan.