Waarom ik dan toch nog wakker ben, terwijl ik weet dat slapen veel beter voor mij is? Omdat ik af en toe behoefte heb aan een trip door MemoryLane. En die trip wil ik alleen maken. Alleen met mijn gedachten, alleen met mijn verwachtingen, maar vooral alleen met mijn verdriet.
Want ondanks het feit dat ik weiger om bij de pakken neer te zitten, ondanks het feit dat ik weiger om slachtoffer te zijn, ondanks het feit dat het dagelijks leven soms (te) veel van mij vraagt, heb ik een leuk leven.
Ik heb een man die zielsveel van mij houdt en ik van hem. We kunnen samen onbedaarlijk lachen, samen diepgaande gesprekken hebben en samen ongelooflijk genieten van onze kinderen.
En ik vind het bijzonder en een wonder om te zien hoe onze kinderen hun weg vinden in de maatschappij. Hoe ze aan de ene kant zeer zelfstandig zijn (deels natuurlijk door de situatie thuis) en hoe ze aan de andere kant ons nog zo nodig hebben. Een extra knuffel na een spannende tv-serie of een complimentje ondanks die onvoldoende op Engels. We zijn als ouders nog zo nodig.
Daarnaast geniet ik ongelooflijk van mijn baan in het onderwijs. Ik vind het een voorrecht om jongelui op weg naar hun volwassenheid te mogen begeleiden. Om te kunnen zien hoe brugklassers binnen komen en hoe jong-volwassenen de school weer verlaten. Fantastisch. Met mijn leven is dus op het eerste gezicht niets mis.
Maar dat is deels schijn. Natuurlijk is mijn leven niet zoals ik het mij ooit voorgesteld had en ondanks de positieve dingen die ik hiervoor noemde, is er één groot gemis. De gezondheid van Manlief.
Natuurlijk vond ik het leuk om afgelopen dinsdag met de schatjes naar Amsterdam te gaan. Maar eigenlijk wil ik dat natuurlijk gewoon het liefste met zijn vieren doen. En als dan een DVD voorbij komt, waarop Manlief loopt te voetballen, dan doet dat pijn, want nu is een bal een grote bedreiging voor hem als hij loopt.
En vrijdagmiddag was ik met Dochterlief op pad voor zaalschoenen en daar kwam ik een oude bekende tegen, die vroeg of Manlief nog steeds voetbalde...... Ehhh, nee dus.
En dan ineens heb ik de behoefte om allerlei oude filmpjes te bekijken waarop Manlief als actief voetballer te zien is. Van kampioens- en degradatiewedstrijden, van zijn afscheidswedstrijd, niet van de club, maar van het eerste elftal, van Manlief als coach bij de Wandelkerel, maar ook ooit, toen bij de BZT-show, na de revalidatieperiode, of tijdens de Nijmeegse4Daagse. En elke keer weet ik dat het mij pijn doet om te zien hoe die voetballer is veranderd in een minder-valide. Maar aan de andere kant heb ik dat ook nodig om de waarheid onder ogen te zien.
En dus blijf ik af en toe, op tijdstippen dat ik allang zou moeten slapen, die trip maken. Die trip door MemoryLane, om te genieten van wat was en om te dealen met wat is.....
1 opmerking:
Dikke knuf
Een reactie posten