Het duurde maar even of de eerste naaimachines snorden, waaronder die van Dochterlief. Zij wilde voor de lunch de top van haar "nieuwe" quilt afhebben. Ze ging dus vol enthousiasme aan de slag. Ik mocht de rand van haar eerste quilttop nog even vastzetten, zodat die deze dag ingeleverd kon worden.
En ondanks de vele aanspraak en aandacht die ze kreeg, lukte het om de top ruim voor de lunch in elkaar te zetten. Tussen alle arbeid door werden we uitgenodigd om een bezoek te brengen aan de stoffentafel. De organisatie had heel veel stoffen gedoneerd gekregen en iedereen kreeg de kans om daar wat leuks uit te zoeken, waarbij de voorraad elke keer werd ververst, zodat iedereen leuke stofjes had om uit te kiezen. Er waren stapels en stapels en stapels met stroken overhemdstof, maar ook enkele stukken aan de meter. En daar vond ik een prachtig stuk paarse stof, perfect voor de achterkant van de nieuwe quilt van Dochterlief. En we hadden al te horen gekregen dat we tussenvulling zouden krijgen en er was ook nog een mevrouw die een frame bij zich had om het rijgen makkelijker te maken. En zo gebeurde het dat Wandelmams even later druk bezig was met het knippen en rijgen van de quilt van Dochterlief.
Toen de lunch werd aangekondigd, moest ik nog drie centimeter van de rand vastzetten, dus dat maakte ik nog even af, dan had ik ook mijn doel gehaald. En dat lukte. We sloten aan in de rij voor de soep en broodjes en genoten van de heerlijke lunch.
Na de lunch kregen we te horen dat de droomdekenstichting vanaf nu ook gebreide en gehaakte dekens gaat uitgeven. De droomdekenstichting geeft al jaaaaren dekens uit, maar bij het grote publiek is dit niet bekend. Vandaar dat ze zichzelf wel eens het best bewaarde geheim van Nederland noemen. Maar langzaam maar zeker wordt dit geheim (gelukkig) steeds bekender. En meer bekendheid, betekent meer aanvragen voor dekentjes. En dan moet je kijken naar de mogelijkheden. En dan blijkt dat er ook heel veel dames zijn die wel een bijdrage willen leveren. Ook als ze niet (meer) in staat zijn om kleine steekjes te maken met naald en draad of naaimachine, maar nog wel kunnen breien en/of haken. Vandaar de toevoeging van gebreide en gehaakte dekens. En die zijn mooi!!!!
(Nou ja, het breiwerk dan, het onderwerp niet altijd.)
Daarna ging Mams verder met rijgen en Dochterlief en ik stortten ons op de overhemdstof-stroken. Van deze stroken maakten we "schuine" blokken, maar Dochterlief wilde eigenlijk gewoon verder met de top die ze deze ochtend had afgemaakt. Dat lukte, maar voor het zover was, maakte ze toch een paar blokken van de stroken.
Ondertussen had ze ook haar eerste droomdeken ingeleverd, dus haar dag kon sowieso niet meer stuk. En al helemaal niet toen ze de quilt waar ze nu mee bezig was, mocht gaan doorquilten op mijn naaimachine. Dat is een quiltmachine en die is beter bestand tegen dikke lagen stof en heeft meer ruimte om de deken door te voeren. Dus ze glom van trots toen ze achter die super-de-luxe-machine (in haar ogen dan) mocht plaats nemen. Het doorquilten deed ze door een rand rondom de hartjes te stikken. Het leuke is dan dat op de achterkant die hartjes ook te zien zijn. Maar nog leuker was dat diverse dames haar vroegen hoe het mogelijk was dat ze zo'n mooie naaimachine tot haar beschikking had. Ze is dan wel weer zo eerlijk om te zeggen dat deze niet van haar is en dat ik met haar had geruild, omdat ik alleen maar recht-toe-recht-aan hoefde te naaien.
Ook kletsten we met bekenden en onbekenden, wisselden we ideeën en ervaringen uit en was het vooral gewoon heel gezellig. Veel te snel werd het tijd om op te ruimen. Maar dat hield wel in dat het tijd was voor de show-en-tell. Dochterlief liet eerst nog even haar productie van deze dag zien. Als je goed kijkt, zie je dat de hartjes in de twee rijen rechts en een paar in de derde rij van rechts voorzien zijn van een stiksel. Goed bezig meisje!!!
Stapels en stapels dekens lagen te wachten. Er werden deze dag ruim 280 droomdekentjes ingeleverd in alle soorten en maten. Ik fotografeerde me suf, sommige foto's zijn iets bewogen, veel dekens staan niet eens op de foto, gelukkig een aantal ook wel, dus hieronder volgt slechts een kleine greep uit de ingeleverde dekentjes.
Maar de allermooiste moest nog komen. De eerste droomdeken van Dochterlief. Ze werd nog even in het zonnetje gezet, het is niet niks als een 12-jarige een droomdeken inlevert. En eerst een beetje verlegen, maar later vol trots onderging Dochterlief de aandacht. Zeker toen duidelijk werd dat ook zij al de nodige bergen had beklommen, nadat haar vader ziek werd.
En na een gezellige, fantastische dag gingen we vol inspiratie weer naar huis. Om komend jaar droomdekens te maken, zodat het best bewaarde geheim van Nederland verder kan groeien. Zodat nog meer kinderen troost en kracht vinden als hun leven diepe dalen kent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten