Overpeinzingen

Het overvalt me elke keer weer. Soms is er een reden voor, soms geen enkele. Maar zo af en toe geef ik me over aan gedachten over hoe ons leven zou zijn als Manlief niet ziek was geworden. En voor ik verder ga wil ik één ding duidelijk stellen: Ik verwijt Manlief, nog enig ander persoon, het feit dat hij ziek is geworden en dat daardoor ons leven drastisch is veranderd. Maar af en toe wens ik wel dat wij nog steeds niet zouden wat (neuro-)sarcoïdose is. Want dat zou dan betekenen dat Manlief nog steeds gezond zou zijn.

Ook vanavond overviel het me weer. Ik zette de foto's van de wandeltocht op de externe harde schijf, maar ik had weer eens geen geduld en klikte te snel her en der. En toen kwam ik terecht bij foto's uit 2008. En voor ik het wist zat ik oude foto's te bekijken. Fantastisch om de jongere uitvoeringen van de kinderen te zien.

Maar naast de jongere uitvoeringen van de kinderen duikt ook elke keer een actieve en sportieve vader op, die op alle fronten meedoet. En daar zit de kneep.

Het doet me pijn om geconfronteerd te worden met die man die in het verleden alles kon en deed. Niet omdat de herinneringen niet leuk zijn, maar juist omdat de confrontatie met het heden dan zo hard aankomt. En als dan de kinderen ook nog aansluiten bij mijn foto-kijk-sessie en zij ook zeggen dat het vroeger zo leuk was als papa dit-of-dat met ze deed, vind ik het nog moeilijker.

Toch hebben we ook genoten van het kijken naar de oude foto's. En uiteindelijk is gedeelde smart toch ook halve smart. Dus hier een aantal heerlijke foto's.

De laatste twee foto's zijn van de zomervakantie van 2011 in Normandië. Toen had Manlief al last van zijn rechterbeen, maar met gedoseerde activiteit en rust hebben we deze vakantie nog veel kunnen doen. Daarna ging het hard achteruit. Zo hard, dat er amper foto's zijn van de periode daarna en al helemaal geen foto's waar Manlief op staat. De eerstvolgende foto die ik van Manlief kon vinden is van december 2011 in het AMC.

En dat is toch wel even slikken.