Deze keer wederom voor 20 km. Was het vorig jaar Wandelmams die last had van de naweeën van de griep, nu was ik degene die kampte met de lichamelijke gevolgen van een griep. En daarom was 20 km meer dan genoeg.
En zo vertrokken we vanuit het buurtcentrum Weideblik. Het eerste stukje was verhard, maar al snel belandden we in de modder, bij voorkeur enkelhoog, en was het de kunst om op de been te blijven. Wandelmams had al bijna spijt dat ze mee was gegaan, modder en zand zijn niet haar ding, maar voor het echt te erg werd, bereikten we (gelukkig) weer asfalt.
Helaas voor Wandelmams was het asfaltgedeelte van korte duur. Even later werden we weer de blub in gestuurd. In eerste instantie leek het mee te vallen, maar het duurde maar even of ook hier was de blubber (meer dan) enkelhoog....
Maar deze nattigheid wisten we ook te overleven zonder natte voeten te krijgen en gelukkig volgde ook op dit stukje ellende weer heerlijk asfalt. Via de Boerenveenscheplassen werden we richting Pesse gestuurd.
Gelukkig was het pad door de Boerveensche Plassen verhard. En ook het volgende deel van de route leverde geen problemen op. We kwamen markeringen tegen van de KNBLO. Volgens ons betrof dit het Westerborkpad, maar de sticker was niet helemaal duidelijk.
Daarnaast lopen er door dit deel van Drenthe nog vele andere routes...
Helaas moesten we nog een behoorlijke portie modder overwinnen. Uiteindelijk kwamen we in Pesse. Daar moesten we, met het eind in zicht, nog een stukkie omlopen, namelijk om de voetbalvelden heen naar de kantine van VV Pesse. Gelukkig was ik daar al eerder geweest, omdat de Wandelkerel daar al eens gevoetbald had. Waarom gelukkig??? Ik had hoge nood en wist dus de kortste weg naar de toiletten....
Na de rust maakten we het rondje om de voetbalvelden af en liepen we een klein stukje van de route terug. Daarna kwamen we terecht in het Spaarbankbos. Het bleef blubberen en daarom maakten we bijna geen foto's. Niet dat we niet genoten, zeker niet, het was heerlijk wandelen. Na het Spaarbankbos kwamen we nog wat exotische dieren tegen. Ik vind ze leuk, maar hou ook gepaste afstand.
Voor je het weet heb je een klodder te pakken. Maar nog voor Mams en ik uitgepraat waren over de risico's, liepen Hoogeveen alweer binnen. Een slingertje hier en een slingertje daar, woonwijk links, huizen rechts.
En voor we het wisten waren we terug bij wijkcentrum de Weideblik. We complimenteerden de organisatie en genoten van een heerlijke kop goulashsoep. Al met al een heerlijke wandeldag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten