En dus moest grote vriend Knabbel een eigen bed krijgen. En om dat bereiken plakte ze alle in huis zijnde schoenendozen aan elkaar, bekleedde ze met behulp van behanglijm met krantenpapier, om daarna het geheel in gepaste kleur te verven.
Toen het geheel moest drogen besloten we om met zijn vieren een DVD te gaan bekijken. En net voor we het schijfje in de speler drukten, kreeg ik een appje. En in dat appje zag ik mijzelf als 5-6 jarige?????? Huhhhhh, gelijk zusjelief gebeld, want zij stuurde het appje. En wat bleek, na het overlijden van mijn oma hebben de diverse foto-albums een zwerftocht gemaakt door de familie en zij bleken te zijn gestrabd bij één van mijn ooms. En daar waren Wandelmams en zusjelief die middag geweest en zij mochten diverse foto's meenemen. En dus kreeg ik een foto van mijzelf als klein meisje toegestuurd met de mededeling dat er nog veel meer foto's waren en of ik kwam kijken. Nou graag.
Dus ik liet mijn dierbaren achter bij de DVD van de Klokkenluider van de Notre Dame en stapte op de fiets om de foto's te bekijken die bij Wandelmams op de tafel lagen.
En ik ben sowieso gek op foto's, maar van die hele oude vind ik helemaal geweldig. En als er dan ook nog familieleden opstaan zijn ze extra dierbaar. Dus hier een paar prachtige exemplaren.
Zusjelief ging compleet uit haar dak bij het zien van het Volkswagenbusje. Zij heeft al sinds haar 12e een fascinatie voor Volkswagenbusjes en kevers. En haar grootste wens is om ooit een Volkswagen kever te bezitten, maar dan wel één met een brilletje. Helaas zal ze daar flink voor moeten sparen, maar dromen moet je hebben, toch?
Het leukste moment was toen zusjelief en ik een foto van Wandelmams bekeken op 21-jarige leeftijd en zij zei: Hé, die bril heb ik nog! Waarop zij naar boven stoof en binnen een minuut weer terug was, met de betreffende bril!!! Daarop nam ik een foto van Wandelmams met de betreffende bril, maar die is niet geschikt voor publicatie. Maar het bewijs heb ik wel vastgelegd. De foto en de bril....
En met het zien van de foto's kwamen de herinneringen. En dus bleven we praten en praten en praten. Jammer genoeg was mijn andere zusje aan het werk, dus we misten een stukje, maar het was gezellig.
Met een stapel foto's vertrok ik naar huis, in de wetenschap dat zusjelief nog een hele rits foto's zou scannen waar we met meerdere gezinsleden op staan. Eenmaal thuis waren ze bijna klaar met het kijken naar de Klokkenluider van de Notre Dame, deel 2. En toen die afgelopen was bekeken we samen de foto's, tot grote hilariteit van de schatjes.
En deze foto was de aanleiding voor mijn vertrek naar Wandelmams.
Wat een schatje hè?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten