N4D, de After Party

Na een nacht goed slapen, werden we stuk voor stuk langzaam weer wakker en kon het grote opruimen beginnen. We namen daar rustig de tijd voor, we hadden geen haast. Ik begon met het verzorgen van mijn voeten en het afplakken/inpakken van de kwetsbare plekken. Mijn voeten waren nog wel gevoelig, maar ik kon lopen, al ging het niet heel snel.

Met de Wandelkerel sprak ik af dat ik het eerste stuk richting huis zou rijden en dat hij, als het nodig was, het stuur zou overnemen nadat we bij de Somp geluncht hadden. Nadat we Piet en Louis gedag hadden gezegd, verlieten we tegen 12 uur de camping. Het was gezellig in de auto, maar vlak voor de Somp merkte ik dat ik niet helemaal scherp meer reed, dus zodra we gestopt waren, gaf ik aan dat de Wandelkerel straks verder moest rijden.

Na de lunch nam de Wandelkerel dan ook het stuur over, maar het zat hem ook niet mee, hij kreeg kramp in zijn linkerkuit en kon dus niet meer schakelen. We hadden net de A50 verlaten, omdat die helemaal vast stond en we zaten dus op een klein stukje binnendoor richting de A1. Met wat moeite lukte het de Wandelkerel om de auto met caravan bij de stoplichten op gang te krijgen en gelukkig kon hij daarna rustig optrekken en doorrijden en zo bereikten we de A1. Op de eerste de beste parkeerplaats zette hij de auto aan de kant. Daar stonden we dan. 

Van de drie meiden achterin hebben er twee een rijbewijs, maar zij hebben nog nooit met een aanhanger of caravan achter de auto gereden en dat durfden ze nu ook niet goed aan, heel begrijpelijk. We hadden dus hulp nodig. Het uiterste redmiddel was de ANWB, maar eerst belden we mijn zwager en schoonzusje. Gelukkig wilden zij ons wel komen halen.Wat een opluchting, ik kon wel janken.

Omdat het in de auto wat benauwd werd nu hij stilstond, gingen we buiten op een bankje zitten. Ik kreeg het weer koud en Dochterlief heeft het altijd koud, dus wij kropen onder een deken. Daar zaten we dan....

In de W4W-app zette ik dat we gestrand waren langs de A1, maar dat de hulptroepen onderweg waren. Even later kreeg ik een reactie  van Carola dat zij en Aike ook op een parkeerplaats langs de A1 stonden, omdat de hond even wat kwijt moest. Na nog wat heen en weer geapp bleek dat ze op dezelfde parkeerplaats stonden en vervolgens zag ik Aike aankomen lopen met Woody. Je zou bijna denken dat er maar een parkeerplaats is langs de A1.

Even later begon het te regenen, dus toen gingen we snel allemaal de auto weer in. Na ongeveer een uur arriveerden de hulptroepen bij ons op de parkeerplaats. We verdeelden ons over twee auto's en zo ging het huiswaarts. Om 5 uur waren we eindelijk thuis.

Eenmaal thuis bleek dat mijn voeten dik en rood werden, dus snel een afspraak gemaakt bij de Huisartstenpost. Dochterlief was mijn chauffeur, zonder caravan rijdt ze graag, en zo kwam ik veilig waar ik moest zijn.

Bij de HAP werd mijn afplakwerk verwijderd, zag er wel netjes uit zeiden ze, en daarna werd er een arts bijgehaald. Conslusie: Ontstoken blaren op meerdere plekken. Mijn voeten werden keurig verbonden, dat duurde ruim een half uur, en met een antibiotica kuur werd ik weer naar huis gestuurd. Daarbij kreeg ik het advies om zo min mogelijk te lopen en om eventueel krukken te gebruiken en na het weekend moest ik mij maar melden bij mijn eigen huisarts.

Maandagmorgen ging ik naar onze eigen huisarts. Hier werden alle verbanden weer verwijderd. Gelukkig had de antibiotica zijn werk gedaan en zagen mijn voeten er rustig uit. Omdat de blaren nu zo goed als droog waren, mocht ik zonder verband weer naar huis, nu moest het natuurlijk genezingsproces zijn werk  gaan doen. Wel kreeg ik de opdracht om nog rustig aan te doen en  niet te veel te vragen van mijn lijf. Dat gaat voor een niet-stilzitter als ik nog een dingetje worden.......

Heb ik nu spijt dat ik de 50 km heb gelopen, nee absoluut niet. De blaren en de gevolgen zijn natuurlijk echt niet leuk, maar verder kon ik het fysiek prima aan. Ik heb geen spierpijn gehad en geen andere pijntjes. Zodra mijn voeten nog meer  genezen zijn, ga ik mijn steunzolen laten controleren, want ik denk dat het probleem daar ergens zit. Dat de blaren zijn gaan ontsteken zal ongetwijfeld te maken hebben met het slaapgebrek en het feit dat schoenen van binnen nou niet echt hygiënisch zijn.

Ga ik nog een keer de 50 km lopen, nee dat denk ik niet. Ik heb mijzelf bewezen dat ik het kan, dat vind ik op dit moment goed genoeg. Al sluit ik natuurlijk niets uit......