Om drie de wekker is toch wel heel erg vroeg, maar vol goede moed stond ik op, ik had er wel zin in om die 50 km te gaan lopen. De Wandelkerel was iets minder makkelijk op gang te krijgen, maar uiteindelijk stapten we samen op de fiets richting de Wedren. Nadat we de fiets hadden gestald, liepen we richting de start en daar hoorden we het startschot, de N4D is officieel begonnen. We sloten aan in de rij en daar stonden we vervolgens wel een poosje. Pas om 4.35 uur gingen we door de start en dat terwijl de 40 km al om 4.45 uur mag starten.
Direct na de start kwam ik tussen de studenten terecht en raakte ik de Wandelkerel kwijt. We hadden afgesproken dat we de eerste 10 km samen zouden lopen. De Wandelkerel had de verzorging van Dochterlief overgenomen (hij vindt vaste rustpunten niet nodig, hij redt zicht wel) nu zij niet kon lopen en de eerste post stond op 10 km. Nou ja, hij zal die post ook wel vinden zonder mij, hij is tenslotte oud en wijs genoeg.
Al snel kreeg ik een appje van de Kerel met de opmerking: "Gelukkig hebben we de startfoto nog!" Nou inderdaad, we hadden hooguit 200 meter samen gelopen. Ik ging dus maar gewoon verder, de Waalbrug over en de dijk op, voor het eerst in het donker. Er liepen genoeg mensen om mij heen end an is het toch wel heel leuk om naar de gesprekken te luisteren. Vlak voor mij liepen drie jongemannen en zij namen met elkaar de inhoud van hun heuptas/rugzak door, hilarisch gewoon. En ik was niet de enige die van dat gesprek genoot, er waren meer wandelaars rondom mij die af en toe grinnikten om wat er gezegd werd.
Ergens halverwege de dijk werd er op mijn schouder getikt, het was de Wandelkerel. Hij had behoorlijk oponthoud gehad bij de studenten en hij was mij nu weer achterop gelopen. Nu konden we toch weer samen verder naar de eerste rustpost. We doorkruisten Oosterhout en gingen vervolgens op weg naar Slijk-Ewijk, ergens vlak daarvoor moest onze rustpost staan. Af en toe zagen we een geel bandje (40 km) voorbijlopen, maar de bandjes waren nog overwegend rood.
We kletsten gezellig met elkaar en soms met een medewandelaar en zo bereikten we de rustpost van de SWD. Deze rustposten zijn voor iedereen toegankelijk, maar als je je bij hen aanmeld tegen een kleine vergoeding, krijg je korting op het aangeboden eten en drinken, kun je gebruik maken van een dixie die regelmatig wordt schoongemaakt en kun je gebruik maken van de EHBO en de blarenpost. Ook kregen we dit jaar een metalen beker voor de koffie, dus geen losse bekertjes meer.
Terwijl ik naar het toilet ging regelde de Wandelkerel koffie voor zichzelf en thee voor mij, daar waren we aan toe. We zaten een kwartiertje en in dat kwartier veranderde de kleur van de polsbandjes van overwegend rood naar overwegend geel. Grappig om te zien, we raakten er verder niet van onder de indruk.
Na de rust gingen we weer samen verder, maar dat duurde niet lang. Het ging de Wandelkerel toch net iets te langzaam, dus hij gaf gas en ging op zijn eigen tempo verder.
Even later kwam ik langs de militaire rustplaats, maar ik had geen EHBO of blaren verzorging nodig, doorlopen dus. Ik werd nog op de foto gezet door foto Modern en deze keer was dat een leuke foto, die heb ik dus maar aangeschaft. Even later loopt de route een stukje heen en weer en daar zag ik aan de andere kant de Wandelkerel nog lopen. Ik zwaaide nog naar hem toen ik hem zoekend in mijn richting zag kijken, maar helaas, hij zag mij niet. Even later stak ik A15 over en ging ik op weg naar Valburg.
Vanuit Valburg liep ik door naar Elst, het ging lekker dus een tweede pauze stelde ik nog even uit. In Elst deed ik mee met de muziek en scoorde ik het eerste ijsje van deze 4Daagse, het was tenslotte al half 9. Toen ik Elst weer verliet, kwam het besef dat ik nu bijna toe was aan het "echte" werk, de lus van de 50 km. Toen ik de nog te lopen afstand op een matrixbord zag staan, kwam dat wel even binnen, het verschil was best groot, maar na een toiletbezoek op de splitsing, liep ik vol trots rechtdoor de lus in.
In de lus was het ineens een stuk rustiger.....
In de lus ging het eerst door Arnhem, waar hier en daar toch nog wat mensen zaten, maar veel minder dan op het 40 km-parcours. Dat maakte mij overigens niet uit, ik liep heerlijk. Op de dijk richting Huissen raakte ik in gesprek met een mede-wandelaar en dat was zeer gezellig. Hij liep voor de derde keer en vond mij een stoer wijf, omdat ik nu, op mijn vijftigste alsnog de 50 km ging lopen. Stiekem was ik het wel met hem eens, maar dat zei ik maar niet hardop. De beste man kwam langs zijn eigen huis en ging daar soep eten, ik liep door naar Huissen om daar soep te gaan eten.
Bij de eerste de beste gelegenheid dook ik een terras op met een kop soep. Ik had ook zin in cola, maar die moest ik binnen halen. Tot mijn grote geluk, kwamen er twee mannen naast mij zitten, ook met een kop soep en een van de twee vroeg aan de ander of hij ook cola wilde. Daarop reageerde ik met: "Ja, graag!" En de beste man was zo vriendelijk om ook voor mij een glas cola te halen. Natuurlijk heb ik hem keurig terugbetaald.
We raakten in gesprek en zij gaven aan voor de eerste keer mee te doen. Ze hadden veel getraind en genoten toto nu toe van de sfeer en alles wat er op hun pad kwam. Zomaar weer een spontaan gesprek tijdens de N4D. Na deze rust ging ik voldaan en vrolijk weer verder, op naar de samenkomst met de 40 km. Ik scoorde ergens onderweg het zoveelste appeltje van vandaag, de appeltjes smaakten mij goed, dus ik was er weer blij mee.
Vlak na de samenkomst trof ik Postmuts bij de verzorgingspost van PostNL. We deden een kort dansje, ja daar had ik nog energie voor, en we praatten even kort voor ik weer verder ging. Ik voelde een blaar ontstaan op mijn linkerhiel, maar gelukkig was de verzorgingspost van de SWD in de buurt. Ik ging eerst naar het toilet en daarna naar de blarenpost. Hier werden mijn hiel en een teen vakkundig verbonden. Nadat ik ook nog iets gedronken had, ging ik weer verder.
Bemmel kwam ik goed door en op de Zandsestraat werd ik ineens op mijn schouder getikt. Het was Annemiek een lotgenoot van Manlief, ook zij heeft sarcoïdose, alleen in een andere vorm. We liepen een stuk samen op en kletsten rustig bij. Na verloop van tijd liet zij zich weer afzakken naar haar man en liep ik rustig verder richting Lent. Onderweg haalde ik nog even een knuffel bij Dr. Pain, die wil ik niet missen.
In Lent ging ik nog even zitten om wat te eten, dat was hard nodig om de finish te kunnen halen. Terwijl ik daar zat, stuurde de Wandelkerel het bericht dat hij binnen was, mooi man. Na deze kleine eetpauze, liep ik ook door naar de finish. Dag 1 gehaald!!!
Eenmaal terug op de camping zag ik door de tape heen dat de behandelde blaar weer was volgelopen. Er zat dus niets anders op dan de tape losweken, zodat ik hem weer kon prikken. Na het verwijderen van de tape bleek er aan beide kanten van de linkerhiel een blaar te zitten. Ik prikte ze, maakte ze schoon en verzorgde ze en na het eten plakte ik de boel alvast netjes af, net als de voeten van de Wandelkerel. Wij waren klaar voor dag 2, dus snel naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten