Vandaag ging de wekker dus al om half 3, man wat belachelijk vroeg. De Wandelkerel had vandaag opstartproblemen, dus toen ik klaar was om te vertrekken, stapte ik op de fiets, hij zou me wel inhalen. hij loopt niet alleen harder dan ik, hij kan ook harder fietsen dan ik. En dat bleek, want in Nijmegen haalde hij mij weer bij. Net als de twee dagen hiervoor vertrok er bij het Kronenburgpark net een peloton van de politie. Het lijkt erop dat zij en wij tot nu toe elke dag ongeveer hetzelfde tijdschema aanhouden. Ook vandaag ging de start mooi vlot, om kwart over 4 waren de Wandelkerel en ik op weg.
De Wandelkerel besloot om voorlopig bij mij te blijven. Ik weet niet of hij dat deed omdat hij zijn moeder, met zeer pijnlijke voeten door de blaren, in de gaten wilde houden of dat hij voor zichzelf rustig aan wilde doen, hij heeft voor deze editie van de N4D slecht 32 km (de Afsluitdijk) getraind. Het kan natuurlijk ook een combinatie van beide zijn, maar ik vond het sowieso gezellig.
We liepen lekker, soms in stilte en soms even kletsend. We wilden in ieder geval doorlopen tot de eerste rustpost van de SWD in Malden. Ondanks mijn zere voeten had ik al snel het ritme weer te pakken, al moet ik zeggen dat ik een beetje hulp had gekregen van meneer Paracetamol, alleen om de scherpe randjes van de pijn eraf te halen, dat liep toch iets lekkerder. Ik doe zoiets niet snel, maar nu mocht het van mijzelf.
Ondertussen ontplofte de W4W-app. Een 50 km-loper had zich verslapen en de vraag was of het voor hem nog zin had om naar de start te gaan. Iedereen gaf het advies om te gaan, als je later start is het aan jou om op tijd binnen te zijn, hij moest doorlopen dus. Dat advies kwam niet helemaal uit de lucht vallen, want gister was de moeder van een W4W'er zonder startscan op weg gegaan en zij mocht uiteindelijk ook vandaag gewoon weer starten. De verslaper heeft wel een startscan, maar alleen minder tijd om de route te lopen, je zou dus denken dat dat goed moet komen. Al deze zaken zorgden voor de nodige afleiding en voor we het wisten zaten we aan de koffie/thee in Malden.
Ook na de rust bleef de Wandelkerel mij gezelschap houden, hij vond het tempo van zijn moeder goed genoeg voor vandaag. In Plasmolen moest ik echt heel nodig naar het toilet en de Wandelkerel ook, dus we maakten gebruik van de toiletunit op het plein. Omdat het voor mij lastig is om weer op gang te komen met die zere voeten, stelde ik voor om daar dan ook even te gaan zitten, dan konden we na deze rust weer vol gas verder. Hoewel de Wandelkerel liever aan het begin van de lus bij zijn "vaste" bakkertje was gaan zitten, stemde hij toe, Dochterlief bestempelde hem later als mijn ESW (Emotional Support Wandelkerel).
Na een welverdiende cola op het terras van Clevers, waar we zo heerlijk zaten dat we eigenlijk niet weg wilden, gingen we toch maar weer aan de wandel. Van Plasmolen naar Milsbeek en daar gingen we de lus in. We zagen de bezemwagen staan, maar daar gingen we met een grote boog omheen, echt niet dat ik daar in zou stappen.....
Het eerste deel van de lus vond ik fantastisch, wat een mooie omgeving, ik genoot met volle teugen, alleen jammer dat er een steentje in mijn schoen sprong en dat ik dus even stil moest zitten om die eruit te vissen. Net voor Gennep zagen we een wandelaar die bijna niet meer vooruit kwam, we probeerden om hem aan te spreken, maar dat lukte niet, helemaal in zijn eigen wereld. Gelukkig zagen we een paar meter verderop een EHBO'er aankomen om met deze wandelaar in gesprek te gaan, wij liepen dus maar door.
In Gennep was het gezellig en zongen en "dansten" we mee met alles wat daar gebeurde. Voor mij is dit stuk natuurlijk helemaal nieuw, maar ook de Wandelkerel was verbaasd dat we al zo snel in Ottersum waren. We wisten dat Postmuts in de lus van de 50 km stond bij de rustpost van PostNL en ze had aangegeven dat we best even bij haar aan mochten komen, dus toen we haar langs de route zagen staan, kreeg ze eerst een knuffel en daarna verwees ze ons door naar haar collega. We streken neer op een bankje en kregen een koppie soep, wat een verwennerij. We kletsten met andere wandelaars en na het soepie gingen we weer verder. Het was alleen jammer dat er geen toilet was, ik moest dus nog even wachten voor ik weer wat kon lozen.
We liepen de lus uit en net voor de Sint Jansberg stond weer een post van de SWD, daar kon ik naar het toilet, ook scoorden we nog maar weer een blikje cola voor onderweg. Met veel plezier beklommen we de Sint Jan en we hadden ook zin in de Zevenheuvelenweg, maar voor we daar zouden zijn, moesten we eerst nog door Breedeweg. We zijn beiden niet echt fan van het stuk van de Sint Jan tot aan Groesbeek, maar het viel ons dit jaar mee.
In Groesbeek kreeg ik de vraag hoever we waren en omdat ik net langs een matrixbord liep, kon ik dat gelijk laten zien.
We bereikten de Zevenheuvelenweg en dat vinden we allebei echt fantastisch. De mensen langs de kant maken er een feestje van, maar ik vind het klimmen en dalen ook wel fijn, je gebruikt je spieren net even iets anders dan de rest van de dag.
Eenmaal in Berg en Dal begonnen we aan de laatste loodjes. We haalden nog even herinneringen op aan vorig jaar, toen het eindelijk weer droog werd toen we in Berg en Dal liepen en hoe nat we toen waren ondanks de poncho's.
Op de Kwakkenbergweg liep een wandelaarster op haar sokken, dat kan zo lekker zijn, maar ik wilde toch maar wachten met het uitdoen van mijn schoenen tot op de Wedren.
En een welverdiend biertje in de hand.....
Het laatste stuk van de donderdag is altijd een feestje, je gaat dan door respectievelijk de witte en de rode straat, waar de bewoners een feestje vieren voor de wandelaars en voor zichzelf. In de rode straat liep het dit jaar zelfs helemaal vast, dat heb ik tijdens de dertien edities hiervoor nog niet meegemaakt. Ik wilde niet meer stilstaan, dus ik bleef maar gewoon bewegen en deed iets wat op dansen leek.
En even later bereikten we de finish, ook deze dag had ik gered en ook deze dag was ik weer voor 4 uur binnen. En ook de te late starter van vanmorgen had de finish gehaald. Goed dus dat hij zich door ons heeft laten overhalen om alsnog naar de start te gaan.
Weer terug op de camping bleek niet alleen mijn linkerhiel onder de blaren te zitten, rechts hadden zich ook de nodige blaren gemeld. Natuurlijk had ik dat wel gevoeld, maar tijdens het wandelen probeer ik dat (redelijk succesvol) te negeren.
Van de schade van vandaag heb ik geen foto's, maar ook nu was het niet mogelijk om de voeten al 's avonds af te plakken, dat betekent dus weer de wekker op half 3 morgenochtend. Wel plakte ik weer de voeten van de Wandelkerel en mijn tenen alvast af. En daarna zo snel mogelijk naar bed. Nog een dag te gaan!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten