Ook vanmorgen ging de wekker weer om 3 uur, vroeg zat. Terwijl de Wandelkerel en ik de ochtendroutine afwerkten, schoof Dochterlief van het eenpersoonsbed naar het tweepersoonsbed, ik had dus ook geen kans meer om mijn bed weer in te kruipen. We fietsten weer naar de Wedren en hoopten dat het starten deze morgen een stuk sneller zou gaan en dat ging het gelukkig, om kwart over vier waren we los.
Vandaag gingen de Wandelkerel en ik ieder onze eigen weg, we zouden wel zien hoe het allemaal zou lopen. Ik was hem dan ook snel alweer kwijt. De eerste tien kilometer liep ik eigenlijk op de automatische piloot, ik was nog niet helemaal wakker. Nu was ik door het verzorgen van mijn eigen voeten en die van de Wandelkerel later naar bed gegaan dan ik had gewild, dus het slaapgebrek zal nog wel iets meer hebben meegespeeld dan gisteren.
Bij het buurtcentrum in Hatert maakte ik nog even gebruik van het toilet, maar verder liep ik gewoon door naar de eerste verzorgingspost van de SWD. Hier trof ik de Wandelkerel aan de koffie in gesprek met een andere Drent. Ik haalde een bakkie thee en sloot me bij de Wandelkerel aan, de andere Drent ging alweer verder. Toen de Wandelkerel zijn koffie ophad, ging hij ook weer verder, ik dronk mijn thee nog rustig op en bezocht (alweer) het toilet.
Toen ik vertrok kwam Jacqueline net langs gelopen, zij had een vroege start op de 40 km. Ik vond het leuk om haar te treffen en dat was wederzijds, zodat we samen verder liepen. Druk kletsend liepen we verder. Genoeg te bespreken, vooral over blaren. Normaal gesproken is Jacqueline blarenkoningin, maar nu viel dat enorm mee, al zat er wel een irritatieplekje onder de tape. Ik heb de laatste jaren amper blaren, soms enkele kleintjes en nu leken de rollen omgedraaid.
In Alverna stond weer ouderwets een band te spelen op een podium boven de weg, zo fijn dat bepaalde dingen tijdens de N4D niet veranderen.
We moesten even wachten bij het oversteken van de weg en direct aan de overkant was er controle, dus kaartje laten knippen. Het gezelschap was hier zeer gemengd, rode en gele bandjes waren redelijk gelijk verdeeld. De kilometers schoten onder onze voeten door, terwijl "De Engelbewaarder" weer een paar keer voorbij kwam. Bij de medische verzorgingspost in Wijchen wilde Jacqueline haar voeten laten checken, kijken of de irritante plek een blaar werd/was of niet. Ik voelde de blaren op mijn hiel wel zitten, maar dat zou door opnieuw laten tapen niet anders worden, dus ik besloot om door te lopen, ook omdat ik nog 10 km extra moest lopen in vergelijk met Jacqueline.
Vanaf de medische verzorgingspost slingerde ik door Wijchen en dit stuk verbaast mij elk jaar weer. op de een of andere manier schat ik het stuk tot de lus altijd verkeerd in, soms te kort, soms te lang. Het ene jaar vind ik het dus lang duren tot de lus en het andere jaar ben ik verbaasd dat ik er nu al ben. Dit jaar was het laatste het geval, een meevaller dus.
Aan het begin van de lus was een verzorgingspost van de SWD en daar streek ik neer, tijd voor soep, ook al was het nog geen half 9 en natuurlijk mocht de cola ook niet ontbreken. Toen ik ging zitten bleken de twee mannen waar ik gister mee op het terras in Huissen had gezeten hier ook te zijn. Grappig toch?
Bij het op gang komen, voelde ik heel duidelijk dat mijn linkerhiel onder de blaren zat, dat was even pijnlijk, maar na verloop van tijd was ik daar weer doorheen en liep ik weer lekker. Ik liep niet alleen lekker omdat mijn blaren weer "in model zaten", maar ook omdat ik genoot van de omgeving en omdat ik stukken van de route herkende van de Walk of Wisdom die ik in 2021 met Wandelmams liep.
Later vond ik de lus toch iets minder leuk, maar dat was eigenlijk mijn eigen schuld. Ik had de route niet goed bekeken en dus gemist dat we eerst Niftrik voorbij liepen om daar vervolgens met een lusje weer terug te komen. Ik moest best nodig naar de wc en nu moest ik nog even doorlopen met een volle blaas. Ik was dan ook heel blij toen ik Niftrik bereikte en naar het toilet kon.
Terwijl ik in de rij stond kwam er een appje van Manlief binnen hoe het met de wandelaars ging en hoe ver we waren. Toen bleek dat de Wandelkerel een klein stukje verder in het gras lag om even iets te eten en bij te komen. Er was dus een kans voor mij om hem daar te treffen. Dat gebeurde inderdaad, maar na een kort gesprekje ging ik weer verder, ik wilde doorlopen tot Wijchen, mijn voeten hielden het nog wel even vol, en de rest van mij natuurlijk ook.....
Ondertussen had Aike in de app-groep laten weten dat zij in Wijchen langs de kant stond en dat ze hoopte veel bekenden te zien. Nu stond ze vlakbij de volgende rustpost van de SWD, dus ik was zeker van plan om haar op te zoeken. Maar zover was ik nog niet, al zag ik wel elke keer foto's van bekenden in de app-groep verschijnen als Aike ze gevonden had, ja of als zij Aike gevonden hadden......
Maar voor het zover was, moest ik eerst Wijchen door zien te komen, op het plein waar alle afstanden samenkomen, liep het vast. Dat gebeurt wel vaker, dus ook nu maakte ik er maar het beste van, dus meedansen en -feesten....
Even later kwam ik bij Aike aan en ik kletste even kort met haar voor ik neerstreek bij de rustpost. Nog maar een keer soep en cola, aangevuld met het een en ander uit mijn eigen voorraad. Na een toiletbezoek ging ik weer verder.
Vanaf hier liep ik een stuk minder lekker, door de drukte kon ik iet mer in mijn eigen tempo lopen en dat in combinatie met de blaren op mijn linkerhiel maakten dat ik het even niet leuk meer vond. Het duurde even, maar toen vond ik een nieuw ritme en dat liep een stuk lekkerder en toen ik in Beuningen een ijsje kreeg, was ik weer over mijn dip heen.
Na een korte pauze bij Dr. Pain, geen behandeling, gewoon even lekker zitten, ging ik op naar de volgende rust. Deze was bij Dochterlief bij de camping. Zij stond langs de weg met iets lekkers en ze was natuurlijk bereid om haar bezwete familieleden een dikke knuffel te geven.
En die dikke knuffel kreeg ik, daarna zaten we samen even op een muurtje en we kletsten wat met elkaar en met Piet en Louis, die ook langs de weg stonden. Na een klein kwartiertje ging ik weer verder, op naar het Waterkwartier, op naar de finish, maar eerst door Weurt zelf. Hier was het gezellig en druk en dat hielp bij het op gang komen. Op de brug bij de sluis stond de Disko Boy, ik had hem gister ook al gezien, maar toen lukte het niet om een foto te maken, nu wel. (Hij was er overigens alle dagen...)
In het Waterkwartier scoorde ik het derde ijsje van vandaag, zo lekker, en daarna kwam de Waalkade. Ik ben niet zo gek op de Waalkade, maar deze keer viel het mee. Helaas was het in de Hertogstraat erg rustig. Wel veel publiek, maar de dragqueens en dansers ontbraken, maar misschien hadden ze net even pauze toen ik langskwam....
Langs het Faberplein en langs Anqelique op de tribune kwam ik op de Wedren, weer (net) voor 4 uur binnen, net als gisteren, al was de route vandaag zo'n 4 km korter. Ik heb vandaag iets meer gezeten.
Eenmaal weer op de camping bleek dat ik er nog wat blaren bij had verzameld vandaag. Na het prikken, schoonmaken en verzorgen bleek dat de blaren nog lekten. Ik besloot om ze nog niet af te plakken, zodat ze wat konden indrogen. Dat hield wel in dat de wekker voor donderdag een half uur vroeger moest, zodat ik dan mijn voeten nog kon afplakken.
Na het eten plakte ik de voeten van de Kerel weer preventief af, bij hem gelukkig geen blaren, en toen was het weer bedtijd. Morgen weer een nieuwe ronde.
En de gladiolen van de overbuurman doen al flink hun best.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten