Den Oever-Zurich: de Afsluitdijk

In 2018 was, volgens Martin zelf, echt de aller- aller- allerlaatste editie van "Help Martin de Dijk over", maar de praktijk bleek toch anders te zijn. In de tussentijd is het Nederrandpad ontstaan en daar is Martin aan begonnen. En bij het Nederrandpad hoort ook de Afsluitdijk. Dus vandaag stond editie nummer 4 van "Help Martin de Dijk over" op het programma. Dat kon ook alleen vandaag of morgen, want de Afsluitdijk is al lange tijd gesloten voor wandelaars en fietsers en blijft dat na dit weekend ook nog voor lange tijd, maar om aan de vraag van vele wandelaars en fietsers tegemoet te komen, werd de Afsluitdijk dit weekend eenmalig opengesteld voor deze groep.

Voor ons werd het een logistieke operatie, want Dochterlief wilde wel graag mee, maar is niet in staat om te wandelen, zij ging dus fietsen. Haar fiets moest dus naar Den Oever, maar ik wilde de auto graag in Zurich, bij het eindpunt, hebben staan. Ik maakte dus een heen-en-weertje over de Afsluitdijk om de Wandelkerel, Dochterlief en haar fiets in Den Oever af te zetten, om vervolgens de auto in Zurich te parkeren en de bus weer te nemen naar Den Oever. Enige research zou mij geleerd hebben dat er ook een fietsbus over de Afsluitdijk rijdt, maar goed, ook nu lukte het om alle vervoersmiddelen op de juiste plaats te krijgen, het kostte alleen wat meer tijd. 

 

Ik rolde samen met Petra in Den Oever uit de bus en daar stond een waar ontvangstcomité op ons te wachten. Na de nodige begroetingen, (hernieuwde) kennismakingen en kussen en knuffels kwam de meute uiteindelijk in beweging, dat mocht ook wel, want we moesten voor 18.00 uur de Dijk weer af zijn. Maar natuurlijk konden we pas echt op pad nadat er een groepsfoto was gemaakt. Martin maakte al voor we op de dijk waren een enorme hoeveelheid foto's en dat zou hij ook de rest van de dag blijven doen. En ook Bosso (Jos), onze mobiele rustpostbeheerder, maakte volop gebruik van zijn fototoestel.

Toen we de dijk opliepen was het duidelijk dat er behoorlijk wat regen was gevallen deze morgen, we hadden bijna de badkleding nodig. Ook stond er aan het begin van de dijk iemand om bij te houden hoeveel mensen er de dijk  opgingen, het was nogal een dingetje de openstelling van dit weekend.

Hoewel het de hele ochtend geregend had, was het nu droog, al zag de lucht er nog wel dreigend uit, maar dat leverde alleen maar mooie plaatjes op. De aanloop was wat rommelig en had het karakter van een bouwput, maar eenmaal op de dijk maakten we gebruik van het nieuwe fietspad dat aan de Waddenzeekant is aangelegd. Prachtig strak asfalt met een fiets- en wandelstrook en een fantastisch lijnenspel op de dijk zelf.

Eenmaal op de dijk viel het gezelschap wat uit elkaar. Dochterlief fietste door naar de eerste rustplaats bij het monument en de wandelaars liepen op hun eigen tempo en vielen daardoor in groepjes uiteen. Geen probleem natuurlijk, op gezette tijden (lees rustpunten) zoeken we elkaar weer op.

Aan de andere kant van de dijk lopen geeft een heel andere beleving, allereerst omdat het zoeven van de auto's daar niet te horen is, maar ook omdat het uitzicht anders is. We waren nu bijvoorbeeld op zoek naar de Waddeneilanden, die we ook wel vonden in de verte. Het was wat grauw, dus echt duidelijk te zien waren ze niet. Het eerste stukje was er ook nog wel wat miezer, maar toen we bij het monument kwamen was het droog.

Bij het monument troffen we als eerste Dochterlief, vlakbij het beeld van Lely. We vroegen ons af of de beste man nog wel op dezelfde plek stond als voorheen, maar we kwamen er niet helemaal uit. Later bleek dat Lely een stukje verplaatst was. 

Toen we doorliepen over de parkeerplaats bleek dat onze verzorger Bosso, met Bussy, op de oprit stond. Officieel was de parkeerplaats afgesloten, maar op de een of andere manier had Bosso het voor elkaar gekregen om daar te staan. We kregen dan ook een lekkere bak koffie met koek. Terwijl we aan de koffie waren, sloot ook Carla, op de fiets, zich bij ons aan. Nadat we allemaal ons natje en droogje hadden weggewerkt, ging het verder, op naar het tankstation.

Het weer knapte langzaam maar zeker op, al bleef de lucht grijs. Het was wel grijs met wolken en in combinatie met het grijs van de Afsluitdijk leverde dat mooie plaatjes op. Over het stuk naar het tankstation kan ik niet zo heel veel vertellen, het liep lekker, het gezelschap was goed en de uitzichten waren mooi. Wel was ik blij dat we bij het tankstation waren, want ik moest enorm nodig naar het toilet en waar je dan in verleden even naar de andere kant van de dijk ging, uit het zicht van de auto's en fietsers, had dat nu geen zin, we waren al aan de andere kant van de dijk. Daar zijn weliswaar geen auto's maar wel fietsers......

Bij het tankstation stond Bosso met Bussy op ons te wachten. Hij had al gezelschap gekregen van Dochterlief en Carla en zij hadden een royale picknickbank voor ons geregeld. Ik gooide mijn rugzak af en rende bijna naar het tankstation, o wat moest ik nodig.... De Wandelkerel had ook hoge nood en liep dus met mij mee.

Toen we weer bij de picknickbank kwamen, kwam de rest ook net aanlopen en  zo konden we met zijn allen genieten van een welverdiende rust en lunch op en naast een picknickbank aan het IJsselmeer.

Na deze rust gingen we op advies van de verkeersregelaars weer verder aan de Waddenzeekant van de dijk, dus daar waar we de hele tijd al liepen. De fietsers konden niet aan die kant verder, omdat het fietspad nog niet af is, maar wij wel. We waren dus de enigen die nog aan die kant van de dijk liepen.

Er strekte zich een enorme rechte asfaltvlakte voor ons uit, nog zonder markeringen, en ik denk dat wij bij de eerste mensen horen die dit stuk van de Afsluitdijk hebben betreden.

We waren nu op weg naar Kornwerderzand, waar Bosso, Bussy, Carla en Dochterlief weer op ons zouden wachten. Nu is het stuk van het tankstation naar Kornwerderzand het langste stuk en hoewel we in het begin het gezoef van de auto's niet misten, was het nu wel erg stil. In de toekomst zal dat wellicht anders zijn, als er hier ook fietsers komen, maar nu werd het wat saai. Martin besloot dan ook om even bovenop de dijk te gaan kijken en dat inspireerde meer mensen om dat te doen.

Na verloop van tijd daalde iedereen weer af naar de Waddenzeekant om daar verder te lopen. De dijk leek op te lossen in het niets door de bocht die wordt gemaakt, maar hoe dichter de bocht naderde, hoe duidelijker hij werd. Eenmaal de bocht voorbij hield het pad op, dat was ook de reden dat de fietsers hier nog niet mochten komen, we moesten de dijk over klimmen. Nu was omhoog niet zo'n niet probleem, maar naar beneden was niet makkelijk, zeg maar gerust lastig. Zo lastig dat Petra besloot om naar beneden te glijden....

Bij de Lorenzsluizen was het helemaal niet mogelijk om over het fietspad te lopen, dat was er namelijk niet meer, we liepen een  stukje over de A7, daar waar het gemotoriseerde verkeer al jaren niet meer komt.

 

Even later staken we de A7 over om de parkeerplaats te bereiken waar we Bussy en haar manschappen weer troffen. Het tweede deel van de groep had pech, zij moesten wachten voor de brug en kwamen dus met vertraging bij Bussy aan. Maar voor hen werd net zo goed gezorgd als voor het eerste deel van de groep.

Na deze rust begonnen we aan de laatste loodjes, op naar een gezamenlijke afsluiting met wandelaars, fietsers en aanhang. We bleven nu aan de IJsselmeerkant van de dijk, dat scheelde weer omhoog en over de vangrail klimmen en bovendien is er op dat stuk veel activiteit van surfers. Eenmaal bij Hajé zagen de Wandelkerel, Jacqueline en ik Martin en Mark een rondje lopen om het restaurant, we dachten dat ze de ingang niet konden vinden, maar later bleek dat ze het aantal kilometers op een mooi rond getal wilden laten uitkomen.

We brachten nog een genoeglijk uurtje door in het restaurant en toen was het voor een ieder tijd om naar huis te gaan. Mensen werden verdeeld over auto's, fietsen werden opgeladen, er werd gekust en geknuffeld, gezwaaid en geroepen en daarna liep de parkeerplaats leeg.

Deze keer heeft Martin geen uitspraken gedaan over dat deze versie de laatste versie zou zijn. Ik doe dus ook geen uitspraken daarover, maar het zou mij niet verbazen als er nog een versie komt, misschien niet om Martin de dijk over te helpen, maar wel om straks het nieuwe pad aan de Waddenzeekant helemaal te kunnen lopen.