Eindelijk gingen we vandaag dan van start. Natuurlijk hoorde ik de wekker van de Wandelkerel afgaan en lag ik te wachten tot ik actie bij hem hoorde. Waar dat eerdere jaren soms bijna tien minuten duurde, was dat dit jaar een kwestie van een minuutje, er zit dus duidelijk vooruitgang in....
Omdat Dochterlief en ik vandaag een vroege start hadden en ik toch klaarwakker was, besloot ik om er maar alvast uit te gaan. Ik pakte de tas van Dochterlief en mijzelf vast in en toen het bijna tijd was voor Dochterlief om op te staan, ging ik koffie halen. Dochterlief is al geen ochtendmens en zonder koffie is haar humeur helemaal om te janken.
Toen ik terug was met de koffie maakte ik haar wakker, schoof ik haar een beker koffie onder haar neus en vervolgens hield ik het eerste kwartier mijn mond, dat werkte.... In goede harmonie stapten we op de fiets, op naar Nijmegen, op naar de Wedren, op naar de start!!!
De weg naar de start kende nog een kleine hindernis, al ruim voor de fietsenstalling stond er een file van fietsers op straat, onverwachts, maar we sloten keurig aan. We waren ook wel aan de vroege kant en dat gold ook vele andere wandelaars, dat was waarschijnlijk ook de reden voor deze file.
Vanuit de file voor de fietsenstalling sloten we aan in de file voor de start, maar niet voordat we eerst een foto hadden gemaakt van de barometer. We gingen er vanuit dat we op vrijdag onder de streep zouden eindigen.
En dan eindelijk, na ruim twee jaar en een dag wachten ontvangt Dochterlief haar eerste N4D-startscan, we zijn op weg. Ook in de Walkers4Walkers-app is de N4D losgebarsten, ik ontvang diverse berichten van wandelaars die al gestart zijn, die bijna starten en die net opgestaan zijn, wat voelt dat weer heerlijk vertrouwd.
Terwijl het langzaam licht wordt wandelen wij over de voor mij vertrouwde wegen. Dochterlief kijkt, langzaam wakker wordend, haar ogen uit naar het overwegend roze peloton. Na een klein half uurtje begint ze te praten, het teken dat ze nu wakker is. Tot die tijd heb ik ook weinig tegen haar gezegd, dat is beter voor ons beiden ;-). We kletsen wat, met elkaar en met andere wandelaars, we verbazen ons over al die mensen die zo enorm vroeg alweer langs de kant staan, maar vooral genieten we van het samen lopen. Voor we het weten zitten de eerste tien kilometer erop en is het tijd voor een bakkie en een happie.
Na een pauze van een minuut of twintig, inclusief toiletbezoek, gingen we weer verder. De moed zat er nog goed in, dus zongen we vrolijk mee met de muziek en de bands langs de kant. Voor we het wisten waren we bij de splitsing met de dertig kilometer, omdat we nog van alles waren voorzien, liepen we lekker door. Ik waarschuwde Dochterlief dat we nu weliswaar in Wijchen waren, maar dat we daar nog een paar zouden komen. Mijn eerste jaar vond ik dat zeer demotiverend, elke keer opnieuw Wijchen binnenlopen.
Na een paar kilometer begonnen we de noodzaak voor een toilet te voelen, maar eerst was het tijd voor controle. Gelukkig voor ons was er vlak na de controle een toiletgelegenheid. Nadat we daar hadden gedaan wat we moesten doen, opereerden we eerst nog even het drinksysteem van Dochterlief. De slang van haar flessen naar het mondstuk was veel te lang, die bleef soms ergens aan hangen. Met behulp van een zakmes was dit klusje zo geklaard.
Ondanks dat het best warm was, voelden we ons goed, vrolijk weer verder dus. Eerst een ommetje om Wijchen heen, waar we in de verte de 50-kilometerwandelaars zagen lopen. Dat bracht ons op het idee om contact op te nemen met de Wandelkerel, eens vragen waar hij zich bevond. Na de samenkomst met de 50 kilometer bleek dat hij al ergens voor ons liep, niet normaal wat een tempo die jongen had.
In Wijchen genoten we van de drukte en het feest. Het leukste in Wijchen vind ik het stuk waar een kilometer lang constant dezelfde muziek uit de luidsprekers klinkt, heerlijk meezingen en geen liedjes door elkaar. Nu de Oase er niet meer is, hadden we in eerste instantie niets om naar uit te kijken in Wijchen, maar in de Walkers4Walkers-app liet Aike weten dat ze langs de kant stond net voorbij Wijchen. Daar keken we dus naar uit. Net voor we Aike bereikten, liet de Wandelkerel weten dat hij bij de KWBN-rustpost was, hij had Aike gemist. Omdat Dochterlief graag een plakkerige knuffel van haar broer wilde, stonden we maar heel even stil bij Aike, de KWBN-rustpost was nog een klein stukje verder.
En daar troffen we de Wandelkerel. Na een dikke knuffel voor zijn zusje, haalde hij een flesje cola voor ons en toen ging hij weer verder. Wij deden even lekker onze schoenen uit en genoten van een momentje rust. We waren redelijk vroeg, er was ruim voldoende zitplaats voor ons. Helaas liep Mams, door haar late start, nog een heel stuk achter ons, dus nog een ontmoeting zat er niet in, verder maar weer dus....
We waren net weer op pad toen Dochterlief aangaf dat ze een vervelende plek onder haar voet had. Gelukkig mocht ze gebruik maken van een stoel langs de kant, zodat ik even haar voet kon inspecteren. Er zat inderdaad een irritatieplekje, afplakken dus. Na een paar honderd meter zat alles weer redelijk in model en konden we weer lekker doorstappen.
Ik vertelde Dochterlief dat ik het stuk van Wijchen naar Beuningen tijdens mijn eerste N4D vre-se-lijk lang vond en dat ik bij de tweede keer dacht: "Huh, zijn we er nu al!" Grappig toch hoe dat werkt. Dochterlief vond de afstand wel meevallen en zo liepen we dus al snel Beuningen binnen. Ook in Beuningen waren er weer vertrouwde gezichten, bijvoorbeeld Dr. Pain, die we even begroetten. Bij een rotonde zagen we een beetje achteraf toiletwagens staan, zonder lange rij erbij. Daar grepen we onze kans! Toen we de rotonde weer opliepen, hoorde ik ineens mijn naam achter me, we hadden direct voor Corné ingevoegd. Leuk zo'n ontmoeting en dus liepen we met zijn drieën verder.
Omdat we elkaar al lange tijd niet gesproken hadden, was er meer dan genoeg gespreksstof. We liepen Beuningen uit en later Weurt in. Hier troffen we de mannen onze camping met een blikje drinken. Er was nog veel bier, veel water en één blikje cola. Dochterlief en ik besloten om die laatste te delen en Dochterlief nam nog een flesje water mee, haar voorraad was zo goed als op. Dit jaar ging de route door Weurt, veel gezelliger dan die lange asfaltweg waar we elke morgen fietsen. Het meest bijzondere daar is een tuin vol met beelden.
Na het oversteken van de sluizen bij Weurt, nu dus lopend in plaats van op de fiets, ging het richting Waterkwartier. Voor die viel er her en der al wat te halen. Er werden ijsjes en bekertjes limonade uitgedeeld, heerlijk met deze temperaturen. In het Waterkwartier trof Corné zijn fan(s) en nam hij afscheid van ons. Dochterlief en ik gingen met zijn tweeën verder voor de laatste loodjes.
Net nadat we afscheid hadden genomen van Corné kreeg ik een appje van Fleur, mijn maatje uit "Laat Mij Maar Lopen", zij stond op het Faberplein met de Camino-brothers en ze vroegen zich af waar wij waren. Nou vlakbij dus, dus op naar het Faberplein. Hier troffen we mijn Camino-maatjes. Het blijft bijzonder hoe dat tv-programma invloed heeft gehad op ons leven en hoe wij met elkaar verbonden blijven. Tijd voor een selfie dus.
Overigens vraag ik mij af hoed Dochterlief het voor elkaar krijgt om altijd goed op zo'n selfie te staan.
Vanaf hier was het echt nog twee keer struikelen naar de Wedren. Net na twee uur melden Dochterlief en ik ons af. De Wandelkerel was toen al op de camping en Wandelmams was nog ergens onderweg. na het aandoen van onze slippers stapten we op de fiets, op naar Weurt.
Toen we de sluizen overfietsten liepen er nog diverse wandelaars daar. Voor hen was het zeker nog mogelijk om op tijd binnen te zijn gelukkig. Voor ons was het even tobben en uitkijken hoe en waar te fietsen, maar zonder ongelukken kwamen we op de camping.
De Wandelkerel had al gedoucht en dat gingen Dochterlief en ik ook maar doen, we waren lekker plakkerig van het zweet. Na de douche ging Dochterlief naar de massage en toen we weer terugkwam, was Mams ook terug. We hadden nog even tijd om lekker te relaxen voor het etenstijd was en dat deed iedereen op zijn eigen manier.....
Na het eten mocht ik mijn taak als verzorger uitvoeren en plakte ik drie paar voeten preventief af. Na een laatste bakkie gingen we lekker vroeg naar bed, morgen gaat de wekker weer vroeg....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten