Als we 's ochtends wakker worden, is het weer droog. Dat geldt helaas niet voor de tentjes, dus ook vandaag gaan ze nat de rugzak in. Na een ontbijt van restjes en noodrantsoen gaan we weer op pad. Na een klein stukje lopen vanaf de camping, pakken we het DMT-traject weer op. In de verte zien we al de "bergwanden" waar de mergel duidelijk zichtbaar is.
Onze eerste stop in Eijsden, waar we met het pontje de Maas moeten oversteken. Het pontje vaart vanaf tien uur en we verwachtenn dat we ruim voor die tijd Eijsden bereiken. We hopen dan ook op een bakkie-to-go in Eijsden.
Deze hoop blijkt ijdel,, geen bakkie-to-go te vinden, we koken dus maar zelf water om aan ons bakkie te komen. We hebben nog ruim drie kwartier voor het pontje vertrekt. In de loop van die drie kwartier groeit het wachtende gezelschap. eerst arriveert onze mede-wandelaar,dan een echtpaar op de fiets en vervolgens nog een stel dat we al eerder troffen op het DMT-traject. In dit gezelschap en het ochtendzonnetje is het goed toeven.
Na de oversteek volgen we de Maas aan de Belgische zijde. We steken het Albertkanaal over, waar druk gewerkt wordt aan de sluis en vervolgens lopen we naar Petit-Lanaye. Daar moeten we beginnen aan de klim van Summit nummer zeven, d'n Observant. Een deel van de klim wordt in de gids aangegeven als gevaarlijk en risicovol en wij vragen ons af of het verstandig is om dit deel te beklimmen met onze zware bepakking. Ook houden we er rekening mee dat de knie van Hilly opspeelt.
Op het punt waar de beklimming begint, treffen we een local. We grijpen onze kaans en delen onze twijfels met hem. Hij heeft zelf ook de DMT gelopen en kent alle paadjes op d'n Observant. Zijn advies: "Niet doen met deze bepakking." Dat advies namen wij over en met goede aanwijzingen om alsnog op de top te komen, begonnen we aan de klim. Spijt kregen we daar niet van, ook nu was de route prachtig.
Op een vijf-zes-zevensprong, in ieder geval op een plek met heel veel paadjes, gaf een andere local ons nog wat tips. Toen we even later de schaapskudde, inclusief enkele geiten troffen en een praatje maakten met de schaapsherder,kwam deze local ons weer opzoeken. Hij had een foutje gemaakt in zijn aanwijzingen en was ons speciaal achterna gelopen om dat recht te zetten. Wat fijn dat er nog steeds behulpzame mensen zijn.
Na ons praatje met de schaapsherder gaan we weer verder, op naar de top. En als we daar zijn, kunnen we ook een vinkje zetten achter Summit nummer zeven!
Na een korte pauze gaan we weer verder. Via kronkelpaadjes dalen we d'n Observant af tot we bij het ENCI-meer komen. Dit is een mooi plekje, maar de ENCI-groeve vind ik nog mooier. Bij de ingang van de ENCI-groeve staat chalet d'n Observant en daar scoren we een stempel, we hebben nu van elke dag een stempel in ons wandelboekje staan, stiekem zijn we stempelfetisjisten.
We staken de ENCI-groeve over en ondanks de beroerde ondergrond van losse stenen, was het een genot om hier te lopen. Aan de ene kant een hoge muur van mergel, aan de andere kant zicht op water in een bijzondere kleur blauw, een concert van kwakende kikkers, een zonnetje en niet te druk, wat kan een wandelaar zich nog meer wensen. Nou daar kwamen we aan de andere kant van de groeve achter, in plaats van die trappen was een lift wel leuk geweest.😜
Bovenaan de trap hadden ligt het eindpunt van het Pieterpad. Omdat we allebei nog met het Pieterpad bezig zijn, liepen we dit punt voorbij, dat is pas later ons eindpunt!
We daalden langs de flank van de Pietersberg af richting Maastricht. We namen hier een alternatieve route, omdat we langs de Lourdesgrot wilden. Dat bleek een kleine oase van rust te zijn.
Even verderop pakten we het DMT-traject voor korte tijd weer op. Het laatste stukje van de route bepaalden we zelf, omdat we Onze-Lieve-Vrouw-Basiliek wilden bezoeken en omdat we de Sint-Servaasbrug wilden oversteken.
In Onze-Lieve-Vrouwe-Basiliek stak ik een kaarsje aan en daarna gingen we in rap tempo naar het station.
Op het station kochten we nog wat te eten en te drinken om de vier uur lange treinreis door te komen. De trein stond al op ons te wachten en met een zucht ploften we neer.
Het DMT-traject is zwaar, het is genieten, het is prachtig, het is een uitdaging en ik ben ontzettend trots op Hilly en mij dat we dit gedaan hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten