Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 1 april 2017

Langs de lijn

De zaterdag was deze week gereserveerd voor het bezoeken van de sportvelden. Bij de Wandelkerel om zijn team aan te moedigen en bij Dochterlief om haar te supporteren bij het fluiten. En voor de Wandelkerel zelf moest voetballen floot ook hij een wedstrijd, maar die sloegen wij over. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want achteraf bleek dat dat de enige positieve wedstrijd van de dag zou zijn. Het verloop van de andere twee wedstrijden was een stuk minder. En beide keren draaide dat om de scheidsrechter.

En nu weten wij heel goed dat je als scheidsrechter eigenlijk een hondenbaan hebt, want de mensen langs de lijn weten het altijd beter, maar de scheidsrechter bij de Wandelkerel maakte het wel heel bont.

Alles wat onze jongens in zijn richting zeiden, van een opmerking over buitenspel, tot een vraag over de tijd, werd door deze scheidsrechter als kritiek op de leiding beschouwd, terwijl de jongens van zijn eigen club zelfs de middelvinger naar hem konden opsteken, zonder gevolgen. Sterker nog, daar lachte hij om. Gelukkig bleven onze jongens erg rustig. Leuk was het niet, maar ze lieten zich niet uit het veld slaan. Tot één van "onze" jongens met een tackle van achteren werd neergeschoffeld en daar werd niet eens voor gefloten. Daar reageerde de jongeman op, niet eens onbeleefd, met de vraag of de scheidsrechter daar een volgende keer toch wel voor wilde fluiten, omdat hij zijn benen graag heel hield. En toen kreeg hij geel. En toen sloeg de vlam in de pan. Zodanig dat de coach zich genoodzaakt voelde om zijn team van het veld te halen.

Wat geeft dat een vervelend gevoel. Na afloop heb ik nog even met een vader van de tegenstander staan praten en ook hij gaf aan dat dit wel een vreemde gang van zaken was, niet fluiten voor de overtreding, wel geel geven voor een onschuldige opmerking. Nou ja, uithuilen en opnieuw beginnen, dachten wij. Ander sportveld, andere sport en andere scheidrechter. Op naar het hockeyveld, waar Dochterlief mocht optreden als scheidsrechter.

De eerste helft was leuk en spannend. Het ging gelijk op tussen de teams en de sfeer was gezellig. In de tweede helft kwamen Manlief en ik terecht tussen de twee supportersgroepen in. Dit omdat hij dan een beter zicht heeft op het veld vanuit de rolstoel. Het duurde overigens wel even voor we doorhadden dat we dichter bij de supporters van de tegenstander stonden, dan bij de supporters van onze eigen vereniging. Ook geen probleem, we kwamen tenslotte voor Dochterlief en zij liep elke keer vlak bij ons langs.

Helaas kreeg het gezelschap van de tegenstanders uitbreiding met een manspersoon die eerst aan de andere kant van het veld had gestaan en toen begon het gedonder. Bij elke bal en elke beslissing had hij iets op te merken. Eerst nog vrij algemeen, maar op een bepaald moment richtte hij zijn opmerkingen rechtstreeks naar Dochterlief. Ook nog niet zo erg, tot het echt persoonlijk werd. Ze moest de e-tjes maar gaan fluiten, want dat was meer haar niveau, ze was duidelijk blind, want ze zag niet dat het shoot was, ze was niet goed bij haar hoofd, toen ze de vrije bal tegen "zijn" team gaf. En bij een bal die ze mee gaf zeggen dat dat een keer tijd werd of gaan klappen. En zo ging het maar door.

Er stonden twee dames naast ons, ook van de tegenpartij, die tegen elkaar een opmerking maakten dat dit niet kon. Manlief en ik hielden ons op de vlakte, Dochterlief moet hierin leren zelf beslissingen te nemen. Na afloop van de wedstrijd liep ze langs ons richting de middenlijn om handen te geven en toen maakte ze een opmerking over die ......mensen. De dames spraken ons aan en gaven Dochterlief gelijk. We raakten even in gesprek en ik zei dat ik het vooral jammer vond dat een volwassen persoon zo intimiderend en negatief doet tegen een jong persoon die er voor zorgt dat er gehockeyd kan worden, zonder scheidsrechter tenslotte geen wedstrijd. Dat vonden zij ook. Dochterlief kwam bij ons staan en één van de supporters kwam naar Dochterlief om zijn excuses aan te bieden. Hij zei dat ze goed had gefloten en dat hij in zijn fanatisme misschien iets te veel had gezegd. Overigens was dit niet de vervelende man.

En de reactie van Dochterlief maakte ons zeer trots. Ze zei dat ze er helemaal geen problemen mee heeft als het publiek het niet altijd eens is met haar beslissing en dat ze daar best wel op mogen reageren. Dat zij ook maar een mens is, die dus ook niet altijd alles ziet, net als het publiek, maar dat zij wel een opleiding tot scheidsrechter heeft gedaan en dus wel weet waar ze het over heeft. Maar dat ze het beneden alle peil vindt dat ze haar als persoon zo beledigen en haar verstandelijke vermogens in twijfel trekken. En dat alles heel rustig, zonder te haperen en zonder een spoortje onzekerheid in haar stem. Zo, wie was hier de volwassene....

Eenmaal thuis kwamen er toch wel wat tranen, want natuurlijk ben je als vijftienjarige hier nog niet tegen opgewassen. Maar wij hebben haar grote complimenten gegeven over de manier waarop ze dit had opgelost. En na een dikke knuffel van haar grote broer kon ze er weer tegen en kregen wij te horen: "En volgende keer fluit ik gewoon weer, ik laat zo'n kl..tzak niet het plezier dat ik heb in het fluiten verpesten." En zo is het maar net.

En wij zijn trots op onze kinderen die rustig blijven en hun verstand gebruiken, ook in vervelende situaties.


Geen opmerkingen: