Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 15 april 2017

Tynaarloërwandeltocht, Tynaarlo

Omdat in mei de Kennedymars van Cuijk op het programma staat, had ik bedacht dat er vandaag alvast maar een keer 40 km gelopen moest worden. Ik had een klein beetje overredingskracht nodig om Wandelmams mee te krijgen en zo vertrokken we vanmorgen om 7 uur richting Tynaarlo. We kregen een plekje voor de deur, we hoefden alleen maar de weg over te steken om de startlocatie te betreden. Ik had ondertussen alweer een pitstop nodig, zodat Mams de schone taak had om ons in te schrijven. Toen ik terugkwam van het toilet, werden de wandelaars losgelaten, zodat wij net achter de meute aan van start gingen.

Al direct bleek dat wij echt een fantastisch parkeerplekje hadden, zo voor de deur, want het eerste stuk liepen we tussen de geparkeerde auto's door. We waren nog maar een klein stukje op weg, toen we de eerste modder onder onze schoenen kregen. En door de recent gevallen regen was het daar lekker glibberig, af en toe slipte er een schoen weg, maar daar lieten we ons humeur niet door verpesten. Toen we een smal paadje op werden gestuurd, ontstond er een lang lint van wandelaars, wat ik altijd weer een schitterend gezicht vind. Ondertussen probeerde de zon door de wolken heen te breken en dat leverde prachtige luchten op. Ondertussen hadden Mams en ik genoeg te bespreken, we hadden elkaar erg weinig gesproken de afgelopen periode en zo stonden we, voor we het wisten, bij de eerste rust op 5 km. We wilden hier nog niet gaan zitten, maar we moesten wel even bij de controle langs. Gelukkig maar, want er lag binnen een prachtige tegelvloer, waar ik een patroon voor een quilt in zag. Ik werd raar aangekeken toen ik daar een foto van maakte, maar daar lig ik niet wakker van. Mocht ik een keer inspiratie zoeken voor een quilt, dan kan ik de foto raadplegen.











Omdat we toch binnen waren, maakten we maar weer een sanitaire stop, zodat we weer achter de meute aan vertrokken. Dat vonden we helemaal niet erg toen bleek dat de we een prachtig natuurgebied ingestuurd werden. Daar konden we nu in alle rust van genieten. We liepen er zeker niet meer alleen, maar ook niet meer in optocht. We staken een zandverstuiving over, doorkruisten moerassig gebied om vervolgens weer op een heideveld uit komen. Dit stuk van de route ging gelijk op met het Pieterpad. Dit stuk is het eerstvolgende deel voor mij om te lopen, maar ik kwam tot de conclusie dat ik dat niet erg ga vinden, want het is een prachtig gebied.

Mams en ik moesten nog wel even lachen toen er twee dames achter ons aansloten na een fotomoment onzerzijds. Ook zij bespraken de prachtige omgeving. En zij zeiden dat het naast mooi, ook zo stil en rustig was, om vervolgens druk verder te praten over het wel en wee van familie, vrienden, kennissen en buren, waardoor wij de vogels niet meer hoorden, maar alleen hun geklets. Zo stil en rustig was het voor ons dus niet meer. Zodra we het smalle paadje waarop we liepen verlieten, lieten we de dames voor. Achteraf bleek dat niet nodig, want binnen 5 minuten waren we bij de tweede rust, waar we wel gingen zitten.

























Na even te hebben gezeten en de inwendige mens te hebben verzorgd, gingen we weer verder, hopend op nog meer moois om te zien. En die wens kwam uit. Zo zonde dat we eigenlijk nooit in dit deel van Drenthe wandelen, want het is (ook) hier prachtig. We sloegen weer een rust over om door te lopen naar de volgende rust op zo'n 22 km. Een mooi punt om te rusten, want dan zouden we al over de helft zijn. Maar voor het zover was, moesten we nog 4 km verder lopen. Dat deden we weer met plezier. Net voor de rust dachten we nog even dat we verkeerd gelopen waren, maar er bleek slechts een pijl te missen. Een andere wandelaar wist waar de rust was en die wees ons de goede kant op. Gelukkig zagen we bij de volgende bocht weer een pijl en na nog een bocht waren we bij de rust. Daar waren we wel aan toe. Binnen was het smoordruk, maar gelukkig stonden er net twee bekenden op toen wij binnen kwamen en zij zorgden ervoor dat wij konden zitten. Tijd voor soep!!!

















We genoten van een heerlijke mosterdsoep met stukjes zalm. Omdat het druk bleef met wandelaars, hadden we niet in de gaten dat de tijd sneller ging dan we dachten. Toen we weer op weg gingen, bleek dat de wandelaars die er nog zaten allemaal voor de 30 km gingen en dat wij moesten gaan doorlopen om op tijd binnen te kunnen zijn. Die uitdaging gingen we aan. Er wachtte ons nog één rust, 11 km verderop, en tot die rust moesten we gaan doorlopen. Ook nu volgden we elke keer weer stukjes van het Pieterpad. Diverse wandelaars kwamen ons tegemoet, zodat Mams en ik ons afvroegen of nu noord-zuid of zuid-noord liepen. Het kompas op de telefoon bracht helderheid. Wij liepen in zuidwestelijke richting, dus wandelaars die ons tegemoet kwamen, waren bijna aan het einde van de route.

We zwaaiden naar Berend Botje om vervolgens Zuidlaren weer te verlaten. En na Zuidlaren werden we door de grootse leegheid gestuurd. Aan alle kanten akkerland, nog zonder gewas, kaal, weids en leeg. Helaas waaide het wel hard, de wind had vrij spel en kwam recht van voren, zodat het soms meer op ploeteren dan op wandelen leek. We passeerden het derde hunebed van vandaag en begonnen nu toch wel langzaam te verlangen naar een korte rust. De routebeschrijving leerde ons dat we nog 3 km voor de boeg hadden vanaf het hunebed. Dat begon erop te lijken.

En gelukkig bood de omgeving ook nog wat afleiding. Allereerst kwamen we in het Vijftig Bunder bos. Ik kreeg associaties met Winnie de Pooh, maar voor ik daar aan toe kon geven, werd mijn aandacht afgeleid door een stiggeltie. We moesten klimmen. De stap was best groot, maar we kwamen weer veilig terug op de grond. Het stukje dat volgde was prachtig, met als hoogtepunt een anti-tankgracht nog uit WO2. Na het beklimmen van een tweede stiggeltie, kwamen we op een fietspad, waar we, te zien aan het gele hesje, een pijlophaler op de fiets aan zagen komen. We liepen door en even later waren we bij de laatste rust. Hier kregen we officieel de rode lantaarn, maar gelukkig ook een stoel en een pakje drinken. Even later kregen we gezelschap van de pijlophalers en we zaten even heerlijk te kletsen met ze. Ze beloofden ons niet op te jagen en even later gingen we op pad voor de laatste 7,2 km. Hier hadden we nog 1 uur en 20 minuten voor. Dat moest net kunnen.
























Het eerste stuk na de rust was heerlijk lopen. Strak geasfalteerde fietspaden, uit de wind en in de zon. dat was genieten. We schoten dan ook lekker op. Natuurlijk sloeg de vermoeidheid toe, maar het was allemaal nog prima vol te houden. Zelfs het door ons gevreesde schouwpad bleek een makkie. Maar dat was te vroeg gejuicht, het paadje na het schouwpad bleek de verrassing van de dag te zijn. Hier moesten we nog even survivallen. Ik koos voor de korte route, door de blubber, mams koos voor de omweg, nog steeds sompig, maar geen enkelhoge modder.

Na dit pad was het nog een klein stukje en dat ging gelukkig weer over goed begaanbare paden. Volgens de klok bij de starlocatie was het 4 minuten over 5 toen we binnenkwamen. Op onze telefoons was het iets later, maar desondanks werden we enthousiast begroet. We maakten een compliment aan de routebouwer, lieten de wandelboekjes afstempelen en trakteerden onszelf vervolgens op een drankje. De eerste 40-er van het jaar 2017 is een feit!!!











1 opmerking:

Mathilde de Wit zei

Een prachtig wandelverslag. En wat een prachtig natuurgebied. Gefeliciteerd met de eerste 40 kilometer van 2017.