Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

donderdag 17 november 2016

Besef

Als docent probeer je natuurlijk om jouw leerlingen alle noodzakelijke kennis voor jouw vak bij te brengen. Je wilt dat jouw leerlingen voldoendes halen en dat ze uiteindelijk met een diploma, voorzien van een mooie cijferlijst, de school verlaten. Maar voor mij is, naast natuurlijk de liefde voor mijn vak, het allerbelangrijkste nog steeds dat mijn leerlingen ontdekken wie ze zijn, wat ze kunnen, waar hun talenten liggen, wat ze nodig hebben en wie ze nodig hebben tijdens hun reis naar volwassenheid. Ik vind het nog steeds bijzonder dat ik jonge mensen in die periode van hun leven mag begeleiden. Voor sommigen ben ik een heks, voor anderen een engel, maar ik hoop vooral dat ik ze stuk voor stuk een stukje op weg kan helpen naar de rest van hun leven.

En dat is in de huidige tijd geen sinecure. Hoe vaker ik mijn leerlingen spreek, hoe blijer ik ben dat ik ben opgegroeid in een tijd waarin er geen mobiele telefoons waren, waarin er geen internet bestond, waarin de tv na 11 uur 's avonds sneeuw gaf en waarin je op zomeravonden met de hele buurt blikspuit, tikkertje of verstoppertje speelde, maar vooral de tijd waarin je uren van de radar kon verdwijnen zonder dat er paniek uitbrak, omdat je jouw appjes niet beantwoordde.

Om dat allemaal bij te kunnen houden als docent, volgen wij regelmatig bijscholing. En dat is nodig, want leerlingen hebben tegenwoordig veel meer contacten, maar die contacten zijn veel oppervlakkiger dan de contacten die wij vroeger hadden. Ook is het voor leerlingen veel moeilijker om te focussen op de toekomst. Ze hebben zo ongelooflijk veel mogelijkheden, ze krijgen zo ongelooflijk veel (eenzijdige) informatie, zie daar maar eens uit te halen wat voor jou van toegevoegde waarde is.

Afgelopen dinsdag kregen wij informatie over een methode die de leerlingen helpt om orde te scheppen in de chaos, om te ontdekken wie ze zijn, wat ze willen, waar ze goed in zijn, waar hun talenten liggen, kortom wij kregen informatie over een methode die de leerlingen helpt te focussen op hun toekomst. Daarbij kregen ook wij, docenten, enkele opdrachten uit deze methode voor onze kiezen. Tenslotte ben je nooit uitgeleerd.

Een van de oefeningen luidde als volgt:
Je krijgt 3000 euro. Dit bedrag mag je naar eigen inzicht besteden, maar je mag het niet uitgeven aan het inlossen van schulden of het voldoen van verplichtingen. Waaraan zou jij dat geld uitgeven. Formuleer dit als volgt: Ik zou naar een .......... gaan en ........... kopen, omdat ik ..............

Binnen een minuut was had ik de opdracht afgerond. Op mijn papier stond het volgende:
  • Ik zou naar een fotospeciaalzaak gaan en een fototoestel kopen, omdat ik met mijn huidige fototoestel(len) niet de dingen kan combineren die ik leuk vind.
  • Ik zou naar een stoffenwinkel gaan en kilometers stof kopen, omdat ik die wil doneren aan de Droomdekenstichting, zodat er heel veel kinderen troost vinden bij zo'n mooie deken.

En ik werd uitgekozen om mijn keuzes voor te lezen. Toen ik was uitgesproken hoorde ik iemand mompelen: "O, niet eens aan die ziekte van haar man?" Niet op een kwaadaardige manier, helemaal niet zelfs, maar ik schrok er toch van. Zouden mijn collega's nu denken dat ik niet wil dat Manlief geneest. En daarna: "En wil je zelf niet dat Manlief geneest?" De rest van de presentatie ging grotendeels aan mij voorbij. Mijn gedachten werden in beslag genomen door dit dilemma.

Na de presentatie was er overleg met collega-mentoren en had ik geen tijd om hierover na te denken, maar in de auto naar huis doken de gedachten toch weer op. En ineens was daar het besef..... Natuurlijk wil ik dat Manlief geneest en dat hij weer goed kan lopen, kan voetballen en/of hockeyen met zijn kinderen, een grotere rol kan innemen in het sociale en werkzame leven en dat er weer een gelijkwaardige verdeling ontstaat in onze relatie. Maar nu, na 5 jaar worstelen met aanpassen aan, bijstellen van en opnieuw vaststellen van de principes van het leven met een invalide man is de situatie gestabiliseerd. We hebben met elkaar een leven opgebouwd waarin iedereen tot zijn recht komt, waarin iedereen een eigen leven heeft, waarin iedereen de ruimte heeft om te functioneren en waarin er weer sprake is van patronen, vaste waarden en ruimte om te leven, ieder met zijn eigen onmisbare inbreng.

Ik kwam tot het besef dat we met zijn vieren simpelweg gelukkig zijn. Gelukkiger kun je me niet maken!!!


Geen opmerkingen: