Jammer genoeg regende het, maar ondanks dat had ik zin in de wandeling. Door de kronkelstraatjes van de oude binnenstad, onder de Sassenpoort door, steegje naar rechts, stukje doorlopen en toen stond ik voor de synagoge. Ondanks de regen las ik de informatie in het boekje en stond ik stil om foto's te maken. Enkele voorbijgangers, met chagrijnige gezichten onder paraplu's, keken me aan of ik gek was. Nou, ik ben harstikke gek en fluitend vervolgde ik mijn weg.
Het bleef regenen en ik bleef fluiten. Soms is het heerlijk om in de regen te lopen, te voelen hoe de druppels op je gezicht tikken en te voelen dat je leeft. Langs een oorlogsmonument verlaat ik langzaam de binnenstad. Overigens is het Westerborkpad niet de enige wandelroute die Zwolle aandoet.
En uiteindelijk stopte het met regenen en daar was ik nu wel blij mee, want de omgeving werd een stuk minder mooi en in de regen door een industriegebied wandelen is wel heel triest.
Bij het Poppen- en Kinderwagenmuseum maakte ik, tegen een kleine vergoeding, gebruik van het toilet. Opgelucht kon ik weer verder. Eerst nog een heel stuk langs allerlei bedrijfspanden, maar ik had al gezien dat ik even later de landerijen weer in mocht en dan zou ik al zigzaggend uitkomen bij de Lichtmis, waar ik mijzelf een lekkere lunch had beloofd in het wegrestaurant. Maar voor het zover was, eerst nog een stuk langs de weg met het uitzicht op de spoorlijn. En het is gelukkig niet meer druk op de weg, omdat ik het industriegebied achter mij heb gelaten.
Ondanks dat er in de routebeschrijving staat dat ik een zandpad op moet, loopt er een fietspad naast het zandpad. Dat scheelt alweer, asfalt loopt lekkerder dan zo'n ongelijk zandpad. Vanaf hier moet ik het eerste pad rechts, zolang ik rechts niets zie, kan ik dus doorlopen. Toch begin ik op een bepaald moment te twijfelen, voor mijn gevoel kom ik veel te dicht bij de A28. Dus routebeschrijving erbij, kaart op de telefoon erbij en inderdaad ik ben te ver doorgelopen. Maar ik weet zeker dat ik nog geen pad naar rechts heb gezien. sterker nog, volgens mijn telefoon moet ik bij een tweede pad naar rechts staan, maar ik zie echt alleen maar weiland daar.
Op de kaart staat nog een derde pad naar rechts en daar zie ik ook een bomenrij. En een bomenrij staat vaak langs een weg. En via dat pad kan ik de route verderop weer oppakken, dus ik vestig mijn hoop op dat pad. En gelukkig blijkt die er wel te zijn. Ehhhh, alleen het eerst stuk.... Op het punt waar de kaart een kruising aangeeft, kan ik alleen maar linksaf, terwijl ik rechtdoor moet. Maar rechtdoor en rechtsaf is onmogelijk, tenzij ik over en onder prikkeldraad en schrikdraad wil tijgeren. EN DAT WIL IK NIET!!!!!
Dus ga ik, op hoop van zegen, linksaf. Hier vind ik geen obstakels meer en even later sta ik op de parallelweg langs de A28. Na al dat gedoe met verdwenen zandpaden ben ik het zat, ik besluit om de parallelweg te volgen tot de Lichtmis, ik heb geen zin om nog een keer ergens middenin het land te staan en niet verder te kunnen. Zelfs niet als ik een "straatnaambord" tegen kom van een pad at ik ook volgens de routebeschrijving zou moeten volgen. En zoals altijd heeft elk nadeel ook zijn voordeel, want ik werd nog wel verrast door een hert en dat maakt het gedwaal toch weer een beetje goed.
Net voor ik bij het wegrestaurant ben, begint het te druppen, maar ik red het net om voor een grote bui binnen te zijn. Ik verwen mijzelf met ene broodje hamburger met friet en als ik weer buiten kom, is het droop. Al met al een goede timing dus. En nu op weg naar Staphorst.
En dan begin ik het toch even iets minder leuk te vinden. Ik loop even niet lekker, vind wandelen even stom.... Mar als ik bij kamp 't Wiede Gat kom en weer een audiofragment luister, verdwijnt dat gevoel. Ik heb helemaal niets te klagen. Bovendien zie ik Staphorst in de verte liggen en daar hebben ze vast wel een bankje waar ik een kop thee kan drinken.
Voor ik een geschikt bankje vind, kom ik langs het Oorlogsmuseum op de markt in Staphorst. Hier is te zien dat er meerdere kampen waren in de omgeving van Staphorst. op een kerktoren zie ik dat het bijna vijf uur is. Met nog een pauze voor de boeg en ruim zes kilometer lopen, zal ik Meppel niet voor zes uur bereiken. Maar dat geeft niets, Dochterlief kookt vanavond en Manlief haalt mij op van het station.
Na de pauze op een bankje in de zin steek ik de A28 maar weer eens over, waar het behoorlijk druk is, vrijdagmiddagspits en volg daarna de A32 richting Meppel. Eenmaal daar aangekomen word ik via de kortste route naar het station gestuurd. Ik geef Manlief een seintje dat hij mij kan komen halen en als ik daar ben aangekomen, staat hij al op mij te wachten.
En ik ben weer een stukje dichter bij het einde van dit bijzondere pad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten