Maar voor het zover was, gingen we eerst ontbijten. En het ontbijtbuffet voldoet geheel aan alle ontbijtdromen van de Wandelkerel. Vooral de aanwezigheid van ketchup, een ware verslaving, geeft het ontbijt een hoge status.
Na het ontbijt hebben we royaal de tijd om bij Wembley te komen. We besluiten dan ook om een tussenstop te maken bij Green Park. In 1997 ben ik met Manlief in Londen geweest en er zijn nog wel wat herinneringen blijven hangen. Eén daarvan is dat de parken zo mooi zijn en dat er daar eekhoorns rondrennen. De Wandelkerel is gek op dieren, dus de kans om een eekhoorn te zien laat hij niet lopen. Eenmaal boven de grond zie ik het bordje Buckingham Palace en besef ik dat dit paleis vlakbij het park ligt. We wandelen dus ook maar even die kant op. En druk dat het daar is. even later snap ik waarom. Over een half uur vindt de traditionele wisseling van de wacht plaats en dat is natuurlijk een touristentrekker van jewelste. De Wandelkerel en ik besluiten om ook nog maar even te wachten. We hebben min of meer per ongeluk een plekje vooraan de weg veroverd, dus we zouden toch iets moeten kunnen zien. En te zien is er genoeg. In eerste instantie nog geen wachten of traditionele exercities, maar vooral mensen van over de hele wereld. Het jonge Japanse stel naast ons, dat luid smakkend een broodje verorberd, ondertussen met de mond met elkaar converserend, de Bobby die vrolijk lachend met elke tourist op de foto gaat. De Engelse fietser die denkt dat hij wel even snel het plein voor het paleis kan oversteken, maar die door een andere Bobby met verbaal geweld tot andere gedachten wordt gebracht, de Fransozen achter ons, die het accent van de politieman te paars die waarschuwt voor zakkenrollers, belachelijk maken en uiteindelijk dat kleien Japanse vrouwtje dat bijna in mijn jaszak kruipt om op de één of andere manier toch vooraan te komen.
Als er dan eindelijk echt iets gebeurt op het gebeid van de wisseling van de wacht, zien we ze alleen op het plein voor het paleis. Zodra de wachten het terrein van het paleis betreden, snellen de meeste aanwezigen naar het hek en zien wij alleen nog maar schermen.....
Omdat het geen zin heeft om te blijven staan, lopen we weer richting Underground. Gelukkig laten de Bobbies bij tijd en wijle een groep mensen oversteken en zo komen we, nog voor de ceremonie is afgelopen, weer in Green Park. En daar zien we ook daadwerkelijk een eekhoorn. Het lukt me zelfs om het diertje op de foto te zetten. En dan duiken we de Underground weer in om richting Wembley te gaan.
De rit naar Wembley duurt even, maar dat is ook wel lekker bijkomen na alle drukte bij Buckingham Palace. Niet dat we het paleis goed hebben kunnen zien, maar daar nemen we later nog wel even de tijd voor, nu eerst andere belangrijke dingen. WEMBLEY!!!!!
De rondleiding is fantastisch, met veel enthousiasme en chauvinisme. De gewonnen WK-finale van 1966, met een dubieus doelpunt, dat volgens de gids natuurlijk niet dubieus was, kwam maar een paar keer (minimaal 121 keer tijdens de anderhalf uur durende rondleiding) langs. Allerlei wetenswaardigheden over het stadion werden ons verteld. Bijvoorbeeld dat er 2618 toiletten zijn, die kunnen worden aangepast aan het evenement dat plaatsvindt. Tijdens de oefenwedstrijd Engeland-Nederland was 60% voor de mannen en dus 40% voor de vrouwen. Tijdens het concert van One Direction was 90% voor de vrouwen en slechts 10% voor de mannen. En natuurlijk mochten door de spelerstunnel richting veld lopen, mochten we in de koninklijke loge zitten en in de clubruimtes. De Wandelkerel ging op de stoel zitten waar Louis van Gaal straks zit tijdens de finale van de FA-Cup en natuurlijk bezochten we de kleedkamers, waar diverse shirts te bewonderen waren. Met voor de Wandelkerel als hoogtepunt het shirt van Vardy, de spits van Leicester City. En voor mij het shirt van de Rugbyers van Nieuw Zeeland, de All Blacks.
Na afloop moesten we badges weer inleveren. Jammer, dat was een mooi souvenir geweest. In de stadionwinkel kochten we voetbalsokken voor de Wandelkerel, Dochterlief en mijzelf en daarna zat er niets anders op dan het stadion weer te verlaten. De Wandelkerel kwam tot de conclusie dat hij de twee grootste voetbalstadions van Europa heeft bezocht (Camp Nou is de grootste, Wembley nummer twee) en dat zijn trip naar London nu al zeer geslaagd was.
Op de terugweg richting hotel namen we een ommetje via Westminster. We bekeken de Big Ben, we hoorden hem drie uur slaan, we liepen langs de Westminster Abbey, bekeken het House of Parliament, staken de Thames over, liepen richting London Eye en besloten toen om een portie Fish en Chips te eten voor we weer richting hotel zouden gaan.
En toen wilden we nog maar één ding. Rust!!! Via Waterloo Station reisden we naar Euston en rolden we zo onze hotelkamer in. De avond brachten we op dezelfde manier door als gisteren, geen puf meer om nog op pad te gaan, maar wel reuzegezellig.
En morgen sowieso een bezoek aan de Tower!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten