Even later sta ik naast een nog halfslapende Kerel in de startrij. Ik laat hem lekker dromen en klets met andere wandelaars en voor we het weten zijn we op weg. Op naar Wijchen, een keer of 4.
Maar voor we in Wijchen zijn, moeten we eerst bijna 10 km door Nijmegen. En sinds vorig jaar is de route dag 2, 3 en 4 het eerst stuk gelijk. Gelukkig maken de studenten en de mensen die zo vroeg al langs de weg staan een hoop goed. Toch ben ik altijd weer blij als we Nijmegen uit gaan. Om dat te vieren besluiten we om een korte pauze in te lassen. Maar voor het zover is, zien we mijn 4Daagse-held H. langs de kant zitten. (Voor meer informatie zie mijn verslag van vorig jaar.) Wat een feest om hem te zien, vooral omdat het goed met hem gaat. We kletsen even en daan gaan de Wandelkerel en ik snel verder richting rust. We scoren een kop thee net over het viaduct, maar er is daar helaas geen zitplek. We lopen dus even door naar de militaire rustplaats, waar we in de rij voor het toilet onze thee drinken en uiteindelijk een zitplaats vinden op de ombouw van een aggregaat. Als we tegen het aggregaat leunen krijgen we zelfs een rugmassage.
Na een kwartiertje gaan we weer verder. Via een zandpad, waar een eenzame danser uit zijn dak gaat, naar Alverna en dan naar Wijchen (een keer of 4). In Alverna staat de bekende blaaskapel weer op het podium boven de weg. We zwaaien mee en ik geniet van het feit dat de Wandelkerel overal enthousiast aan mee doet. De schroom is in de loop der jaren overwonnen en af en toe krijg ik zelfs een zetje van hem, omdat ik vergeet om "gek" te doen. Hij leert het wel. We moeten even wachten, omdat de agenten voor onze neus op de weg springen om het verkeer de kans te geven hun weg te vervolgen. Maar ook dat hindert ons niet. We hebben het prima naar ons zin.
En Alverna uit betekent direct Wijchen in. En dat één! En langs de "Blije Dries" gaat het ook Wijchen weer uit. Dat betekent niet dat het saai wordt, integendeel. Er staan veel mensen langs de weg en ook de muziek ontbreekt niet. En dan gaan we Wijchen weer in. En dat is twee! We besluiten om de traditie voort te zetten en wijken een heel klein stukje van de route af om neer te strijken in het buurtcentrum voor een kop soep. De Wandelkerel zoekt een plekje en ik haal soep. Als ik terug kom zijn de overige plekken aan de tafel ook ingenomen en we bevinden ons in een goed gezelschap. We eten onze soep, met een broodje, en kletsen met onze tafelgenoten. En dan komt ons wandelmaatje L binnen lopen. De Kerel en ik roepen enthousiast: "Hallo L!!!" Waarop onze tafelgenoten ons nadoen, alleen verbasteren ze haar naam tot D. Waarop L roept, overnieuw, maar nu goed. Dat wordt braaf uitgevoerd en op dat moment stapt ook A binnen en het ritueel van begroeten wordt herhaald. Heerlijk die gezelligheid en jolijt onder de wandelaars. Ik plak nog een strookje tape onder de voorvoeten van de Kerel, wat één van onze tafelgenoten de opmerking ontlokt dat hij volgend jaar ook met zijn moeder gaat lopen, en dan gaan we weer verder. Eerst Wijchen uit en dan............ weer op weg naar Wijchen.
Hij blijft bermtoeristje spelen......
En hoewel het vreemd blijft dat Wandelmams zich niet in ons gezelschap bevindt, blijkt nu dat de Kerel en ik ook prima samen kunnen lopen. Hoewel hij wel aangeeft dat hij soms wat sneller zou willen lopen. Dat snap ik, want hij kan nu echt sneller lopen dan dat ik doe, maar hij geeft zelf aan dat hij het nog wel heel gezellig vindt om met mij (en oma) te lopen. En dan blijkt dat de Kerel toch echt wel goed nadenkt over de dingen. Al wandelend vertelt hij dat hij er over denkt om volgend jaar in zijn "eentje" de N4D te gaan lopen, op de vertrouwde 40 km-route. Ik geef aan dat ik dat prima vind, maar dat ik wel benieuwd ben waarom. "Nou mam, voor ik naar de 50 ga, waar ik sowieso zonder oma en jou op pad moet, wil ik graag een keer alleen op de 40. Dat is nog wel vertrouwd en dan kan ik zien hoe het alleen gaat, zodat ik straks op de 50 al weet hoe dat gaat." Tja, daar kan ik niets tegenin brengen. "O ja, mam. En als het volgend jaar goed gaat op de 40, dan denk ik dat ik het jaar daarop al naar de 50 ga, dat kan ik dan wel." En ook daar kan ik niets tegenin brengen. "Maar mam, ik wil op vrijdag wel met oma en jou over de finish gaan, dus dan moeten we op elkaar wachten in Malden, net als we nu met oma hebben afgesproken." En weer kan ik daar niets tegenin brengen. Ik slik, deze Kerel is geen kleine Kerel meer, maar wat ben ik trots!!!
En dan gaan we het feest in Wijchen in. En dat is drie!!!! Eerst sluiten de 50 km-lopers zich bij ons aan en even later ook de 30 km-lopers. En dan weten we dat het niet ver meer is naar de Oase, waar vandaag pannenkoeken op ons wachten. Maar eerst zingen, zwaaien en genieten in Wijchen.
En dan zien we de Oase. Tijd voor pannenkoeken, maar vooral tijd voor gezelligheid en een warm bad. Wat is het toch altijd heerlijk om hier binnen te stappen en al die wandelaars te zien. Maar nog belangrijker zijn E en C die altijd klaar staan en die een week vakantie opofferen om ons te voorzien van iets lekkers, een stoel, een bemoedigend woord, een arm, een grap of een grol en vooral aandacht!!!
Tot onze verbazing zijn Wandelmams en de Sjeik nog niet gearriveerd in de Oase. Ik probeer Mams te bellen, maar helaas is er geen bereik. Te veel mensen op een klein stukje aarde die contact willen. De Kerel en ik eten onze pannenkoek, drinken iets, kletsen bij en in overleg met de Kerel besluit ik om Mams nog één keer te bellen, lukt dat niet, gaan we verder. Te lang zitten is niet fijn. Ik krijg weer geen contact en net als ik tegen de Kerel wil zeggen dat we dan maar gaan, staan Mams en de Sjeik achter ons. Gelukkig maar. We besluiten om dan toch nog maar even te wachten.
Als Mams en de Sjeik ook hun pannenkoek op hebben, gaan we met zijn vieren op pad. Jammer genoeg is de lange rust de Wandelkerel slecht bekomen. Hij zegt geen stom woord en zijn schouders hangen nog meer dan normaal. Op de brede weg richting het industriegebied van Wijchen (En dat is vier!!!!) loopt hij nog even naast me, maar daarna zoekt hij de berm weer op, want hij wil niet in de mensenmassa lopen op de smalle weg tussen Wijchen en Beuningen. Ook gooit hij zijn tempo omhoog en voor we het weten is hij verdwenen. De Sjeik, Mams en ik lopen met zijn drieën verder. Ik reken er op dat de Kerel in Beuningen bij Dr. Pain op ons wacht. En dat blijkt zo te zijn. De Sjeik neemt afscheid van ons om bekenden op te zoeken en na een knuffel met Dr. Pain gaan we weer verder. Na de dip van de Kerel besluiten we om nog even te gaan zitten, maar eigenlijk willen we toch wel weer verder. En dan neemt de Kerel weer het run aan. Al snel is hij weer verdwenen en hoewel ik weet dat hij prima in staat is om de laatste 8 km alleen te overbruggen vind ik het toch ook wel moeilijk. Loslaten heet zoiets, geloof ik. Ik besluit hem even later toch te bellen, ook omdat we verder niets afgesproken hebben. ik krijg een opgewekte Kerel aan de telefoon, die aangeeft de controle niet gemist te hebben en die nu heerlijk loopt. Hij belooft om op de Wedren, bij de gele Exit-borden op ons te wachten en gerustgesteld loop ik met Mams verder.
In Weurt loopt de route in verband met wegwerkzaamheden iets anders dan voorgaande jaren, maar ik vind het een verbetering. In plaats van over een brede, saaie asfaltweg lopen we door Weurt zelf en dat is erg gezellig. De weg is misschien van iets mindere kwaliteit, maar het is wel veel leuker lopen. Na deze kleine omweg komen we weer bij de sluizen van Weurt en voor we het weten lopen we het Waterkwartier binnen, maar niet voor we even hebben bijgekletst met S die elke dag ergens langs de route staat om ons (en vele anderen) te begroeten. De Wandelkerel blijkt hier ook even stil te hebben gestaan, hij is dus nog on route. Na Weurt en het Waterkwartier volgt de Waalkade en dan is het tijd voor het roze feest.
Eenmaal op de Wedren gaan Mams en ik ons afmelden en dan is het tijd om de Wandelkerel op te sporen. Om bij mijn starthok te komen moet ik bijna 360 graden om de gele Exit-borden heen lopen, maar ik zie de Kerel niet.
Als ik mij heb afgemeld, maak ik de ronde vol en net voor ik de 360 graden heb gemaakt, zie ik iets bekends.
Hij heeft een heerlijk beschut plekje gevonden in de drukte en ligt daar rustig op ons te wachten. Na het welverdiende ijsje gaan we richting fiets. Eenmaal thuis blijk ik op beide hielen een blaar te hebben, maar de schade is beperkt, hoewel de blaar links best flink is. Mams heeft een blaar onder de bal van haar voet en de Wandelkerel heeft nergens last van. Op naar morgen!!!!
Prachtexemplaar toch?
De Wandelkerel was 10 minuten eerder binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten