Westerborkpad 4

Ik slaap heerlijk en erg diep. Voor het eerst word ik gewekt door de wekker en ik schrik me rot van dat ding. Daarna sta ik zonder problemen op en heb echt zin in de dag. Mijn ontbijt staat klaar en om twintig over acht geef ik mijn gastvrouw een hand en vertrek ik.

Eerst loop ik nog de laatste kilometer van de etappe van gisteren. ik word door de markering naar de overkant van de weg gestuurd omdat daar struikelstenen liggen. Ik maak een foto en loop door naar station Hilversum Sportpark. Hiervandaan start ik de etappe naar Baarn.

Op de kaart en in de routebeschrijving had ik al gezien dat deze etappe voornamelijk door het bos gaat. En na een klein stukje door Hilversum wandel ik inderdaad het bos in. het pad loopt vlak langs de spoorlijn en er komt dan ook regelmatig een trein langs. Omdat ik richting Weesp verkeerd ben gelopen, is dit het eerste stuk dat ik echt vlak langs de spoorlijn loop. En nu begint de impact hiervan tot mij door te dringen. In plaats van aan een passagierstrein denk ik aan een goederentrein, volgepropt met mensen, op weg naar het onbekende. Ondanks het mooie weer krijg ik even kippenvel.

In het bos wordt het steeds rustiger. In het begin trof ik nog wat wandelaars en een enkele fietser, maar al zeker een half uur heb ik geen mens gezien. Natuurlijk schieten er eerst wat enge gedachten door mijn hoofd, maar die ban ik uit. Ik wil genieten van mijn laatste wandeldag. er is een last van mijn schouders gevallen, het is mooi weer, er heerst rust in mijn hoofd en in het bos. En als de route dan even los komt van de spoorlijn besluit ik een pauze in te lassen. Nu alleen nog een plekje. En ik vind een prachtig plekje, speciaal voor mij.

Ik zit hier wel drie kwartier zonder een mens te zien. Net als ik mijn rugzak weer op mijn rug hijs, komen er mensen aan. Ik ben dus toch niet alleen in het bos. Dat blijkt ook als ik verder wandel. Ik kom groepen joggers en Nordic Walkers tegen.

Uiteindelijk kom ik weer bij de spoorlijn, alleen bevind ik me nu een stuk hoger. Na mijn lange rust in het bos blijkt het nog maar een goed half uur lopen te zijn naar station Baarn. Daar waag ik me toch maar weer in het toilet en ik ben blij als deze wel schoon blijkt te zijn. Helaas ook hier geen mogelijkheid om een uitsmijter te scoren, dus aan de sandwich, een appel en een breaker. En een bankje in de zon.

Voor het station bevindt zich een monument ter herdenking van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Vanaf mijn bankje kijk ik uit op dit monument en het parkje er voor. Ik zit nog maar net en bedenk dat ik zo even foto's ga maken. Ik neem een hap van mijn sandwich en leun lekker achterover als er een bus met aanhanger bijna tegen het bankje aan stil gaat staan. Even later wordt er een zitmaaier van de aanhanger gereden en daarna wordt het parkje gemaaid. het is een klein veldje dus ik zie mijn foto's nog niet in gevaar komen. Tot de hoveniers ook aan koffie toe zijn. De zitmaaier blijft middenop het halfgemaaide grasveld staan. Daar gaat mijn fotomoment. Dan alleen maar een foto van de plaquette.

Vanaf station Baarn loop ik al snel op de open vlakte. En weer langs de spoorlijn. De berm staat vol paardenbloemen en ik geniet. Van de zon, die af en toe tevoorschijn komt, van d ekerkklokken van Soest die ik hoor beieren, van het feit dat ik hier loop, omdat ik weet dat er thuis drie mensen op mij wachten en om al die andere mensen die op welke manier dan ook betrokken zijn bij mij en ons.

En zo loop ik door. Ik voel me blij, ik voel me veel prettiger dan toen ik vertrok en ik voel me helemaal goed, omdat ik straks weer naar huis ga. Ik word nog over een klompenpad gestuurd en dan sta ik voor het bord Amersfoort. Nog een klein stukje naar het station, eerst even zitten en wat drinken en dan naar huis.

Ik kom nog langs de Joodse begraafplaats, maar besluit om deze over te slaan. Ik voel me te blij, te goed om deze keer met respect de doden te herdenken en ik vind dat je dan niet op een begraafplaats moet komen. Wel maak ik een foto van de toegang.

En dan sta ik ineens voor (of eigenlijk achter) het station van Amersfoort. ik laat mijn wandelboekje stempelen, haal wat te eten en te drinken, koop een treinkaartje en regel een taxi van station naar huis. De treinreis vliegt voorbij en mijn taxi staat al te wachten. Ik word thuis afgezet en nog voor ik de schuttingdeur kan opendoen vliegt deze open en hangen er twee kinderen om mijn nek. Eenmaal binnen krijg ik net zo'n enthousiaste begroeting van Manlief en dan zak ik op de bank. Ik ben weer thuis. Nog dezelfde, maar met hervonden energie en trots!!!!