Eerst leverden we Dochterlief en vriendinnetje I. af op het hockeyveld, zodat zij op tijd waren om te vertrekken naar hun wedstrijd en vanaf het hockeyveld vervolgden wij onze reis naar Heerenveen. Toen we aankwamen zagen we al grote groepen wandelaars vertrekken. Waarschijnlijk was de animo zo groot dat de organisatie de ongeduldigen al iets eerder liet vertrekken. Maar dat maakte ons niet uit. We schreven in, bezochten het toilet, bekeken de routebeschrijving en verlieten de startlocatie.
Na het lezen van de routebeschrijving waren we een beetje bang dat het een saaie route zou worden, want de beschrijving van de 25 km nam iets meer dan 1 A4-tje in beslag en dat is niet veel. Ook duurde het even voor we door hadden dat de bepijling bij deze tocht door middel van witte pijlen op de grond werd gedaan en niet met de felgele bordjes op een paaltje waarmee we enkele heren zagen vertrekken net voor we weggingen. het valt soms niet mee......
De eerste kilometer was inderdaad saai. Door een vrij nieuwe woonwijk, langs de doorgaande weg, is niet onze favoriete omgeving. Aan de ene kant woningen en aan de andere kant villa's maakte dat een beetje goed, maar toch. Gelukkig kwamen we al snel terecht bij museum Belvedère en het bijbehorende museumpark. We staken het park dwars over en vervolgden onze weg. En die leidde ons naar ...... Heerenveen!
Na het eerste stuk, dat mooier was dan we hadden verwacht, kwamen we op een industrieterrein. Dat is natuurlijk niet het meest favoriete wandelgebied, maar wat ook nog eens vervelend was, was dat het stadion van SC Heerenveen met ons mee leek te wandelen. De afstand tussen ons het stadion bleef gelijk. Gelukkig was het prachtig weer. Waar we 's ochtends om kwart voor 8 van huis vertrokken in de dichte mist, vertrokken we om kwart voor 9 in Heerenveen wandelend in de stralende zon. Al snel hadden we het warm genoeg. En dus namen we ons voor om bij de rust, na ruim 13 kilometer, het shirt met lange mouwen uit te doen. Die rust was trouwens nog wel even een puntje. Want de vraag was of we wel wilden wachten tot ruim 13 kilometer. We besloten dat het het proberen waard was.
En zonder noemenswaardige problemen bereikten we de rust. Mijn rechtervoet begon weer een beetje dwars te liggen, maar gelukkig nog niet ernstig. (Overigens wel weer genoeg om maandag contact op te nemen met de podo-dinges om de inlegzool te laten bijwerken.) We meldden ons keurig bij de controle en genoten van een drankje en tosti. Ondertussen genoten we alledrie van een sanitaire stop en ontdeden we ons van ons shirt met lange mouwen, zodat we met halfblote armen weer verder konden.
Het tweede deel van de route bracht leidde ons door park Oranjewoud. Prachtig en meer dan genoeg te zien en eigenlijk onvoorstelbaar dat dit prachtige park zo dicht bij Heerenveen en de snelweg A32 ligt. En omdat we nu gezien hebben dat er veel verharde paden zijn, is dit park zeer geschikt voor ons voor een zondagse wandeling, met Manlief in de rolstoel. Maar vandaag keken we onze ogen uit.
Uiteindelijk bereikten we de A32 weer. En parallel aan deze snelweg liepen we weer richting startlocatie. Het viel ons op dat we de snelweg nauwelijks hoorden, dus de geluidswal deed zijn werk goed. En voor we het wisten waren we terug bij de startlocatie. Heerlijk gewandeld en voor mij zonder noemenswaardige klachten na mijn rugblessure. Heerlijk!!!
Ik ben blij dat het wandelen me na zo'n lange tijd en een blessure zo goed af ging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten