Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

maandag 28 april 2014

Westerborkpad 2

Ik slaap slecht. Ondanks mijn vermoeidheid, de prettige kamer, de goede ventilatie en de schone lakens kom ik niet tot rust. Om kwart voor drie zit ik rechtop in bed met het idee dat het ochtend is. Als dat niet zo blijkt te zijn, doe ik mijn best om weer te gaan slapen. Misschien doe ik wel te hard mijn best, want het wil niet lukken. Naar de wc, bekertje water, schaapjes tellen en boven de dekens gaan liggen, niets helpt. Uiteindelijk val ik toch in slaap om vervolgens om half 8 wakker te schrikken als mijn gastheer het ontbijt brengt.


Daarna kom ik moeilijk op gang. Ik besluit om me niet te gaan haasten, mijn gastheer heeft aangegeven vandaag geen haast te hebben, hij is vrij, zodat ik uiteindelijk pas om tien uur de deur uit stap. Ik ga naar het station in de hoop een stempel te scoren, maar de dame bij de Kiosk kijkt me aan alsof ik haar een oneerbaar voorstel doe en verder is er geen loket, dus zonder stempel ga ik van start. Al snel heb ik de markeringen weer gevonden en vervolg mijn weg. De binnenstad van Weesp is mooi en na wat geslinger door het centrum kom ik uit op een weggetje langs de Vecht.







Ondertussen begint het echt warm te worden en dus trek ik mijn shirt met lange mouwen uit. In de verte hoor ik een constant gedreun dat de sfeer behoorlijk verpest. Het weggetje is prachtig, het zonnetje schijnt, het water glinstert, maar de vogels hoor ik niet, alleen het gedreun in de verte. Eenmaal dichtbij gekomen blijkt dat er wordt geheid met behulp van een aantal grote kranen. Ik moet er zelfs voor omlopen.

Helaas wordt voor mij duidelijk dat mijn steunzolen nog steeds niet in orde zijn. ik krijg weer last van hetzelfde kootje dat mij al lange tijd parten speelt. Vaker rusten geeft dan (tijdelijk) verlichting en ik ben dan ook blij als ik Muiden binnen wandel. Het eerste vrije bankje is dan ook voor mij. Ik lees de routebeschrijving nog een keer goed door, omdat ik op de site had gezien dat ik ergens na Muiden de rolstoelroute moest nemen in verband met het broedseizoen. Jammer genoeg houdt dit wel in dat ik het Muiderslot op veel grotere afstand passeer dan op de reguliere route.





Even later vraag ik mij af of ik leidt aan hallucinaties. Ik zie Zwarte Pieten lopen in een weiland. ik kijk nog eens en nog eens, maar het is echt waar. Omdat er veel mensen omheen lopen en het Muiderslot als achtergrond fungeert kom ik tot de conclusie dat het waarschijnlijk om de nieuwe Sinterklaasfilm gaat. Wel vind ik het stom van mijzelf dat ik geen foto's heb gemaakt van dit tafereel. Maar ja, wie verwacht er nu Zwarte Pieten in april? Ik niet! Ondertussen wandel ik rustig verder en al snel kom ik in Muiderberg. Ik wandel door een parkje, waar een mooi monumentje staat en al snel bereik ik de muur rondom de grootste Joodse begraafplaats van Nederland.







 Voor Joodse begraafplaatsen geldt eeuwige grafrust, zij mogen dus niet geruimd worden. dat vind ik terug in de sfeer en de rust die er van deze plek uitgaat. Omdat ik respect wil tonen voor de Joodse gebruiken, lees ik nogmaals de informatie door die ik via het www haf gevonden en voor deze gelegenheid heb geprint. Dit doe ik gezeten naast het metaarhuis. Dit plekje is zo vredig dat ik schrik als er twee mensen vanaf één van de velden bij het metaarhuis verschijnen. Ze groeten vriendelijk en zij kunnen er niets aan doen, maar voor mij is het moment verstoord. Ik hijs mijn rugzak weer op mijn rug en wandel langzaam weer richting de uitgang van de begraafplaats. In de lijn van de Joodse traditie laat ik een steentje achter op een grafsteen om aan te geven dat ik de doden heb herdacht.








 


Zwaar onder de indruk van de sfeer en de rust op deze begraafplaats vervolg ik mijn weg. Ik steek de A1 over en even later bevind ik me in natuurgebied het Naardermeer. Voor mij als "plattelandsmeisje" blijft het vreemd om middenin een natuurgebied constant auto's op de achtergrond te horen.

Omdat het volgens de Joodse gebruiken niet is toegestaan om te eten of drinken op een begraafplaats zoek ik een plakje om rustig te zitten en wat te eten en te drinken. dat plekje vind ik aan het einde van een graspad. Hier zit ik heerlijk. Na een half uur vervolg ik mijn weg en al snel word ik weer een graspad opgestuurd. En dit graspad lijkt uren te duren. In de verte zie ik een kerktoren, die volgens mij bij Naarden-vesting hoort, maar die toren lijkt toch echt met me mee te lopen. Gelukkig komt er toch een eind aan het graspad en uiteindelijk sta ik eerder dan gepland voor station Naarden-Bussum.









Ik besluit om op het station nog wat te eten. Gezien de toestand van mijn voeten, kan ik me neit voorstellen dat ik later op de dag nog zin heb om op pad te gaan. Het wordt een flinke sandwich, een banaan en een toetje. Ik heb eigenlijk al de hele dag zin in een uitsmijter, maar ik ben geen enkele gelegenheid tegen gekomen waar ik die kon eten, dus geen uitsmijter voor mij vandaag.

Na  het nuttigen van mijn diner op een bankje voor het station vertrek ik naar mijn gastadres. Deze bevindt zich op een kilometer van het station en na het drinken van een kopje thee met mijn gastvrouw geniet ik van een warme douche. Alweer twee dagen weggewandeld.


Geen opmerkingen: