Losse eindjes

De afgelopen drie jaar heb ik geprobeerd om het leven te blijven leiden dat ik had voor Manlief ziek werd. En dus zei ik overal "Ja" op. Want ik wilde vooral de dingen die ik leuk vond blijven doen. Dat die dingen door alle hooi op mijn vork eigenlijk weer verplichtingen werden, wilde ik niet zien. Want ik had "dat" altijd gedaan. Dus waarom nu niet meer?

Ehhh, nou, omdat je een zieke echtgenoot hebt en er dus een veel, veeeeeel, veeeeeeeeeeel groter deel van het dagelijks leven in huize "Wandelen en meer...." op jouw schouders rust. En omdat ik (soms wanhopig) bleef vasthouden aan mijn "oude" leventje.

Gelukkig heb ik op tijd ingezien dat het zo niet verder kon. Ik MOEST nee gaan zeggen tegen dingen. Tegen dingen die ik niet leuk vind, maar ook tegen dingen die ik wel leuk vind. En in dat proces zit ik nu. En ik moet zeggen, het lukt best goed.

Mailtje om op mijn werk het personeelsuitje te regelen... Superleuk, maar nee. In die periode heb ik te veel andere dingen. Helpen bij de sportdag van Dochterlief? Superleuk, maar nee. Moet dezelfde dag met Manlief naar het ziekenhuis voor een MRI. Rijden met een aantal voetbaljongens naar een toernooi en terug. Superleuk, maar nee. Want de Wandelkerel is dat weekend ook jarig en dus meer dan genoeg te doen.

En nu is het niet zo, dat ik nergens meer bij help of nergens meer mijn bijdrage aan lever, maar ik ben niet meer de eerste die "JA" roept. En dan blijkt dat er ook zonder mij genoeg door kan gaan.... En dat geeft rust.

Nu nog even doorbikkelen op alle losse eindjes, die de afgelopen jaren zijn blijven hangen. En dan kan ik na de zomervakantie beginnen met die schone lei en met het geleerde van afgelopen jaren er ook nog voor zorgen dat de lei overzichtelijk blijft en niet vol stroomt.

Dat is de theorie. Nu de praktijk.....