Ik ben een poosje afwezig geweest. Ik kon simpelweg niet de energie op brengen om hier iets te plaatsen. De afgelopen weken heb ik mijn vrije tijd voornamelijk doorgebracht hangend op de bank, mijn gedachten van hot naar her vliegend.
In eerste instantie wilde ik mezelf een schop onder mijn kont geven. "Doe niet zo lamlendig!" Zo foeterde ik tegen mezelf. Maar al snel besefte ik dat ik dit nodig had. Na de Rollercoaster van emoties waarin ik belandde, de ellende met mijn rug en daarnaast een hele drukke periode op mijn werk, had ik gewoon rust nodig. Niet zozeer lichamelijk (ik had genoeg gelegen) maar vooral in mijn hoofd. Alle emoties moesten een plekje krijgen, het toekomstperspectief moest bijgesteld en met zijn vieren moesten we ook weer in evenwicht komen. Want ook Manlief en de kinderen moeten hun ideeën en verwachtingen voor de toekomst bijstellen.
En daarnaast heb ik een besluit genomen. Ik ga het echt doen... Ik ga in de meivakantie een deel van het Westerborkpad wandelen. Een paar dagen in mijn eentje op pad. Een mini-pelgrimage. Ik heb er tijden tegenaan gehikt. Ik wilde het wel, maar ook weer niet. Maar na alle overpeinzingen heb ik besloten om het gewoon te doen. Ik heb het nodig. En naar Santiago zit er voorlopig niet in, dus dan maar op een andere manier.
Nog steeds vind ik het eng, spannend en vraag ik me af waar ik aan begin, maar juist dat overtuigt me om het door zetten. Een paar dagen uit het dagelijks bestaan en ruimte voor mezelf en nieuwe ervaringen. Ik krijg er stiekem zin in!!!!
1 opmerking:
Heel goed van je.
Groetjes Helma
Een reactie posten