Onderweg voerden we een discussie of we voor de 20 of 25 km zouden gaan. De Wandelkerel had een voorkeur voor de 20. Hij voerde als argument dat hij sinds de N4D niet meer gewandeld had. daar zat wat in, maar ik liep maar 2 tochten op hem voor en zijn conditie is veel beter...... uiteindelijk besloten we om ons in te schrijven voor de 25, maar dat we altijd nog de konden overstappen naar de 20 als één van ons het niet zag zitten. Ik had op internet gezien dat de splitsing vrij ver op de route zat, dus dan konden we altijd nog beslissen om 20 te gaan lopen en ook dat er 3 rusten zaten op de 25. En zo vertrokken we vol goede moed voor 25 km.
Het eerste stuk ging door het bos, waar nog veel sporen te zien waren van de laatste herfststorm. Afgevallen takken, omgewaaide bomen en volop plassen op het pad. Het lukte ons om alle obstakels te ontwijken. Het was gezellig druk op de route, er waren meer wandelaars dan wij verwacht hadden op een zaterdag in november.
Op weg naar de eerste rust gebeurde er niet veel bijzonders. Behalve de capriolen van de Wandelkerel, die bijna een mevrouw ondersteboven liep, maar dat wist hij met zijn praatjes weer in goede banen te leiden. Ik blijf het af en toe onvoorstelbaar (en frustrerend) hoe die Kerel zich overal uit weet te praten.
Voor we het wisten bereikten we de eerste rust. Helaas was men daar niet toegerust op zo'n grote meute wandelaars. Met een koffiezetapparaat dat kopje voor kopje zet, kun je geen grote groep bedienen, als dan ook nog eens alle kopjes in gebruik zijn en je eerst moet afwassen voor je nieuwe koffie kan inschenken wordt het lastig en als je dan van elkaar niet meer weet waar je mee bezig bent, dan lopen de mensen weg. Ik had (helaas) direct betaald en moest toen toezien hoe andere mensen, die later kwamen en nog niet betaald hadden, eerst koffie kregen. Ondanks mijn pogingen om aandacht trekken, duurde het enige tijd voor de dame achter de bar zich realiseerde dat ik al betaald had. Pffffffffff. En om nou te zeggen dat de thee en koffie smaakte...., nou nee!!! Maar het was in ieder geval warm drinken.
Na een te lange pauze gingen we weer verder. En dat kost moeite, zeker omdat wandelen de laatste tijd niet tot de frequente bezigheden hoorde.... Maar de omgeving maakte een hoop goed.
Ja, jullie zien het goed. Die verrekte Wandelkerel wil maar niet stoppen met groeien en groeit zijn oma en moeder bijna boven het hoofd. Hij deed nog een poging om groter te lijken.....
En dat lukte, maar gelukkig alleen nog maar op de foto....
Na 12 km bereikten we rust 2. Hier hielden we het weer bij een bakkie, maar deze keer kregen we hem snel en smaakte hij goed en konden we na een korte rust weer verder. En dat deden we druk kletsend. Zo druk kletsend dat we bijna de afslag voor de 25 km vergaten. De grote meute waar we in liepen ging voor de 20 en we zouden zo in de meute meegaan. Maar ik zag het bordje en direct waren we het er over eens dat we voor de 25 zouden gaan. Zeker omdat er een heerlijke asfaltweg tot in de verte zich voor ons uitstrekte.
En we kregen geen spijt van deze beslissing. Want na het asfalt volgde een prachtig stuk natuur, met slechts één grote plas om over te steken.
Na dit prachtige stuk heide, waar we duidelijk zagen dat er regelmatig schapen bivakkeren, kwamen we weer in een stuk bos. Ook hier was men nog niet toegekomen aan het opruimen van de stormschade. En dat vonden we helemaal niet erg, een beetje survival houden we wel van.
En ineens waren we bij rust drie. En toen vonden we dat we wel iets lekkers verdiend hadden. En dat betekent voor de Wandelkerel een tosti. Mams en ik gingen deze keer voor een wafel met warme kersen en daarna wachtte ons het laatste stuk. Nog "maar 8 km" tot de finish.
We staken een grens over. Wat voor grens weten we niet, maar hoewel het er links en rechts hetzelfde uitzag, veranderde de weg van naam.
Het laatste stuk had nog een paar verrassingen voor ons in petto. Wonderschone paadjes waar het op zaterdagmiddag druk was met wandelaars. Helaas kreeg ik de laatste 3 km last van blaarvorming op mijn hielen, waardoor ik dat laatste stuk iets minder leuk vond en ik moest ook nog enorm nodig naar het toilet (en niet voor zo'n boodschap die je ven snel achter een dikke boom doet). Maar we kregen de laatste kilometer gezelschap, doordat de Kerel de galante jongeman uithing. Hij bleef staan om een klaphek open te houden voor mensen die een stukje achter ons liepen en dan heeft meneer ook gelijk gespreksstof genoeg. En zo bereikten we gezellig kletsend het eindpunt. Gezien de weersomstandigheden en de staat van de natuur had deze wandeling misschien beter als herfstwandeling door het leven kunnen gaan, maar het was een prachtige wandeling en daar gaat het om.
We hebben vandaag vooral getraind op het rusten en het genieten.... En dat werd nog beloond ook, want op de terugweg zagen we één van de mooiste zonsondergangen van de afgelopen maand. Wandelmams maakte een paar foto's vanuit de auto, maar uiteindelijk zijn we toch ook nog maar even stil gaan staan. Ergens halverwege en bijna thuis. Zo'n mooi schouwspel daar moesten we even van genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten