Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 3 november 2012

Magere tijden....

Tja, voor de Bijbelkenners onder ons gaat het om magere jaren. Om precies te zijn zeven magere jaren, maar daar wil ik mij niet bij neerleggen, dus hou ik het op magere tijden. (En hoop ik dat de magerte geen zeven jaren gaat duren.) Maar waarom ik het nu magere tijden noem.

Nou ja, de eerste oorzaak laat zich niet moeilijk raden. De ziekte van manlief valt toch niet te vatten onder de vette jaren. Maar die ziekte neemt al ruim anderhalf jaar van ons leven in beslag en daar hebben we ons toch zeer behoorlijk doorheen geslagen. Zeker zolang ik overeind bleef staan.

Helaas sta ik na de wandeling van twee weken geleden wat wankel op de benen. De wandeling zelf ging zonder problemen, maar later op de avond begon mijn linkervoet te protesteren als ik er op ging staan, laat staan dat ik ging lopen. 's Nachts hield de pijn mij zelfs wakker. De zondag heb ik dus de hele dag met het pootje omhoog gezeten, maar dat bracht nauwlijks verlichting. Dus maandagmorgen naar de huisarts en die bevestigde waar ik al een beetje bang voor was. De klachten wezen op een stressfractuur. En de eerste stap is dan om een rontgenfoto te laten maken. En omdat manlief nog steeds niet mag autorijden, belde ik Wandelmams (uit bed). Zij reed mij naar het ziekenhuis, maar daar werd ik onverrichte zake weer naar huis gestuurd: "Nou mevrouw, u mag weer naar huis." Zonder verdere mededelingen en met de onuitgesproken boodschap dat er niets aan de hand was.

Ik had al aan de huisarts gevraagd wat ik moest doen als er uit de foto niets zou blijken, rust houden was de boodschap. Gelukkig was het herfstvakantie, dus ik heb braaf de hele week met het pootje omhoog gezeten en geen gekke dingen gedaan. Maar het hielp niets. Sterker nog de pijn nam alleen maar toe, dus maandagmorgen weer naar de huisarts. Tot mijn grote verbazing zei zij: "Dan moeten we nu dus maar een botscan laten maken. Dat hebben ze in het ziekenhuis toch gezegd?" Nou niet tegen mij.......

Grrr, vanuit het ziekenhuis bleek dus te zijn gezegd dat als de klachten met een PAAR dagen niet minder werden er een botscan gemaakt moest worden. Alleen waren ze vergeten om dat tegen mij te zeggen. En voor je terecht kan voor een botscan ben je weer een paar dagen verder. Een paar dagen waarin ik niet mocht autorijden en niet naar mijn werk kon. En die botscan kon pas donderdag gemaakt worden. Tja, hoe hou je gezin draaiende met een kreupele vader en moeder.

Naast de schatjes, die veel wilden doen, natuurlijk met behulp van Wandelmams en paps. Want ik was niet de enige met een blessure. Dinsdagmiddag belde zoonlief. Of hij opgehaald kon worden, hij was ondersteboven gereden, hij had een zere knie, zijn fiets werkte niet mee en hij had onderdak gezocht bij een nichtje dat op de route van school naar huis woont. En dan.... Manlief mag niet rijden, ik kan niet rijden, dus Mams maar weer gebeld. En zij ging! Weer! Fiets afgeleverd bij de fietsenmaker, zoonlief afgeleverd bij ons. Ik in de stress. Hij had zelf gebeld, dus hij deed het in ieder geval nog, maar ik hoorde wel dat de tranen hoog zaten tijdens het telefoongesprek. En wat er nou was gebeurd. Een spookrijdende fietser, met telefoon aan het oor, had met zijn trapper het voorwiel van zoonlief aangetikt, waardoor zoonlief gelanceerd werd. En die fietser....., die was gewoon doorgereden.

Gelukkig reed er een schoolgenoot vlak achter zoonlief, die hielp hem opstaan en zijn tas weer oprapen, zodat hij in ieder geval het huis van zijn grote nicht kon bereiken. Onvoorstelbaar toch, dat je iemand laat liggen die door jouw toedoen komt te vallen.

En toen waren er drie kreupelen in huize Wandelen en meer...... Maar daar stopte het nog niet. De nacht van dinsdag op woensdag ging het voor het eerst in lange tijd weer mis met de stoelgang van manlief. Diarree. En dus midden in de nacht hij op het toilet, en ik bed verschonen. Met mijn zere voet naar beneden hobbelen om het vieze beddegoed in de wasmachine te stoppen, want geloof me, dat kon echt niet blijven liggen.... Vervolgens schone lakens op het bed en dan uren wakker liggen met een kloppende voet, naast een snurkende man. En toen waren we nog maar halverwege de week.

En wat er woensdag gebeurde. Tot een uur of vijf niets bijzonders. Tot manlief het toilet bezocht en ik ineens kloink hoorde. KLOINK!!! OP DE WC? ALARM!!! Gelukkig bleek manlief nog heel te zijn, maar de toiletbril niet. Daar was een stuk uit "geknald" volgens manlief. En wat er gebeurd is weet ik niet, maar ergens halverwege de bril ontbrak een driehoek. Heel apart. Zoonlief belde zijn opa en begon met: "Opa, je raadt nooit wat mijn vader nu weer gedaan heeft!" En inderdaad, opa raadde het niet. Ondertussen was ik verplicht om op die kapotte bril, die scherpe randjes had, te gaan zitten, want naar boven gaan was ook geen optie voor mij.

En toen kwam de donderdag. De dag van de botscan, de dag waarop duidelijk zou worden wat er met het pootje aan de hand is. Alleen was er op dat moment geen arts die de scan kon beoordelen en dus wacht ik tot nu toe nog steeds op de uitslag. Niet dat dat nog veel uitmaakt, want uiteindelijk is gebleken dat mocht er sprake zijn van een stressfractuur, dan is rust, stevig schoeisel en gedoseerde belasting de enige remedie. En hoe hou je rust in een huishouden waarin jij de steunpilaar bent..... En wat nog erger was voor mij persoonlijk. Ik miste door de afspraak in het ziekenhuis de afscheidsreceptie van een zeer, zeer dierbare collega.

En dus leek het manlief een goed idee om nu maar rustig aan te doen. Nou, mij ook. Tot donderdagavond bleek dat wij waren ingedeeld om te rijden met het hockeyteam van dochterlief. Dus wij een mail uit naar alle ouders van het team met een uitleg waarom het ons niet ging lukken om de dametjes te vervoeren en het verzoek aan de overige ouders om deze rijbeurt van ons over te nemen. Donderdagavond geen reactie, vrijdagmorgen geen reactie, vrijdagmiddag vijf uur geen reactie.... Contact met de leidsters, wat nu? En met een bezwaard hart belde ik Wandelmams maar weer. En die lieverd, die fantastische oma, die fantastische moeder redde het hele team, zij wilde rijden. En ik voelde mij rot. Na alles wat ze de afgelopen twee weken al voor ons had gedaan, offerde ze ook haar vrije zaterdagmorgen op om er voor te zorgen dat het hockeyteam van haar kleindochter kon aantreden. (Al met al te gek voor woorden natuurlijk dat het spelen van een elftal afhangt van de welwillendheid van oma!!!!)

Gelukkig ging Wandelmams niet voor niets mee, want het team van dochterlief won, na een moeilijke seizoensstart, vandaag met twee-nul. En dat was een echte teamprestatie. Alle meiden zetten hun beste beentje voor en lieten zien dat ze al veel geleerd hebben over hockeyen op groot veld.

Zoonlief verloor zijn wedstrijd jammerlijk met twee-één. Volgens zijn vader voetbalden zij veel beter dan de tegenstander, maar liet de voorhoede het afweten. Maar nog veel belangrijker voor zoonlief was het feit dat manlief zei dat hij vandaag de beste was. En dat zegt zijn kritische vader niet snel. En hij voetbalde dus ook nog met een flinke schaafwond en een aantal blauwe plekken op zijn knie. Dus wij lunchten met twee zeer tevreden kinderen. Wat konden we ons nog meer wensen. Blije en tevreden ouders en blije en tevreden kinderen hier.

De schatjes vonden dat ze warm bad verdiend hadden en één voor één vertrokken ze naar boven. Toen ze uiteindelijk uit gebadderd waren en het bad weer leeg lieten lopen, bleek dat de problemen met het riool van een maand of twee terug, nog niet verholpen waren. Nog voor het bad half leeg was, stonden de keuken en de badkamer blank......

Na een uurtje dweilen was het water van de vloeren verdwenen. Een gezond gezin was waarschijnlijk met een half uur klaar geweest, maar dat lukte ons niet. En nu hoop ik dat jullie beschikken over beeldend vermogen, want stel je voor......

Een man van bijna twee meter, die zittend op een eetkamerstoel, met een dweil in zijn handen, de keuken doorschuift met een emmertje tussen zijn knieën. Ernaast, op de grond, zijn vrouw, die met haar buik plat op de vloer, probeert om het water onder het fornuis te verwijderen. En dan twee kinderen in de prepuberleeftijd, die blauw van het lachen om het feit dat ze, bij gebrek aan emmers, hun doekjes uitwringen boven een babybad, hun steentje bijdragen aan het wegwerken van het waterballet. En daarna moest de badkamer nog gedweild worden.

En dan zijn het misschien magere tijden, maar manlief ik keken elkaar aan. En meer was niet nodig. Want ondanks alle tegenslagen van afgelopen week, ondanks de magere tijden, vertelden wij met die blik aan elkaar dat we niet anders kunnen dan gelukkig zijn met elkaar en met ons gezin. En meer hebben wij niet nodig!!!!!

2 opmerkingen:

Wandelmams zei

met liefde gedaan meissie

Liana zei

Poe. Jullie hebben wel een heftig weekje achter de rug.
Ik hoop jullie snel weer te treffen op een wandeling.
Beterschap