Vanmorgen ging de wekker alweer een stuk later dan gister, ik was tenslotte al in Beilen en de reis naar Assen nam dus veel minder tijd in beslag dan wanneer ik vanuit huis zou zijn vertrokken. Deze morgen werden we niet weggebracht door Piet, maar namen we zelf de auto naar station Beilen om daar de trein naar Assen te nemen.
We waren mooi op tijd weer in het Drents Museum, waar ook vanmorgen weer een officiële opening was. Ook deze morgen opende Rixt van Gosliga de dag, gevolgd door Jetta Klijnsma, Commissaris van de Koning in Drenthe, en ook deze ochtend een nabestaande die een indringend verhaal vertelde, deze keer over Gezina Jakma-Lieferink uit Zwolle, en als afsluiting het voorlezen van de namen van de 116 vrouwen.
Vandaag mochten Hilly en ik vertrekken in startgroep twee. Ook vandaag liepen we de eerste 5 kilometer weer als groep. Na die 5 kilometer kwamen we bij een verhaalverteller. Tot onze grote verbazing waren er een aantal deelnemers die mopperden over al dat gedoe, ze wilden gewoon wandelen. Prima natuurlijk, maar deze Vrouwenmars is natuurlijk niet opgezet om gewoon te wandelen. Nou ja, wij namen even de tijd om te luisteren....
Na dit verhaal gingen we verder richting Vries, hier was een rustpost voor ons, maar dan hadden we nog wel een flink stuk te gaan. We liepen een stuk langs het Noord-Willemskanaal voor we het water overstaken. Vanaf dit punt liepen we op de vlakte. Gelukkig maar, want nu voelden we nog wat wind, het begon namelijk best warm te worden. Toen we een stukje bos zagen, waren we dan ook blij dat we daar waren. Overigens niet alleen vanwege de schaduw, ook omdat we allebei hoge nood hadden, het werd dus een groen toilet.
We bevonden ons langzamerhand weer wat meer in de achterhoed, maar dat vinden we geen probleem. Als je dan bij een rustpost aankomt is er over het algemeen alweer voldoende zitplaats en het is ook minder druk bij de uitgiftepost en de toiletten.
Uiteindelijk waren we toch wel blij dat we na 12 km de rustlocatie in Vries bereikten. Even de voeten en de benen ontlasten.
Ook vanuit het Vries ging het weer verder langs het water, nu op weg naar Eelde. Het tempo raakte er een beetje uit omdat de temperatuur nu toch flink begin op te lopen. We waren natuurlijk blij met het mooie weer, maar het was wel weer even wennen deze warmte. Na kilometers langs eerste de ene en daarna de andere kant van het water kwamen we in Eelde. We besloten om op een bankje bij een tankstation neer te strijken en we trakteerden onszelf op een flesje cola, man wat kan dat dan lekker zijn.
Met hernieuwde energie gingen we verder, op naar Haren. Hier wachtte ons nog een rustpost in een kerkje en in de routebeschrijving stond dat we daar ook een traktatie zouden krijgen, dat geeft de burger wandelaar moed. Toen we langs een bankje liepen waar twee wielrenners een appeltje zaten te eten, vroegen ze ons of er een bijzondere reden was waarom we hier liepen, ze vonden dat er toch wel heel veel wandelaars waren, zoveel dat het niet te verklaren was door het Pieterpad, waar wij een stukje synchroon aan liepen. Dat hadden ze goed gezien. Na een korte uitleg liepen we weer verder, nog steeds onderweg naar Haren.
Ik vond het wel apart dat Manlief nu al weken van maandag tot en met vrijdag in Haren zit en ik thuis en dat ik nu op deze zaterdag in Haren was en Manlief thuis. Ik moet ook zeggen dat ik in eerste instantie niet wilde deelnemen aan de Vrouwenmars, omdat we elkaar dan niet zouden zien dit weekend, maar Manlief drong erop aan/dwong mij om toch te gaan. Verstandig van hem, want ik zat er even helemaal doorheen en het even met iets heel anders bezig zijn dan de thuissituatie gaf mij inderdaad ruimte in mijn hoofd. Daarbij helpt het dat Hilly goed kan luisteren en dat ze mij af en toe ook even een spiegel kan voorhouden. Heel fijn dus dat Manlief mij zo goed kent dat hij weet dat ik dit nu heel hard nodig heb.
Eenmaal in Haren bij het kerkje kregen we een heerlijk stuk zelfgemaakte koek met appel en rozijnen en havermout en ...... Ik weet het niet precies, maar hij was heerlijk. En in het kerkje was het heerlijk koel, zodat we ook even een beetje konden afkoelen van de warmte buiten. Nadat we waren afgekoeld, hadden gegeten en gedronken en we naar het toilet waren geweest, begonnen we aan de laatste loodjes, nog v4 kilometer naar het voormalige Huis van Bewaring in Groningen.
Haren is een langgerekt dorp en gaat naadloos over in Groningen. Aan de bebouwing is niet te merken dat je Groningen binnenloopt, maar gelukkig staat er wel een plaatsnaambord, we zijn dus in de finishplaats van vandaag.
Ook de laatste kilometers weten we te overbruggen en we zijn blij als we bij het Huis van Bewaring aankomen. Daar wacht een heerlijk bordje pasta op ons en terwijl we die eten, praten we met mede-wandelaars over de dag. We zijn het er allemaal over eens dat het wel weer even wennen is aan de warmte, maar dat het ook wel weer een bijzondere dag was.
Voor we naar het station gaan, melden we bij de organisatie dat we morgen iets later dan de officiële aanmeldingstijd aanwezig zullen zijn, de eerste trein kan er niet eerder zijn. Gelukkig is dat geen probleem, zeker niet omdat we wel op tijd zullen zijn voor het lezen van de 116 namen en het startmoment.
Op weg naar het station zie ik dat ik mijn horloge op een bijzonder moment heb stilgezet, namelijk toen we 5 uur, 55 minuten en 55 seconden gelopen hadden. Overigens is ook te zien dat het tempo vandaag niet zo hoog lag, dat verbaasde ons niet, gezien de temperatuur.
Weer terug in Beilen had Piet een bord met heerlijke couscous voor ons klaar staan. We gingen dus eerst eten en daarna douchen. Na het eten had Piet ook nog gezorgd voor een heerlijk ijsje als toetje, wat een verwennerij weer.
Hilly en ik gingen redelijk op tijd naar bed, morgen wacht ons nog een etappe van de Vrouwenmars.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten