Vorige week plaatste ik geen revalidatieverslag. Daar waren meerdere redenen voor. De eerste was dat ik dat weekend de Vrouwenmars liep en dat ik er dus qua tijd niet echt aantoe kwam. De tweede reden is dat er over Manlief niet veel nieuws te vertellen is, hij gaat enorm vooruit en hij is thuis alweer onder de douche geweest en dat ging goed. Dat is een pak van mijn hart, want ik zag enorm op tegen een eventuele verbouwing, op het gebied van Manlief dus goed nieuws, maar niets bijzonders.
Maar de allerbelangrijkste reden was wel dat het met mij niet goed ging. Ik zat er helemaal doorheen. De stress van de periode voor Manlief naar het ziekenhuis ging, de spanning over hoe Manlief hieruit zou komen, de continue spanning over wel of niet moeten verbouwen, het missen van Manlief in de kleine alledaagse dingen en vooral het missen van onze gesprekken 's avonds op de bank, het even mijn hart kunnen luchten, soms even een spiegel voorgehouden krijgen, het samen onbedaarlijk lachen om niks en zelfs de flauwe grapjes. Het klopte gewoon niet thuis.
En natuurlijk redden de schatjes en ik het met zijn drieën, we waren echt een supergoed team, we hielpen elkaar, we deden wat er gedaan moest worden, ook soms de dingen die buiten onze comfortzone gingen, want ja, het moest gebeuren. Dus niets dan lof voor onze kinderen.
Ook op mijn werk is er wat onrust, dat gebeurt wel vaker, maar in combinatie met de onzekere thuissituatie is dat dan gewoon net even teveel.
Ik wilde in eerste instantie ook vorig weekend niet weg om de Vrouwenmars te lopen, want Manlief kwam thuis en dan zou ik weg zijn, ik zou hem dus helemaal niet zien en daar voelde ik mij schuldig over. Doordeweeks ga ik niet meer naar Haren, tenzij noodzakelijk in verband met afspraken, omdat het qua reistijd gewoon al veel vraagt en nu zou ik dan ook het weekend weg zijn. Gelukkig kent Manlief mij erg goed en ik kreeg dan ook even ongenadig op mijn donder. Ik MOEST van hem de Vrouwenmars gaan lopen. Hij zei letterlijk: 'Dit is wat jij nu nodig hebt, drie dagen wandelen in het gezelschap van iemand die de situatie kent, maar die jou niet zielig vindt. En vooral even helemaal uit de thuissituatie zijn.' Eigenlijk werd ik dus gewoon de deur uitgezet.
En ik kan niet anders zeggen dan dat hij gelijk had, het even uit de situatie zijn heeft mij enorm goed gedaan. En omdat ik niet thuis was, had ik ook weinig verantwoordelijkheid. Natuurlijk droeg ik mijn steentje bij, maar ik hoefde niet te koken, geen boodschappen te doen, niet te wassen, niets in de tuin te doen. Ik wandelde en de rest werd voor mij geregeld, zo fijn als er dan even iemand voor jou zorgt.
Zoals de planning nu is, komt Manlief 9 mei definitief thuis, dus nog maar twee-en-halve week te gaan en dan zijn we weer compleet. Of nou, compleet..... Maar dat wordt in een volgend blog wel duidelijk. Het was dus weer een ouderwetse regenboogperiode voor mij, zon en regen, het kon alle kanten op. Maar nu schijnt de zon weer. Op naar betere tijden!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten