Dinsdagmorgen toen mijn wekker ging, bleek Manlief ook wakker te zijn. Dat is een bijzonderheid, want over het algemeen maakt hij nachten van minstens 10 tot 11 uur en slaapt hij 's morgens door mijn opstaanritueel heen. Hij gaf aan zo ongeveer de hele nacht wakker te hebben gelegen omdat hij niet lekker lag en zich niet helemaal lekker voelde, beetje snotterig en kucherig. Toen ik vertrok gaf ik hem nog een kus en hoopte ik dat hij nog een paar uur lekker kon slapen voor de schatjes, ze waren beide thuis, beneden kwamen voor de koffie.
Toen ik tegen zessen weer thuis kwam lag Manlief op bed, weliswaar met de slaapkamerdeur open, zodat hij contact had met de schatjes in de woonkamer, maar toch, hij lag op bed. Dochterlief was bijna klaar met koken, dus ik ging snel naar de slaapkamer om me om te kleden en om te vragen hoe het met Manlief ging. Hij gaf aan zich alweer een stuk beter te voelen, dat was natuurlijk goed om te horen, maar nog belangrijker was, dat hij heel nodig naar het toilet moest. Hij had een beetje hulp nodig bij het opstaan, maar verder vond hij zonder problemen zijn weg naar het toilet om te katheteriseren.
Ik moest ook nodig toiletteren, dus ik besloot om maar naar boven te gaan. Net toen ik de deur naar de bovenverdieping opendeed, riep Manlief mij. Mijn nood was zo hoog, dat ik de Wandelkerel vroeg om de honneurs waar te nemen. Natuurlijk deed hij dat met liefde.
Ik was amper klaar met toiletteren toen ik voetstappen de trap op hoorde stormen, Dochterlief kwam aangerend met de mededeling dat de Wandelkerel aangaf dat we de huisarts moesten bellen, omdat Manlief niet meer kon opstaan van het toilet. Samen stormden we weer naar beneden, terwijl ik ondertussen al het nummer van de huisarts opzocht in mijn contacten.
Eenmaal beneden vroeg ik aan de Wandelkerel wat ik moest doorgeven aan de huisarts en op dat moment brulde hij: "Bel 112!!!!" Ja hoor, natuurlijk viel op dat moment mijn telefoon uit, zo goed als leeg.... Dochterlief sprong daar gelijk op in en zij belde met haar telefoon 112. Ondertussen vroeg ik de Wandelkerel wat er aan de hand was, tegelijkertijd nam ik een kijkje in het toilet. En hoewel ik altijd eerlijk ben geweest hier, heb ik toch even getwijfeld of ik datgene wat ik zag hier wel moet vermelden.... En ja, ik heb besloten om het toch te doen, omdat ook dit beeld hoort bij ons leven met een zieke man/vader.
Wat ik zag was een man die compleet buiten westen was, hij kon zijn hoofd niet meer rechtop houden, die werd vastgehouden door de Wandelkerel. Ondertussen stond diezelfde Wandelkerel tegen zijn vader te praten: "Pap, blijf er even bij! Hé topper, nu even naar mij kijken hè, ik sta hier." Maar ook: "Pap, ik hou van je, dus nu niet zo raar doen!" Ondertussen sloeg hij zijn vader ook nog een paar keer in zijn gezicht om ervoor te zorgen dat hij niet helemaal weg zou zakken. Daarnaast stond hij, met zijn blote voeten, in de urine van zijn vader, het katheteriseren was dus duidelijk misgegaan. Ook had Manlief de katheter nog niet verwijderd, er was dus echt iets heel erg mis.
Ondertussen had Dochterlief een medewerker van 112 aan de lijn, omdat zij niet kon zien wat er gebeurde gaf ze haar telefoon aan mij. Ik nam het gesprek over en hoewel bij Dochterlief de tranen over haar wangen liepen, had ze toch de tegenwoordigheid van geest om deuren open te gooien en om bij de deur te wachten op de ambulance die ondertussen onderweg was.
Het kan niet langer dan 10 minuten hebben geduurd voor de ambulance er was, maar het voelde als minstens een uur. De medewerker van 112 bleef aan de lijn en hielp ons door tips te geven en door aan te geven waar de ambulance was. Ondertussen had ik het toilet volgegooid met dweilen, zodat de meeste urine opgenomen zou worden. Net voor de ambulance arriveerde vroeg de Wandelkerel mij om het van hem over te nemen, hij had lamme armen gekregen van het rechtop houden van het hoofd van zijn vader. We deden een snelle wisseltruck tussen telefoon en hoofd en ik snapte direct wat hij bedoelde. Ik heb nooit geweten dat een hoofd zo zwaar is...
Ook ik praatte in op Manlief, hij was er nog steeds niet bij. Op gegeven moment hoorden we de hond van de buurman janken, dat doet hij, tot onze ergernis vaak en op de meest onmogelijke tijden, maar nu waren we er blij mee, hij jankt namelijk op een bepaalde manier als hij een sirene hoort en hij liet nu zijn sirene-gejank horen. Dat hadden we inderdaad goed ingeschat, want even later hoorden wij de sirene ook. Zucht van verlichting...
De ambulancebroeders namen het snel van ons over en wisten Manlief, met de nodige moeite, op hun brancard te manoeuvreren. En dan werkt mijn brein ook zo weer zo raar, want terwijl de broeders hun werk deden in het bijzijn van de schatjes, begon ik de vloer van het toilet te dweilen. Ik moest gewoon iets doen!!!
Gelukkig trok Manlief snel bij toen hij op de brancard lag. Uit alle toeters en bellen bleek dat hij een zeer lage bloeddruk had en dat hij koorts had. De broeders vroegen wat wij wilden en wij waren alle vier heel duidelijk, ZIEKENHUIS!!!! En zo vertrok Manlief in de ambulance naar het ziekenhuis. Wij gaven aan dat we met eigen vervoer zouden volgen.
Nadat de ambulance was vertrokken, verdeelden we de taken. Familie bellen, wc verder schoonmaken, spullen voor Manlief inpakken (voor in ieder geval een verblijf van twee nachten, we houden met alles rekening), avondeten veilig wegzetten, alle spullen die aan de kant waren geschoven weer terug zetten en de Wandelkerel wilde schone kleren aan en vooral zijn voeten wassen. We fungeerden als een geoliede machine. We dachten zelfs aan de telefoon en het scheerapparaat van Manlief, inclusief alle laders.
Ik vertrok als eerste richting ziekenhuis, de schatjes volgden even later in de auto van Manlief. Het was een bewuste keuze om in twee auto's te gaan, we weten uit ervaring dat het niet te voorspellen is hoe lang het duurt op een SEH.
Toen ik op de SEH kwam lag Manlief aan alle mogelijke apparatuur. Ook was er een ECG gemaakt, was er bloed geprikt, lag hij aan een bloeddrukmeter, was er een coronatest gedaan en wachtte hij nog op een longfoto. Omdat er op de SEH maar twee personen tegelijk bij een patiënt mogen zijn, wisselden we elkaar af.
Na verloop van tijd werd duidelijk dat Manlief een luchtweginfectie had. Het was niet duidelijk of die luchtweginfectie veroorzaakt werd door een virus of een bacterie, hij kreeg dus voor de zekerheid antibiotica via een infuus. Daarnaast bleek dat zijn bloeddruk aan de lage kant was. Omdat Manlief nu eenmaal een kwetsbaar persoon is, besloten we in overleg dat hij de nacht zou doorbrengen in het ziekenhuis. Nadat hij was overgebracht naar de nachtafdeling, vertrokken de schatjes en ik richting huis.
Ondertussen was het bijna 10 uur en we hadden nog steeds niet gegeten, het werd dus restaurant de Gouden Bogen. Dat betekent wel dat ik al in april over mijn jaargemiddelde van twee heen ben. Ik ben benieuwd wat dit jaar nog meer gaat brengen...
Bekaf bereikten we om een uur of half 11 ons eigen huis weer....
Woensdag was vooral een dag van afwachten, Manlief werd compleet binnenstebuiten gekeerd. Hij ging van het ene onderzoek naar het andere. Longen, hart, bloed, alles werd geanalyseerd. Ook heeft Manlief al een week of vier-vijf een schimmelinfectie aan zijn voet, die werd ook onder de loep genomen, inclusief de geneesmiddelen die hij daarvoor heeft gekregen.
Uiteindelijk was de conclusie dat de luchtweginfectie zijn lichaam dusdanig heeft beïnvloed dat bij het overgaan van liggen (in bed) naar zitten (op het toilet) zijn bloeddruk gevaarlijk laag is geworden en dat hij daardoor "out" is gegaan. Zoals wel eerder is gebeurd, is de oorzaak niet met 100% zekerheid te achterhalen. Gelukkig lijkt de antibiotica dusdanig zijn werk te hebben gedaan, dat het vertrouwd was om Manlief woensdagavond weer naar huis te laten komen.
Omdat donderdag al mijn lessen uitvielen (praktijkexamens, examentraining en stage) kon ik donderdag thuis werken, mede omdat ik woensdagmiddag nog wel naar mijn werk was gegaan om les te geven en om
allerlei spullen op te halen die ik donderdag dan thuis nodig had. Zo kon ik waar nodig Manlief nog even helpen en toch gewoon aan het werk gaan.
Vandaag ging het alweer een stuk beter, al heeft Manlief af en toe nog hulp nodig bij het opstaan en doen zijn benen nog niet helemaal wat hij wil, maar hé, hij is weer thuis, daar waar hij hoort!!!
En dan blijkt maar weer hoeveel lieve mensen wij om ons heen hebben. Van de buren die op alle mogelijke manieren hulp aanbieden, van lieve kaartjes die we ontvangen, van appjes van collega's van mij om te informeren hoe het gaat en van een groep medevrijwiliigers van Manlief een heerlijk pakket van de plaatselijke bakker...
Maar het allerbelangrijkste kan ik eigenlijk niet in woorden uitdrukken, want wat de schatjes afgelopen dinsdagavond hebben laten zien, vind ik onvoorstelbaar. Deze twee jongvolwassenen hebben gedrag laten zien, waar menig volwassene moeite mee zou hebben. Ze bleven rustig en beheerst in een situatie waarin paniek zomaar de overhand had kunnen krijgen. Ik ben zo ongelooflijk trots op die twee, handelen als het moet, je gevoelens en paniek opzij zetten om ervoor te zorgen dat degene waarvan je houdt de hulp krijgt die nodig is.
Ik durf wel te zeggen dat ik mijn leven en dat van anderen durf toe te vertrouwen aan deze twee. Wat een toppers!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten