En zo zwaaiden wij om kwart over acht de wandelaars uit, om vervolgens zelf nog lekker een bakkie te nemen. Tijdens het ontbijt hadden we zitten grappen dat Dochterlief en ik het jaarlijkse "springmoment" zouden missen. Net voor je het strand afgaat op de noordroute, staan er paaltjes op het strand en eigenlijk elk jaar springen we daar vanaf. De Wandelkerel moest dus maar de honneurs waarnemen en drie keer springen, was de conclusie. Hij beloofde dat hij dat zou doen, maar dan moesten wij in Amsterdam ergens vanaf springen. En dat beloofden wij dan weer.
Even later stapten Dochterlief en ik in de auto om naar het station van Castricum te rijden, waar de trein zouden nemen naar Amsterdam. Werkelijk alles zat mee en zo stapten we tien minuten eerder dan gepland op de trein. Op Centraal haalden we nog een bakkie en een broodje en daarna besloten we om te gaan lopen naar onze eindbestemming. Ook dat ging veel sneller dan gepland, dus we waren veel te vroeg bij de Kleinkunstacademie. Tijd voor een rondje Amsterdam dus.
We liepen langs grachten en de Stopera, over het Waterlooplein en via een andere gracht weer terug en toen was het tijd om naar binnen te gaan.
Eenmaal binnen bezochten we een voorstelling en daarna zwierven we wat door de school. Dochterlief werd steeds stiller. Ik vroeg haar wat ze nog wilde zien of weten, nou, niets dus. Ze voelde zich niet prettig hier. De sfeer en de uitstraling van het gebouw maakten haar kriegel. Ik vroeg haar of ze daar een conclusie aan wilde verbinden of dat ze daar nog even mee wilde wachten. Nee, ze wilde niet wachten. De conclusie is dat deze school, ondanks haar liefde voor de opleiding, niet bij haar past. Ze schrijft hem nog niet definitief af, maar nu is het te vroeg. Ze wil volgend jaar naar Groningen om daar Kunst, Cultuur en Media te gaan studeren. Voor deze opleiding heeft ze zich al ingeschreven, dus de eerste stap is gezet.
Na dit inzicht deden we nog een rondje Amsterdam om vervolgens weer richting station te gaan. We passeerden nog een demonstratie tegen 5G, maar we besloten om ons daar niet mee te bemoeien.
Tijdens ons rondje ontvingen we de "springfoto's" van Jacqueline en de Wandelkerel en toen moesten wij natuurlijk ook. Op het station vonden we een trap, die niet werd gebruikt en daar maakten wij onze belofte waar.
Eenmaal terug in Egmond besloot ik om de wandelaars tegemoet te lopen. Dochterlief bleef in het huisje om alle indrukken van vandaag te verwerken. Ik was nog net op tijd om het hoge duin dat uitkijkt op de sporthal te beklimmen. Onderaan het duin liep ik Carla tegen het lijf, door een blessure loopt zij niet mee, ze maakt de omgeving op de fiets onveilig en treft de wandelaars meerdere keren onderweg. Als ik met Carla sta te praten, zie ik Jacqueline en de Wandelkerel al bovenop het duin staan. We zwaaien naar elkaar en ik loop vervolgens naar boven.
Eenmaal boven komt ook de rest van de wandelaars langzaam maar zeker aan. Samen lopen we weer naar beneden. Ik heb nog even lekker buiten gespeeld.
De rest van de dag brengen we met zijn zessen door in het huisje. Kletsen, hapje, drankje, lachen, kortom een prima avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten