Egmond Wandelmarathon, Zuidroute

Net als gisteren stond de wekker op 7.15 uur en net als gisteren was Ate al lang voor die tijd aangekleed, hij had zelfs al water gekookt voor de thee. Integendeel tot gisteren was het nu niet droog, de regen kwam met bakken uit de lucht. De diverse digitale hulpmiddelen werden geraadpleegd en die gaven aan dat het net na half 9 droog zou zijn. We stuurden een berichtje naar de wachtenden in de sporthal dat we even zouden wachten tot het droog was en dat we ongeveer een kwartier later zouden zijn. Gelukkig klopte de voorspelling en net na half 9 verlieten we ons huisje, zodat we inderdaad tegen kwart voor 9 de sporthal binnen liepen. Alle schaapjes werden geteld en toen konden we weer op pad. ook vandaag bestond het gezelschap uit 13 personen, alleen was Angelique ingeruild voor W-punt.

Toen we het strand opliepen viel onze mond open van verbazing, er waren mensen aan het zwemmen. Brrrr, maar wat dapper. Kwamen wij aan met onze mutsen, sjaals en wanten.....

Het strand was erg smal en we hadden nu de wind tegen, dat was toch wel even wat anders dan gisteren. We stonden dan ook niet te lang stil bij de eerste rustpost op het strand. Snel door naar strandtent Deining voor koffie/thee/chocolademelk en wat lekkers!!!

En wat boften we, want we waren amper binnen bij Deining toen de hemel weer open brak, de regen kwam met bakken de lucht uit, terwijl wij lekker binnen zaten. En omdat we absoluut geen zin hadden om ons nat te laten regenen bleven we hier net zo lang zitten tot het droog was. Gelukkig duurde dat geen uren.

We verlieten het strand en na een klein stukje boulevard, gingen we de duinen weer in. Hier liepen we uit de wind, dat scheelde toch al wel weer een paar graden. De paden waren hier knap modderig en dat terwijl ook al stro over was gegooid. Tijdens deze Wandelmarathon zijn er een aantal tradities ontstaan, waarvan er één is dat we een duin beklimmen in plaats van erlangs te lopen. er zijn dan wandelaars die een beetje van slag raken omdat wij de route verlaten, maar dat houdt ons niet tegen. De Wandelkerel greep zijn kans en bekeek de omgeving nog eens goed. Tegen Wandelmams zei hij dat hij het prachtig vond hier, zelfs bij dit weer. Tja, hij volgt niet voor niets een opleiding bos- en natuurbeheer.

Na het duin, wachtte camping Bakkum op ons. Daar werd wederom Glühwein soldaat gemaakt voor we verder gingen naar de laatste rustpost. Het duingebied waar we liepen is prachtig, maar er zitten wel een paar pittige klimmen in. Hier raakte de groep weer wat uit elkaar, maar gelukkig was er bij de rust de gelegenheid om een broodje wordt te eten, waardoor het wachten geen probleem was. We waaide er hier een koude, gure wind. Daarom besloten we in goed overleg om gezamenlijk af te sluiten bij brasserie Santiago in Egmond.

Tot ons grote geluk kwam tijdens het laatste stukje zelfs de zon er nog even bij. We warmden dus weer lekker op. De Wandelkerel testte nog even of hij een leven als zwerver zag zitten, maar hij kwam al snel tot de conclusie dat dat toch wel erg koud was. En dat ondanks het feit dat hij mijn muts "gejat" had.

Na ons bezoek aan Santiago gingen we, via de officiële route terig naar de sporthal. Daar was het weer flink lawaaiig, we waren dus blij dat we bij Santiago al uitgebreid afscheid hadden genomen. We gingen dan ook snel weer naar het huisje. Dat had ook te maken met het feit dat Jacqueline, de Wandelkerel en ik nog naar huis moesten vanavond. Na een snelle douche, werden de auto's ingepakt en vertrokken wij drieën. Hilly, Ate en Wandelmams bleven lekker nog een nachtje in Egmond.

De Wandelkerel en ik besloten om op de terugweg bij een bekende fastfoodketen aan te gaan, maar eigenlijk waren we allebei te lui om de auto te verlaten, we hebben deze verantwoorde maaltijd dan ook maar in de auto verorberd.

We kunnen weer terugkijken op een fantastisch wandelweekend, met vele lieve wandelvrienden uit het hele land. Allemaal bedankt voor de gezelligheid en voor volgend jaar staat dit weekend alweer met potlood in de agenda.