Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 26 januari 2019

Egmond wandelmarathon, Noordroute

Voor het vijfde jaar op rij vertrokken de Wandelkerel, Wandelmams en ik naar Egmond voor de Wandelmarathon. Net als voorgaande jaren verbleven we op Kustpark, waar we dit jaar gezelschap kregen van Ate, Hilly en Jacqueline. Na een gezellige vrijdagmiddag en -avond ging zaterdagmorgen om 7.15 uur de wekker. Er werd gegeten, preventief geplakt, thee gedronken, een tas ingepakt (nou ja, eigenlijk zes). Er werden schoenen gezocht, mutsen verzameld, veters gestrikt en jassen dichtgeritst en toen konden we vertrekken naar de start.

Eenmaal daar aangekomen troffen we Fien en even later was Charlotte er ook. Na wat berichten heen en weer, bleek de rest al onderweg te zijn richting strand. En dus vertrokken, zonder Hilly die het wegens een blessure op 10,5 km hield, richting strand. Net voor de strandopgang sloten Tina en Carla zich bij ons aan. het was net een soort zwaan-kleef-aan. Toen we net het strand op zouden gaan, kreeg ik een berichtje van Angelique dat zij ook was gearriveerd in Egmond en dat ze ons waarschijnlijk bij de Kerf wel zou hebben bijgehaald. Maar voor we bij de Kerf zouden zijn, was er eerst nog een rustpost op het strand.




En daar gingen we naar op weg. We liepen met de wind in de rug, dus we schoten mooi op. Het enige vervelende was dat mij haar constant in mijn gezicht waaide. Uiteindelijk besloot ik om dan toch maar mijn muts op te zetten, dan had ik in ieder geval geen last van dat wapperende haar. Vlak voor de rustpost op het strand stond Jannie op ons te wachten. Gelukkig maar, want Jannie is van de eierkoeken en die worden traditioneel op het strand genuttigd. Na de stempel en met een kop thee in de hand, bleken Truus en Esther ook bij de rustpost te zijn. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, zeker toen Angelique ons hier al bijgehaald bleek te hebben. Het 13-koppige gezelschap was compleet. Na het nuttigen van de eierkoeken en de koffie/thee gingen we snel weer verder, het was te koud om lang stil te staan. We maakten de afspraak om bij "de fiets" te rusten.





Maar voor we bij "de fiets" waren stond ons eerst nog een stuk strand te wachten. Maar kletsend vlogen de kilometers onder onze schoenen door. En het leuke van lopen met een groep is dat je regelmatig een andere gesprekspartner treft. Net voor de Kerf staan de paaltjes die als golfbreker dienen, maar deze keer konden we maar een klein deel bereiken, het water stond hoog. En voor het eerst sinds we bij deze paaltjes komen, besloot ik om er ook een keer af te springen. Hierbij kreeg ik gezelschap van Jacqueline.  Bij de Kerf bezocht ik een toilet en toen begon de klim het duin op. Eenmaal boven bleek de groep hier compleet te zijn, Jannie zorgde voor een groepsfoto, maar daarna daalden we toch snel af, ook hier was het te koud om lang stil te staan.

Na de afdaling kwam de beloning. Glühwein en wafels bij "de fiets". We lieten het ons goed smaken.



 






Vanaf hier gaan we een stuk door de duinen, op naar Bergen aan zee. Carla had het goede idee om net voor Bergen een horecagelegenheid te bezoeken. Dat was een goede zet. Hier was het niet zo druk, zodat de bestelling mooi vlot en zonder problemen door kwam. Na dit aangenaam verpozen, konden we er weer even tegen. We doorkruisten Bergen, haalden onze stempel, genoten van de mandarijn (of gaven hem weg) en liepen door het duingebied weer in. Deze keer heb ik geen runderen of paarden gezien, maar dat bleek deels aan mijzelf te liggen, anderen zagen de paarden wel.





In het duingebied viel de groep wat uit elkaar, maar de hardlopers wachtten op de rest bij de volgende rustpost. Hier werd het laatste restje Glühwein genuttigd en nog de nodige snaai gedeeld, zodat we vol goede moed en energie weer verder konden. Na de rust komt al snel een pittige klim, een duin op. En die klim wordt even gevolgd door een trap een duin op. Bovenaan de trap liet de Wandelkerel nog even zijn klimkunsten zien, door in een boom te klimmen. Of zal hij gewoon het kleine jongetje in zichzelf nog een keer hebben losgelaten.

Na nog een laatste pittige klim zagen we de sporthal weer. Nog één keer afdalen vandaag en dan zit dag 1 erop.










In de sporthal ging ieder zijn eigen kant op, maar niet voor we de afspraak hadden gemaakt om de volgende dag om half 9 te verzamelen. Eenmaal in het huisje troffen Hilly fris gedoucht aan de bank. Later op de avond bestelden we pizza en na een laatste slaapmutsje gingen we allemaal naar bed. Op naar dag 2!


Geen opmerkingen: