Over een klein meisje dat groot(s) werd

Het leven gaat door en dat betekent ook dat we ondertussen reikhalzend uitkijken naar de kerstvakantie. Maar voor het zover zou zijn, stond er nog een belangrijke vermelding op de kalender. De avond dat Dochterlief, in het kader van haar examenvak Theater, een monoloog moest houden.

Deze monoloog mocht ze zelf schrijven of ze mocht een bestaande monoloog, van een gerenommeerde toneelschrijver, kiezen. Na lang twijfelen, na veel overleggen met haar docenten en na veel ruggenspraak met haar ouders, besloot ons meisje te gaan voor een zelf geschreven monoloog.

En zo zaten Manlief en ik vanavond in de theaterzaal van haar school. Gelukkig had ik de tekst vooraf mogen lezen, want ze had een, voor ons, zwaarbeladen onderwerp gekozen: de ziekte van haar vader.

Manlief en ik hoopten dat het haar zou helpen om een stap voorwaarts te zetten, om in het hele proces van ziekte, hoop, wanhoop, leven, neergaan, opstaan en weer doorgaan, vooral te kunnen loslaten. Want meisjes van 16 hoeven, zelfs als ze een zieke vader hebben, niet constant stil te staan bij het hoe hun ouders leven. Meisjes van 16 moeten bezig zijn met het uitstippelen van hun eigen leven. En dat lukt je steeds beter. Er is echter nog één stapje dat je moet zetten. Maak die plannen zonder rekening te houden met die allerliefste, maar zieke vader. Echt waar moppie, papa geniet van jouw gezelschap, maar het laatste wat hij wil is jou beperken. Dus maak jouw keuzes!!!

En wat wij vanavond zagen, maakt ons trots. Zo ongelooflijk trots!!! Een prachtige monoloog zette jij neer. Ik heb er een prachtig filmpje van, die ik afbrak toen ik besefte dat mijn ingehouden snik op het einde, toch echt wel hoorbaar was. En ik ben blij dat ik hem toen afbrak, want papa en ik zagen nog net hoe jij in de coulissen in huilen uitbarstte. Het filmpje houden wij dus lekker privé, maar de tekst deel ik hier vol trots. En het feit dat jouw monoloog door de docenten gewaardeerd werd met een 8,8 zegt in mijn ogen meer dan genoeg over de uitvoering.

Daar stond ik dan, naast het ziekenhuisbed.
Pijn in mijn hart. Pijn in mijn hoofd.  Honderd toeren tegelijk.
Ik wist niet wat me te wachten stond. Niet wat er ging gebeuren.
Ik, als tienjarig meisje, stond daar elke dag. De vraag was altijd aanwezig. Of je ons zou verlaten.

Ik ben veranderd. Wij zijn veranderd. Na alle dingen die zijn gebeurd in die tijd.
Ik mis de tijd dat wij samen dingen deden. Ik denk er vaak aan terug. De tijd dat wij naar buiten gingen. Voetballen of slagballen.
Dat we even een blokkie om gingen fietsen. Wandelen.
Samen spelletjes doen terwijl we op de grond lagen, stoeien, plagen, klieren, gek doen. Nu is dat allemaal voorbij.
Ik weet nog de dag dat we het hoorden. De mogelijke ziektes. En het ergste?
Het ergste was dat bij 2 van de 3 je dood stond getekend.

Daar stond ik dan, naast het ziekenhuisbed.
Pijn in mijn hart. Pijn in mijn hoofd. Honderden toeren tegelijk.
Een tumor, tuberculose? Of auto-immuunziekte en blijven leven?
We wisten niet wat ons te wachten stond.
De verwachting was de laatste.
Maar de angst je toch te verliezen bleef.

Daar stond ik dan, naast het ziekenhuisbed.
Pijn in mijn hart. Pijn in mijn hoofd.  Honderd toeren tegelijk.
Ik was niet bang voor de waarheid.
Het medicijn dat je binnen zou krijgen kon op drie manieren werken: vooruitgang, niets, of achteruitgang.
Ik was bang dat je me te snel zou verlaten. Door achteruit te gaan.
Het zo over kon zijn.
*iets van muziek om de spanning op te bouwen*

Daar stond ik dan, naast het ziekenhuisbed.
Gelukkig, heel gelukkig, was het snel duidelijk.
Je had de immuunziekte, sarcoïdose.
En ondanks dat ik blij ben dat je me niet hebt verlaten, had ik gehoopt dat ik sarcoïdose niet kende.
Dat je niet ziek zou zijn.
Dat ik nog altijd met je kon voetballen, slagballen, op de grond liggen, stoeien, plagen, klieren, gek doen.
Maar liever dit, dan dat ik je had moeten missen.
Nu kunnen we wel grapjes maken, films kijken, praten, knuffelen en van elkaar houden.
Want papa, ik houd zielsveel van jou.

En meissie, wij houden zielsveel van jou!!!