En dat bleek ook wel, want na een zeer gezellig diner, vertrokken we veel later dan gepland richting hotelkamer. En daar hadden we nog wel wat te doen. Maar uiteindelijk konden we gaan genieten van een (korte) nachtrust.
Speciaal voor alle wandelaars werd het ontbijt geserveerd vanaf 5 uur. In ons gezelschap in het hotel bevonden zich 6 wandelaars, één daarvan ging fietsen naar de start, de andere 5 stapten met elkaar in een auto. Voor Martin was dat nog even slikken, want hij had zijn koffie nog niet op. Gelukkig kreeg hij een meeneembeker, zodat hij in de auto rustig zijn koffie op kon drinken. Hoewel, rustig. Hij bevond zich in het gezelschap van 4 vrouwen, of dat nou zo rustig is. Mams had ook een meeneembeker koffie, maar zij moest wachten met drinken tot we bij de start-finishlocatie waren, zij reed.
Eenmaal aangekomen op locatie troffen we nog meer bekenden. Na een vreselijke versie van het Grunners volkslied (vals orgel, slechte microfoon) werden de wandelaars opgeroepen om naar de bussen te gaan. Om chaos te voorkomen gaat dit op startnummer. Mams en ik vielen in een startgroep net na elkaar, maar omdat er in mijn startgroep weinig busreizigers waren, kwam mams vlak achter mij aan, zodat we samen in de bus konden stappen.
We stapten uit bij de ijsbaan van Noordlaren en daar bezochten Mams en ik eerst maar eens het toilet. Daarna liepen we een rondje om de ijsbaan om aan te sluiten in de rij voor de eerste stempel. Hier sloot Liana zich bij ons aan en gezellig kletsend bereikten we de stempelpost. Na de stempelpost volgde al snel de eerste doorgang. We liepen door een stal, waar net een kalfje geboren was. Maar toen we het kalfje fotografeerden, werd moeder onrustig, dus we liepen maar snel weer door. Via een sfeervol straatje, waar allerlei soorten lichtjes langs de kant stonden, bereikten we een kerkje, waar we ook weer doorheen mochten wandelen. Op de kerkklok was te zien dat het net 7 uur was geweest. Tijd zat dus om de 40 km te lopen vandaag.
Toen we het kerkje ingingen was het nog bijna donker, toen we eruit kwamen was het bijna licht. En we werden getrakteerd op een mooie zonsopkomst, die zich helaas niet goed liet vastleggen. We werden enthousiast aangemoedigd en dat was maar goed ook, want even later werden we een grasdijk opgestuurd die we lang (te lang) moesten volgen. Het liep zwaar, maar gelukkig was de omgeving mooi. Ondertussen was ons gezelschap van 3 naar 4 naar 5 en weer terug naar 2 gegaan. Oftewel Mams en ik liepen met zijn tweeën op de grasdijk. Nou ja, uitgaande van de wandelaars waarmee we dit weekend doorbrachten. Er liepen duizenden mensen voor en achter ons.
In de verte zagen we "iets" en daar waren we naar onderweg. Maar voor we daar waren kregen we een blaadje witlof met zeekraal. En dat was lekker. Het thema van deze TodN, proeven, werd hier al waargemaakt. Het "iets" bleek een uitzichtpunt te zijn en we genoten dus ook even van het uitzicht.
Eenmaal weer terug op aarde vervolgden we onze weg en na weer een traktatie, deze keer rauwe biologische melk en een blokje oude kaas, vervolgden we onze weg over een grindpad. En dat liep al een stuk beter dan de grasdijk. Op het grindpad hoorden we een bekende stem achter ons, Martin had ons bijgehaald, gezellig. Vlak na het einde van het grindpad bereikten we een rust en omdat we er zo'n 10 km op hadden zitten, gingen we hier voor een bakkie leut. Hier troffen we alle wandelaars uit ons ondertussen 11-koppige gezelschap. En één van hen onthulde het geheim van Liana. Het was haar verjaardag. Dus zingen met zijn allen!!! Na bakkies, broodjes, toiletbezoeken, kletspraatjes en een cursus thai-chi gingen we weer verder. Natuurlijk lopen we dan niet constant met zijn elven. De één loopt wat harder dan de ander, er wordt door een groepje gezocht naar een cache, er wordt stilgestaan voor een foto, even gezeten of juist niet, maar de hele dag door treffen we elkaar.
Het leuke van de TodN is dat je op plekken komt waar je anders niet komt en nu mochten we zelfs verboden gebied in. Aan het einde van het verboden gebied ondergaat Martin een schoenenkeuring. De conclusie was dat zijn zolen behoorlijk aan slijtage onderhevig zijn. Maar ondanks het zeer lucratieve aanbod van de verzekeraar, altijd vervangend schoeisel, besloot Martin om gewoon om eigen kracht en zonder verdere verzekering door te gaan. Ach, met zoveel vrienden om je heen komt er altijd een oplossing.
Het volgende gebouw waar we doorheen mochten lopen, was toch wel een hoogtepunt. We mochten door het gebouw van Hooghoudt. In huize Wandelmams en in huize Wandelen en meer de hofleverancier van de Beerenburg. Bij de ingang kregen we limonade (echt waar, zonder alcohol), heerlijk en eenmaal binnen besloten we om het bij koffie en thee te houden. Hoewel, toen ik van het toilet terugkwam, zag ik een heupflesje op tafel staan en een halfvol (nee, ik hou niet van halfleeg) flesje bruine jenever. Liana trakteerde Mams en mij ook een mini-flesje bruine jenever, maar die lieten we nog even in de tas verdwijnen. Dat ging makkelijker dan het passeren van ons favoriete merk Beerenburg.
Na ons bakkie leut kregen we nog een korte rondleiding met uitleg en toen we uiteindelijk het pand van Hooghoudt verlieten, waren Liana, Dirk, Mams en ik ongeveer de laatste wandelaars op de route. Even verderop troffen we de anderen weer en zo liepen we een poosje met zijn allen verder. Dirk gaf een demonstratie zang en wandelen en wij sloten aan. En al zingend vlogen de kilometers onder onze schoenen door en liepen we Groningen weer binnen.
Ondertussen was het gezelschap weer uit elkaar gevallen en bevond ik mij in het gezelschap van Martin en Mams. We besloten tot een korte pauze, al dan niet met sanitaire stop, en toen begonnen we aan de laatste loodjes. En die laatste loodjes brachten voor elk wat wils. Bij het naderen van een molen hoorden we dat daar "You'll never walk alone" werd gezongen. Dat leverde mij toch wel even kippenvel op. Eenmaal in de molen werd er weer iets anders gespeeld. En vlakna de molen kwam het kippenvelmoment voor Martin. Er stond een Pipe Band, oftewel een doedelzakband, en daar is Martin gek op. Hier bleven we dan ook even staan om te genieten. Nou ja, even, we bleven lang staan om te genieten, want ook Mams en ik vinden dit mooi.
Nagenietend begonnen we aan de laatste loodjes. Eerst nog weer even Groningen uit, langs een bezoekerscentrum en door de weilanden richting de spoorbrug in de verte. Na bijna 40 kilometer viel het niet mee om de trap naar de spoorbrug te beklimmen, maar het uitzicht maakte dat ruimschoots goed. Net voor de finish passeerden we Carola en Aike, die nog op zoek waren naar een cache. Ze hadden het zo druk met zoeken dat ze niet eens opmerkten dat we langs liepen. Later hoorden we dat ze cache jammer genoeg niet gevonden hadden.
In de verte hoorden we muziek en die muziek kwam steeds dichterbij. We naderden de finish. Dat was natuurlijk ook het geval, maar de muziek bleek te komen van een orkest op de fiets, dat ons tegemoet fietste. Dus de muziek kwam dubbelsnel dichtbij.
Net na dit orkest bereikten we dan toch de finish. Daar genoten we van een kop soep en een broodje. En na aangenaam verpozen reden we met zijn vijven weer terug naar Aduard.
Eenmaal terug in Aduard trakteerde Charlotte op een drankje, omdat ze zelf niet hoefde te rijden van en naar de start. Daarna trakteerde de nog steeds jarige Liana. Mams en Aike gingen ondertussen douchen, want zij brachten alvast een auto naar Zoutkamp, zodat we morgen vanuit Groningen kunnen starten. Dat scheelt een krap uur slapen.
We verzamelden weer in het restaurant en ook daar werd de verjaardag van Liana nog een keer gevierd bij het toetje. Iets eerder dan de avond ervoor ging het licht op onze hotelkamer uit. Morgen weer een dagje buiten spelen Groningen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten