Tijdens het inschrijven kwam onze grote vriend, de Sjeik, ook binnen en na een bakkie gingen we dan ook met zijn drieën op pad. Al snel werd duidelijk dat de tocht richting Hasselt ging en dan kan het niet anders dan dat er een stukje door een woonwijk gelopen moet worden.
De route stuurde ons langs molen de Zwaluw in Hasselt. Deze molen bevindt zich in zwaar weer en probeert op alle mogelijke manieren geld bijeen te krijgen om de wieken te kunnen vervangen en ander noodzakelijk onderhoud te kunnen plegen. We spraken nog even met de molenaar en hij vertelde ons over de "rare" subsidieregels in Nederland. Hoe meer eigen geld, hoe groter de kans op subsidie. Maar die subsidie moet wel binnen een jaar besteed zijn, anders vervalt hij. Dus nu is het zaak om zoveel "eigen" geld te krijgen dat met behulp van de subsidie alle wieken vervangen kunnen worden, want dan heeft de aanvraag de meeste kans van slagen. Een ingewikkeld verhaal dus, ik heb slechts de verkorte en vereenvoudigde versie hier weergegeven.
Na het gesprek met de molenaar gaan we een dijk op. Deze dijk, die eerst Stenendijk en daarna Gennerdijk heet, volgen we vele kilometers. Maar dat vinden we geen enkel probleem. Het uitzicht over de polder is prachtig en ook de gemalen en gehuchten die we onderweg tegenkomen zijn mooi.
Bij een sluisje zien we een familie Zwaan, die ruim in de kinderen zit. In eerste instantie hebben we het idee dat het om twee gezinnen gaat, maar als we goed kijken zien we dat een aantal van de lichter gekleurde zwanen ook jongen zijn. We hebben medelijden met pa en moe, wat een kinderschaar!!!
Na het bezoek aan de familie Zwaan gaan we weer verder over de Gennerdijk tot we Genne bereiken. Middenop een kruising staan wandelaars druk te overleggen over welke kant ze nu op moeten. Omdat wij net voor de kruising een bordje hebben gezien waarop staat dat we rechtdoor moeten, geven wij aan dat we die kant op moeten. Een mevrouw werpt ons een dodelijke blik toe en snauwt: "Wij zijn hier al eerder geweest, jullie lopen achter!!!" OK. Wij lopen achter, prima! En we lopen ook weer door. Wij lopen van A naar B, zij komen van C. Waar zullen ze dan heen moeten op een kruising. Ik gok D, maar ik zeg niks, tenslotte lopen wij achter. Wandelmams en de Sjeik denken hetzelfde en we lopen alledrie zonder verder een woord te zeggen verder. Gelukkig zijn wandelaars over het algemeen sociale wezens die elkaar op alle mogelijke manieren helpen. laten we het er maar op houden dat deze mevrouw haar dag niet had.
Vlak na de kruising komen we bij de eerste rust, zuivelboerderij Glinthuys, dan hebben we er alweer ruim 7 km op zitten. Bij Mams en mij is de nood hoog en onze eerst prioriteit is dan ook om het toilet te vinden. Gelukkig zien we al van verre een bordje wc. Wandelmams en mij vallen een aantal dingen op tijdens het toiletbezoek. De eerste is dat er één urinoir is, handig voor de Sjeik, één damestoilet en één dames/herentoilet. Dus geen strikte scheiding, maar alle voorzieningen binnen één ruimte. De tweede is dat de toiletruimtes behoorlijk diep zijn, er is veel bewegingsruimte tussen het toilet en de deur. En als laatste is de deur waarop damestoilet staat breder dan de andere 2 deuren. Hier zou een rolstoel in kunnen.
Even later komt de eigenaresse bij ons en wij spreken haar aan op deze zaken. Zij is blij dat wij dat hebben opgemerkt, want bij de inrichting van de toiletunit hebben ze inderdaad rekening gehouden met mindervaliden en rolstoelen. Ook omdat ze een zaal hebben voor (feestelijke) bijeenkomsten. En nu maar hopen dat steeds meer ondernemers dit idee gaan overnemen.
Na de rust vervolgen we onze weg en we kruisen inderdaad het punt waar we eerder wandelaars zagen zoeken. Wij gaan zonder twijfelen richting D. We verlaten Genne en weer gaan we over een dijk. Op deze dijk treffen we resten van een betonnen tankweer. Aan de ene kant duidelijk zichtbaar, aan de andere kant compleet overwoekerd.
Volgens de routebeschrijving moeten we over een metalen hek klimmen, maar gelukkig is er ook een pad langs het hek. Hoewel Mams dat, in haar korte broek, iets minder gelukkig vindt vanwege de brandnetels. Maar ook zij weet zonder schade de andere kant van het hek te bereiken. We genieten van de grasdijk die volgt en kwijlen bij het huis dat we passeren. Wat een prachtwoning.
Na de grasdijk volgt een saai stukje doorgaande weg, maar daarna volgt de beloning. Het Haersterveer. Een veer voor voetgangers en fietsers op en bijzonder plekje. Een plekje dat rustiek en authentiek genoemd kan worden.
Het veer bevond zich aan de overkant, dus we konden even stilstaan en genieten van dit mooie plekje aarde. ook de oversteek was genieten, want er kwam geen motor aan te pas. Puur handwerk!
Onze Sjeik is geen held op smalle bruggetjes en planken en dus hielp Mams hem het laatste stukje water te overbruggen. Eenmaal aan de overkant bekeken we de middelen om het veer aan te roepen. Net zo authentiek als aan de overkant.
Na een slinger door het bos gingen we parallel aan de route voor de oversteek weer terug. Ook hier prachtige huizen en een oude tankwering. We kwamen langs jonge runderen die alvast aan het oefenen waren voor later. Hoewel het rund dat werd gebruikt voor die oefening dit nog niet kon waarderen. Met gezwinde pas werd de belager afgeschud.
En ondertussen waren we over de helft en bereikten we, op ruim 16 km, rust nummer 2 bij B&B "De Langenlee". We halen een bakkie in een daarvoor speciaal ingerichte ruimt en daarna strijken we neer in de prachtige tuin om ons bakkie te nuttigen.
Met moeite laten we dit prachtige plekje achter ons. Maar gelukkig geeft de route ons weer de nodige afleiding. Zoveel mooie plekjes die we mogen passeren. Er is echter één puntje van kritiek. Na de tweede rust op 16 km is de volgende rust pas op 29 km. De totale route is dan ook geen 30, maar 32 km. Nu is die 2 km extra niet het probleem voor ons, maar van 16 naar 29 km is best een eind. We besluiten dan ook om zelf een pauze in te lassen indien nodig. Maar voorlopig is dat niet nodig. De route is zo mooi, er is voldoende afleiding.
Tot we ruim een uur verder zijn. De Sjeik en ik verlangen allebei naar een sanitaire stop, maar bij gebrek aan geciviliseerde voorzieningen besluiten we tot een groen toilet. Arme Mams.... Gelukkig zijn groene toiletten links en rechts te vinden....
Op de routebeschrijving zien we nu staan dat er door de SWOS een traktatie beschikbaar wordt gesteld. Maar waar dat nou precies is, wordt ons niet helemaal duidelijk. Tot we de SWOS-vlag zien. En behalve een traktatie, in de vorm van een mandarijn of een banaan, staan er ook nog stoelen. En dus hebben we hier onze ingelast pauze.
Na deze pauze lopen we door richting Hasselt, waarbij de kerktoren dan eens dichterbij lijkt te komen en dan weer in de verte lijkt te verdwijnen. Maar we laten ons niet gek maken en uiteindelijk bereiken we het plaatsnaambord Hasselt.
Dan volgt er nog een saai stukje industrieterrein voor we via de brug de kern van Hasselt bereiken. De officiële rust is in een café, maar voor die rust zit een dependance van Talamini. En daar strijken we neer, want ijs, dat is wat we willen.
En na weer een stukje woonwijk bereikten we de Veldschuur weer. De eerste kilometers van september zijn weer een feit!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten