Al om een uur of twee vertrokken de Wandelkerel en ik richting Someren. We hadden een kamer geboekt voor de nacht na de KM in een hotel in het centrum, vlakbij de start- en finishlocatie, en het centrum zou vanaf 5 uur afgesloten worden. Met twee uur rijden voor de boeg, wilde ik geen risico nemen, dus een uur speling kon geen kwaad. Natuurlijk hadden we onderweg geen oponthoud, zodat we klokslag 4 uur bij het hotel op de parkeerplaats stonden. Eerst maar eens even naar het toilet, daarna wat drinken en toen wilden we, na het lange zitten, wel even wat beweging. Dus deden we een rondje Someren. Even over het plein, alvast de locatie zoeken waar we ons deelnamebewijs konden afhalen, kijken waar de tassen konden worden ingeleverd en het dorp even bekijken.
We schrokken wel van de vele daken die waren afgedekt met dekzeil. Het slechte weer, de hagelbuien, hadden hier echt vreselijk huisgehouden. Soms voelde ik me bijna een ramptoerist. Maar de sfeer was geweldig en er hing een verwachtingsvolle spanning, zo van: "Straks gaat het gebeuren." En die sfeer kreeg de Wandelkerel en mij toch ook wel wat in zijn greep. Maar eerst was het tijd om de deelnamebewijzen op te halen. Toen we die binnen hadden, liepen terug richting hotel om daar wat te gaan eten, maar halverwege zochten we dekking voor een flinke regenbui. Er was sprake van een kleine wolkbreuk. Toen de voorbij was, liepen we de laatste paar meter naar het hotel om te gaan eten.
Na het eten volgde het normale zenuwachtige gedoe. Voeten tapen, kleding goed, waterzak vullen, iets te eten erbij, droge sokken in de tas, wel of geen shirt met lange mouwen aan, wat moet er in de tas voor onderweg en wat moet er in de rugzak en .... Nou ja, zo gaat er een uur voorbij. Als we alle beslissingen hebben genomen, gaan we de tas voor onderweg inleveren. Daarna lopen we een rondje en als we even niet goed opletten, blijken we al tussen de hekken op weg naar de start te lopen. Omdat we ruim op tijd zijn, lopen we niet te ver door, maar hangen we ergens tegen de hekken tot Larissa langs loopt en ons zegt dat we beter zo ver mogelijk door kunnen lopen, omdat we straks stukje bij beetje worden los gelaten. Hoe verder naar voren, hoe sneller van start. Samen met Larissa en haar wandelmaatje(s) lopen we zo ver mogelijk door. We zien her en der bekenden, er speelt een leuke band, het vuur wordt ontstoken, de vlaggen gehesen en er wordt gespeecht. Er is dus genoeg te doen.
En dan is het bijna tijd en volgt de traditionele opening, er wordt "You'll never walk alone" gespeeld. Ik mag van de Wandelkerel niet huilen en ik beloof dat niet te doen, maar ik moet wel een paar keer slikken. Ondertussen legt de Kerel wel even een hand op mijn schouder, dus dit moment is helemaal goed. En dan is het tijd om af te tellen. En dan starten.....
We zijn vrij snel door de start, met dank aan Larissa, en dan kan het echte werk beginnen. We maken eerst een rondje om de kerk en als we 10 minuten later langs het plein lopen, staan de laatste wandelaars nog te wachten op hun startscan. Ik ben blij dat wij dan al op weg zijn. We kregen ook nog als tip om er voor te zorgen dat we op tijd bij de eerste twee rusten zijn. De tijd is bij deze twee vrij strak, daarna is het allemaal wat losser. We stappen dan ook lekker door. Dat is ook niet zo moeilijk, want er zit enorm veel publiek langs de route en met zo'n 1800 deelnemers is het ook op de route lekker druk.
De eerste rust is op 13 km, dus we kunnen voorlopig vooruit. Ondertussen wordt er ook gevoetbald en de Wandelkerel wil daar wel van op de hoogte blijven. Gelukkig zit zijn vader thuis voor de buis en hij houdt ons op de hoogte. De strafschoppenserie tussen Duitsland en Italië wordt zelfs live doorgeappt. En dan blijken er meer voetballiefhebbers om ons heen te lopen, die graag het live-app-verslag horen. Duitsland wint na strafschoppen en wij kunnen ons weer concentreren op het wandelen.
En sneller dan verwacht zijn we bij de eerste rust. Onze kaarten worden gescand, we nemen iets te drinken en te eten en bezoeken een toilet. We voelen ons nog prima en besluiten om niet te gaan zitten, op naar de volgende rust op 19 km. Er zitten nog steeds veel mensen langs de kant, die ons aanmoedigen of hun eigen feestje vieren, maar het is hoe dan ook gezellig. Zeker als we even later weer door Someren lopen, waar de mensen rijen dik staan om de lopers aan te moedigen. Als we Someren weer verlaten, komen we op een donker stuk. De Wandelkerel pakt de zaklamp om ons bij te lichten en omdat hij het leuk vindt. Af en toe zwaait hij even met de lamp, voor het effect, maar meestal richt hij hem keurig op de grond. Natuurlijk struikel over een randje als hij loopt te zwaaien met de zaklamp. Hij schrikt zich een hoedje en vervolgens blijft de zaklamp keurig op het fietspad voor ons gericht.
En dan, voor we het doorhebben, zijn we bij rust 2. Natuurlijk moet ik weer naar het toilet, maar helaas is de rij nu heel lang. Als ik van het toilet kom, zijn alle stoelen bezet, terwijl er voor ik in de rij ging nog heel vrij waren. Niet echt scherp van ons om de Wandelkerel niet even een plekje te laten zoeken toen ik naar het toilet ging. Omdat er geen plek is om te zitten en omdat de volgende rust maar 4 km verderop is, besluiten we om daar maar te gaan zitten. Helaas blijkt deze rust slechts een fouragepunt te zijn. Een kraampje met eten en drinken, maar geen stoelen of andere mogelijkheid om te zitten. Oeps, er zit dus niets anders op dan door te lopen naar het 29 km-punt en dat vinden we toch best ver zonder rust. Maar klagen helpt niet, dus er zit niets anders op dan doorlopen. In de verte horen we muziek van deze post, maar jammer genoeg werden we een heel eind omgestuurd. We liepen weer bij de muziek vandaan......
Eindelijk bereikten we de zo gewenste rust. Tijd om even te zitten, daar waren we aan toe. We aten wat, we dronken wat en we besloten om ons shirt met lange mouwen aan te doen. Het begon nu toch wel koud te worden. We maakten allebei gebruik van de sanitaire voorzieningen en toen gingen we weer op weg. Van de organisatie kregen we nog een bekertje bouillon, dat we met smaak leeg dronken en toen werd het echt weer tijd om op weg te gaan. Na de eerste opstartproblemen, zat het tempo er al snel weer in. Helaas geen spetterende zonsopgang deze keer, maar dat het langzaam licht werd, gaf toch wel weer energie. Ook waren er mensen die vroeg waren opgestaan om ons aan te moedigen. Even twijfelden de Wandelkerel en ik aan onszelf, toen we een draak en een panda zagen staan om ons aan te moedigen. Geweldig toch wat mensen allemaal doen om anderen te plezieren. Want dit tafereel leverde ons weer een paar kilometer gespreksstof op.
Nu waren we weer onderweg naar een grote rust. En deze rust bracht ons op de helft van de tocht. Hier konden we ook bij onze tas voor onderweg en we besloten om daar het één en ander in te doen, dat scheelde weer sjouwen. Bij deze rust kregen we brood, bouillon, thee en we besloten om nu iets langer te blijven zitten. De Wandelkerel besloot om ook zijn schoenen even uit te doen. Heerlijk even zitten, even kletsen, even voor ons uit staren, oftewel gewoon even bijkomen.
Als we de rust weer willen verlaten, zien we bekenden. We kletsen even bij en dan gaan we echt op weg. Op naar de volgende grote rust op 50 km, met tussendoor een kleinere rust op 45 km. Het feit dat we op de helft zijn en dat het weer licht is, maakt dat we zin hebben in de tweede helft. De Wandelkerel geeft wel aan moe te zijn, door de overgeslagen nacht, maar verder gaat het prima zegt hij. Natuurlijk speelt de Kerel weer voor bermtoerist, maar dat is niets bijzonders. Bij de 45 km-post nemen we iets zoets te drinken en eet de Wandelkerel een paar wortels. Daar is hij gek op. Ik moet natuurlijk weer naar het toilet en dan gaan we weer verder.
We zijn net weer op weg als de Wandelkerel steeds langzamer begint te lopen. Dit ben ik zeker niet gewend, tegenwoordig moet hij vaak inhouden, omdat Mams en ik een lager tempo hebben dan hij en nu moet ik inhouden, omdat hij niet vooruit te branden is. Ik vraag dan ook wat er is en hij geeft aan last te hebben van zijn hielen. Nu heeft hij redelijk uitstekende hielbotten, waar vaak blaren op ontstaan, dus ik vraag of dat het geval is. Nee dus, het trekt daarboven zegt hij. Ik denk direct aan zijn achillespezen. In het verleden heeft hij problemen gehad met zijn achillespezen en kuitspieren ten gevolge van de groei en ook nu maakt hij een groeispurt, dus ik vrees het ergste. In overleg besluiten we om door te lopen tot het 50 km-punt, zodat we daar de EHBO kunnen inschakelen. Het tempo gaat behoorlijk omlaag, maar dat doet er niet toe. Het belangrijkste is dat we bij de EHBO komen, zonder de problemen te vergroten. Gelukkig geeft de Wandelkerel aan dat het rustige tempo dat we nu lopen goed vol te houden is. Wat zijn we blij als we het bord zien met 50 km erop. En helemaal als blijkt dat de rust slecht enkele honderden meters daarna is.
Zodra we gescand zijn, lopen we naar de EHBO, waar we worden doorverwezen naar het massagegedeelte, blarenbehandeling hebben we niet nodig. Helaas is het druk bij de massage, we zullen dus een poos moeten wachten. Ik installeer de Wandelkerel op een stoel en ga iets te eten en te drinken halen voor ons. Gelukkig komt er voor mij ook een stoel vrij, zodat ik ook kan gaan zitten, want mijn voeten willen ook wel even rust. Ik zit wel een eind bij de Wandelkerel vandaan en als ik naar hem kijk, zie ik dat hij bijna zit te slapen. Hij zit te knikkebollen, maar elke keer als hij bijna slaapt, glipt zijn elleboog van de leuning of zijn hoofd uit zijn hand. De stoel naast mij is ondertussen vrij gekomen, dus ik parkeer die stoel stijf naast de mijne, de Wandelkerel op de stoel met zijn hoofd op mijn rechterschouder en ik ondersteun zijn hoofd met mijn rechterhand. Het duurt maar even of hij slaapt. Vast en diep. Heerlijk als je zo kunt slapen. Voor mij is het iets minder comfortabel, ik zit toch een beetje raar, maar ik hou het zo'n 20 minuten vol, tot mijn rug (SI-gewricht) echt gaat protesteren. Voorzichtig maak ik de Kerel wakker, hij is even helemaal de weg kwijt, heeft geen idee waar hij is, maar dat duurt maar even. Ik bezoek het toilet en neem op de terugweg nog iets te eten en te drinken voor ons mee. Op deze post hebben ze namelijk bananen en dat is mijn favoriete wandelvoedsel, zeker op lange afstanden.
En dan is de Wandelkerel aan de beurt voor de massage. De massagemeneer hoort wat de klachten zijn en voelt eens even aan de kuiten en achillespezen. De Wandelkerel zit bijna tegen het plafond. en dat is een prestatie in deze loods. Het is dus wel duidelijk waar de klachten vandaan komen. De massagemeneer gaat direct aan het werk. In eerste instantie vindt de Kerel de massage wel prettig, maar als de massagemeneer echt los gaat, begint hij te trillen. Ik ga de Kerel dus maar gezelschap houden. Praat tegen hem, hou zijn hand vast, maak grapjes, enzovoort. Even later krijg ik gezelschap van een dame van de EHBO, die ook lekker tegen de Kerel begint te kletsen. Zo doorstaat hij de massage. Langzaam komt hij weer overeind. Volgens de massagemeneer moet het mogelijk zijn om deze KM uit te lopen, zonder de Vierdaagse in gevaar te brengen. We gaan dus weer op pad. De Wandelkerel doet schone sokken aan en vervolgens zijn schoenen en dan gaan we naar buiten. Hier scoor ik nog wat bananen voor de rest van de tocht en ook de Wandelkerel heeft nu behoefte aan een sanitaire stop. En dan gaan we op weg voor de laatste 30 km.
We vertrekken tegen half 11 vanaf deze post. Officieel is hij tot 10.15 uur open, we bevinden ons dus echt achteraan. We weten dat er sowieso nog een stuk of 4 mensen na ons zullen vertrekken, we hebben dus nog net niet de rode lantaarn, maar we vormen wel echt de achterhoede. Op advies van de massagemeneer starten we rustig, dat is het beste voor de spieren van de Wandelkerel, maar gelukkig heeft de Kerel al snel het tempo weer te pakken en lopen we in een tempo dat we beiden prettig vinden. En als we dan ook nog eens door een prachtig stuk natuur mogen lopen, hebben we het weer naar ons zin. Ondertussen loopt de temperatuur weer op, dus tijd om ons shirt met lange mouwen weer uit te doen. Dat doen we in het gezelschap van een aantal heren die met vlaggen deze KM lopen. Zij liever dan wij. Als we de heide weer verlaten blijkt dat we alweer 5 km verder zijn. Nog maar 25 km te gaan.
Helaas volgt er nu een vervelend stuk langs de snelweg. Recht toe, recht aan, langs zoevende auto's en weinig afleiding, de heren met vlag hebben we achter ons gelaten. De enige afleiding is een wandelaar die een stuk voor ons loopt, maar die een lager tempo heeft dan wij. We lopen dus langzaam op hem in. Dat geeft wel een lekker gevoel. Eerst de heren met vlag voorbij en nu inlopen op deze persoon voor ons. Als we hem inhalen, maakt de weg een bocht en net voorbij die bocht staat een fouragepost, die niet op de kaart staat. Dat is een leuke verrassing. We gaan hier niet zitten, maar drinken wel een flesje vruchtensap leeg. Ook hier halen we weer een aantal wandelaars in, die wel even gaan zitten, maar na de lange rust bij de massage, hebben wij hier geen behoefte aan. En ineens hebben we ruim 10 wandelaars achter ons gelaten. Toch wel een fijn gevoel.
Het flesje drinken doet ons goed en we lopen dan ook weer snel verder. Gelukkig verlaten we de parallelweg langs de snelweg en dan horen we ook in de verte de muziek van de volgend rustpost. Na nog een bocht zien we in de verte de wandelaars van het Rondje Someren (40 km) lopen en even later sluiten we ons bij hen aan. En dan is er de rust. We kunnen weer bij onze tas voor onderweg, waar we nog meer spullen instoppen en dan gaan we even zitten. Ik besluit nu om mijn voeten even te luchten. Oooh, wat lekker.
Rond half 1 vertrekken we hier weer. Dat betekent dat we nog ruim 5 uur hebben om de laatste 20 km af te leggen, dat moet ons gaan lukken. We gaan weer op weg en na een paar km kom ik tot de ontdekking dat mijn waterzak bijna leeg is. Oeps, niet aan gedacht op de rust. Ik heb nog wel een flesje sportdrank, maar die is me op dit moment te zoet, water wil ik. Maar goed iets is beter dan niets, dus nog geen paniek. Ook niet als blijkt dat de Wandelkerel ook door zijn watervoorraad heen is. We kletsen gezellig met een aantal dames, die zich verbazen over mijn bermtoerist, tot we bij een kraan komen, aangelegd door de bewoners van een woning langs de route. Gelukkig, waterzakken bijvullen. De dames lopen door, dus even later vervolgen de Wandelkerel en ik de route weer samen. We komen in Asten, waar we, heel gemeen, een blokkie om worden gestuurd, maar het waterijsje dat we even verderop krijgen maakt dat weer helemaal goed. We gaan even op een muurtje zitten om ons ijsje op te eten en maken gebruik van de toiletten bij het café aan de overkant. Net voor 2 uur vertrekken we weer, nog 15 km te gaan.
Na deze rust worden we weer enthousiast aangemoedigd. Zowel door de mensen aan de kant, als door teksten op de weg. Nog steeds is de weg afgezet, maar doordat we ons echt zwaar in de achterhoede bevinden, is de gezelligheid waarover we veel verhalen hadden gehoord toch wat minder. Orkesten en koren zijn al aan het opruimen als wij langs lopen, maar gelukkig zijn de mensen die nog wel aan de kant zitten erg enthousiast en zij klappen speciaal voor ons als we langs lopen. Jammer dat we zo achteraan lopen. Ons tempo is niet slecht, want we halen constant mensen in, het wachten bij de massage heeft ons gewoon een uur gekost. Jammer, maar zonder massage was het sowieso einde oefening geweest voor de Wandelkerel, we zijn dus alleen maar blij met de massagemeneer.
We verlaten Asten en dan betrekt de lucht en begint het te regenen. De wandelaars die we zien trekken poncho's aan, maar wij wandelen gewoon lekker door. Om ons heen is de lucht blauw, dus veel regen kan er niet vallen en het koelt ons ook nog eens lekker af. En inderdaad, voor we drie keer poncho kunnen zeggen, is het alweer droog. En dus trekken de wandelaars die we zien hun poncho's weer uit, terwijl wij ook nu weer gewoon doorlopen. We pikken nog een paar komkommerschijfjes mee op een fouragepost voor we het bord van de 70 km zien. We schieten nu toch echt op. Gelukkig!!!!!
We blijven wandelaars inhalen, gewoon omdat we lekker lopen, het is geen doel op zich. Wel houden we af en toe in om een praatje te maken. Zeker als er vier meisjes van een jaar of 12 lopen, die voor het eerst in hun leven 40 km wandelen. Ze hebben het zwaar, maar ze hebben het toch ook enorm naar hun zin en zijn trots op wat ze doen. Ze vragen waarom wij zo achteraan lopen. terwijl we er toch uitzien als "echte" wandelaars en we vertellen dat ook "echte" wandelaars weleens problemen ondervinden. Maar ook dat niet alle "echte" wandelaars enorm hard lopen. De meisjes krijgen gezelschap van een vader en gaan even zitten. De Wandelkerel en ik zijn ook toe aan even zitten en als we een bankje zien, strijken we daar neer. We krijgen gezelschap van een echtpaar dat een stuk van de route fietst om de achterhoede aan te moedigen, geweldig zulke mensen. Na een krap kwartier gaan we weer verder om te ontdekken dat er slechts een paar honderd meter verderop een rust is, met toiletten. Daar maken we beide gebruik van en dan lopen we ineens weer bijna achteraan. Maar met de wetenschap dat we voor de laatste 10 km 3 uur en een kwartier hebben, maken we ons totaal geen zorgen. Zeker niet als we kort daarna Someren-Eind bereiken. Hier hebben we afgelopen nacht ook gelopen en we weten nu dat we er echt bijna zijn.
Maar weer worden we een blokkie om gestuurd. Terwijl we een klein stukje verderop wandelaars zien lopen, moeten wij linksaf. En dat vinden we niet zo leuk. We zijn het zat en helaas voor mij begint mijn SI-gewricht te protesteren. Het tukkie van de Wandelkerel op mijn rechterschouder wreekt zich. Ik weet dat één verkeerde beweging nu betekent dat ik door mijn heup ga zakken. Het gevolg van bekkeninstabiliteit tijdens mijn zwangerschappen. Ook gaan zitten is nu uit den boze, dan kom ik nooit meer op gang. Blijven lopen dus. Ik ben dan ook zeer, zeer, zeer blij als ik het bord van de 75 km zie. Met het tempo waarin we nu lopen, betekent dat nog een klein uurtje wandelen.
Groot is dan ook mijn schrik als de Wandelkerel aangeeft dat hij eigenlijk nog even wil zitten, nog even opladen voor het laatste uurtje wandelen. Ik wil hem niet zeggen dat ik last heb van mijn rus als gevolg van zijn dutje, want ik weet zeker dat hij zich dan heel rot voelt, dus ik zeg dat ik eerst nog een stukje wil doorlopen. Natuurlijk met de hoop dat hij dan zoiets heeft van we zijn er bijna, laat ik nu maar doorlopen. Maar even later zegt hij dat hij echt behoefte heeft aan een Dees-bankje. (Een begrip bekend bij een select groepje wandelvrienden!) Ondertussen heb ik bedacht dat ik hem natuurlijk niet hoef te zeggen dat de problemen met mijn rug komen door zijn dutje, dus ik zeg hem dat ik last heb van mijn SI-gewricht, en dat is geen onbekend verschijnsel voor hem, en dat ik bang ben dat ik niet meer verder kan als ik nu ga zitten. Dus of hij alsje, alsje, alsjeblieft wil proberen om de laatste paar kilometers toch door te lopen. En dat doet hij.
Ondertussen merk ik dat ik scheef loop, omdat ik blaren voel opkomen aan de buitenrand van mijn linkervoet, ik heb last van mijn rechter SI-gewricht, maar met nog 3 km te gaan, laat ik die blaren hun gang gaan. En dan bereiken we het bordje Someren, het eind is in zicht!!!
Maar ook nu mogen we niet de kortste route volgen, tot onze grote frustratie worden we weer een blokkie om gestuurd. Maar we ruiken de finish en we gaan steeds sneller lopen. De finish wacht op ons. Een bocht naar links, een bocht naar rechts, applaudisserende mensen, spandoeken, bogen, nog meer applaudisserende mensen, nog een bocht en dan, en dan.......
De finish!!!!!!!!
We nemen de rode loper, krijgen applaus, wisselen drie, niet zulke intelligente zinnen, met de speaker en zien dan Angelique en Johan staan, die hard voor ons juichen!!!! Wat een verrassing dat ze er nog zijn. Angelique heeft zelf ook deze KM gelopen en was allang binnen. Fantastisch dat ze op ons gewacht hebben. We melden ons af, nemen onze medaille en ons certificaat in ontvangst, halen onze tas op en zoeken dan Angelique en Johan op. We worden gefeliciteerd, de Wandelkerel zelfs driedubbel. Voor het behalen van zijn eerste Kennedymars, voor het behalen van zijn diploma en ook nog met zijn 16e verjaardag.
En dan blijkt dat onze shirtjes ook hier zijn werk doen. De Wandelkerel wordt aangesproken door een man die hem eerst feliciteert en vervolgens zegt dat hij ons had zien lopen in Lierop, net na de rust op het 60 km-punt. Volgens de man liep de Wandelkerel toen zo beroerd (dat zou best kunnen) dat hij betwijfelde of de Kerel de 80 km wel zou volmaken. En ondanks de twijfels die de Wandelkerel zelf heeft gehad onderweg, spoten zijn ogen vuur en wist hij de beste man vol overtuiging te melden dat hij echt geen moment van plan was geweest om te stoppen!!! Angelique, Johan en ik genoten van dit antwoord. Maar toen Johan vroeg wanneer de Wandelkerel de volgende KM zou gaan lopen, volgde een vaag antwoord, waaruit één ding duidelijk werd, de volgende KM voor de Wandelkerel wordt waarschijnlijk een dagmars. Een complete nachtrust missen was hem zwaar tegengevallen.
We praten nog even na, maar al snel geeft de Wandelkerel aan dat hij nog maar één wens heeft, slapen. Nou ja, en even douchen voor die tijd. We nemen afscheid van ons ontvangstcomité en lopen de laatste paar meter naar het hotel, dat echt op kruipafstand van de finish ligt. De Wandelkerel neemt de sleutel in ontvangst en sleept zijn rugzak en de tas voor onderweg naar de hotelkamer, terwijl ik naar de auto loop om de tas met schone spullen op te halen.
We bellen naar huis, we douchen, ik fotografeer mijn blaren en dan ploffen we op ons bed. Te moe om te eten en eigenlijk te moe om te slapen. Vanaf het plein horen we hoe de laatste wandelaars worden binnen gehaald en vervolgens begint de afsluiting. Ik hoor naast mij hoe de ademhaling van de Wandelkerel rustig wordt, hij slaapt.
Ik probeer om de afsluiting mee te krijgen, maar dat lukt niet. Zzzzzzzzz, ik slaap!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten