Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

dinsdag 19 juli 2016

N4D 2016, de dag van Elst

Om kwart voor 5 gaat de eerste wekker, de tweede staat 10 minuten later afgesteld, maar die hebben we niet nodig. Ik maak de Wandelkerel wakker en dan loop ik door om naar het toilet te gaan. Weer terug bij de caravan kleed ik me om en dan is het tijd om te ontbijten. Sinds vorig jaar ontbijt ik door stukken meloen te eten, ik heb van alles geprobeerd in het verleden, maar dit krijg ik zonder problemen weg. Ondertussen heeft Mams een kop thee gemaakt voor de Wandelkerel en mij. Het water hiervoor hebben we de avond ervoor gekookt en in de thermosfles gedaan. Zo 's ochtends vroeg is dat erg makkelijk. Ook het mini-koffiezetapparaat staat klaar en met een druk op de knop begint die te pruttelen. Dus wij hebben ons eerste bakkie binnen voor we vertrekken.

Eenmaal op de fiets genieten we van het uitzicht op de Waalbrug, die gloeit op in de eerste stralen van de zon. In de verte horen we de geluiden van de studenten die de mensen die daar al lopen toejuichen en als we goed kijken zien we ook kleine figuurtjes lopen op de brug. Ik maak nog een foto over mijn schouder van de opkomende zon en dan fiets ik snel achter Mams en de Wandelkerel aan. Net voor 6 uur zetten we onze fiets in de stalling en dan lopen we naar de Wedren, waar we aansluiten in een rij. Na een ruim kwartier zijn we door de start, op naar de Waalbrug en de Via Begonia.





De Wandelkerel had aangegeven dat hij dit jaar alleen op pad wilde. Dat is heel goed te begrijpen, want zijn wandeltempo ligt intussen hoger dan dat van Mams en mij. Maar gezien de klachten aan zijn achillespezen en kuitspieren besloot hij om het eerste stukje met ons mee te lopen, zodat die spieren rustig op gang konden komen. Met zijn drieën bereikten we de Waalbrug. Het was al druk op het parcours, maar op de Waalbrug was het heel druk, het tempo ging dan ook omlaag. Gelukkig werd de weg na de brug weer breder en ging ook het tempo weer omhoog. De Wandelkerel verbaasde zich over een jongeman die in de berm lag te slapen, ondanks het vele lawaai, maar al snel legde hij het verband met alcohol. Daarop zei hij: "Ik hoop dat zijn vrienden hem oprapen als ze naar huis gaan, want anders ligt hij hier vanavond nog!"





Ondertussen was het nog steeds heel druk, die 5000 extra inschrijvingen hadden zeker invloed op de drukte op het parcours. De Wandelkerel zag dan ook geen mogelijkheid om door te lopen, dus hij bleef ons nog even gezelschap houden. Via de Via Begonia in Lent, waar de zon ons recht in de ogen scheen, bereikten we uiteindelijk Bemmel. Hier maakten we gebruik van het toilet op een vast pleisterplaats en toen wij die verlieten, kwam Liana binnen. Zij gaf aan waar ze, met haar gezelschap een plekje had gevonden, en voorzien van koffie en thee sloten we daar aan. Het lukte me om zonder problemen een boterham met kaas weg te werken en toen was het tijd om weer verder te gaan.

Het was nu een stuk rustiger op het parcours en het duurde dus maar even of de Wandelkerel begon tempo te maken. We zwaaiden even naar hem toen hij omkeek en daar ging hij. Eindelijk kon hij zijn eigen tempo lopen. Dat gold overigens ook voor ons, want ook wij waren de eerste 10 km gedwongen om langzamer te lopen dan we gewend zijn.




Op de splitsing met de militaire route kwam ons een groep militairen tegemoet. Zij hadden de afslag gemist. Gelukkig kwamen ze er snel achter, dus het kwam neer op enkele honderden meters extra. Langs de route stonden dit jaar ook verwijzingen naar het oorlogsverleden van deze streek, het beeld werd ondersteund met geluid.






Ondertussen begon de temperatuur toch wel wat op te lopen, zeker toen we over de open vlakte werden gestuurd, waar de zon vol zijn gang kon gaan. Maar Mams en ik liepen lekker en we voelden ons nog steeds goed. Bij de Rijkerswoerdse plassen stond een matrixbord waarop werd aangegeven dat we nog 22,5 km tot de finish moesten, bijna op de helft dus. In het verleden was er op dit punt ook een controle, maar dit jaar dus niet. Ook werd er andere informatie doorgegeven via dit matrixbord. Ook over de temperatuur, die nu slechts 21 graden zou zijn. Het voelde veel warmer.



We raakten aan de praat met andere wandelaars, één van hen had de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella gelopen en we waren zo druk in gesprek dat we bijna tegen een medewerker van de Vierdaagse aanliepen. Deze medewerker stuurde ons naar het fietspad omdat er een ambulance aankwam. Iedereen ging zonder mopperen naar het fietspad, zodat de ambulance vrije doorgang zou hebben. Dit was de eerste ambulance van vandaag, het zou jammer genoeg niet de laatste zijn.

En toen kwam Elst in zicht. Door het centrum was het hutje mudje schuifelen, maar we maakten er maar gewoon een feestje van. Wel waren we blij met de toiletten die daar stonden. En onder de kraan maakten we handdoekjes nat om in onze nek te leggen. Afkoeling hadden we nodig. Na het centrum van Elst komen we nog langs Heinz, waar we crackertje scoorden en dan is het aftellen tot de Oase.








In de Oase treffen we de Wandelkerel, die op het punt staat om weer verder te gaan. Hij krijgt hierbij gezelschap van de Sjeik. We zwaaien de mannen uit en gaan lekker zitten. Zoals altijd is de verzorging perfect, vandaag een kop soep en natuurlijk iets te drinken, een plekje in de schaduw en goed gezelschap. Er waren enkele leden van het Groot Genneps Genootschap aanwezig en die vonden het tijd worden om hun zangkunsten ten gehore te brengen. Zij kozen voor "You'll never walk alone" en de wandelaars in de Oase en op de weg zongen uit volle borst mee, ook ik. Een prachtig moment, wel kippenvel, geen tranen.

Met een goed gevoel vervolgden Mams en ik onze weg. We maakten veelvuldig gebruik van de diverse waterplaatsen om de handdoek in onze nek nat te maken, we droegen allebei een hoed en verder was het goed te doen. In Valburg stroopte de stoet even op, dat bleek te gaan om een controle, dus kaarten in de aanslag, knipje halen en doorgaan.


Na Valburg gaat het richting Slijk-Ewijk en net voor deze plaats is een militaire rustpost, waar ik weer eens gebruik wil maken van het toilet. Tegenover deze rustpost staat een kraam met vers fruit en terwijl ik het toilet bezoek, haalt Mams fruit en zoekt ze een plaatsje om te zitten. Wat is fruit toch heerlijk om te eten bij deze temperatuur, zeker als je op een plekje in de schaduw zit. Mams houdt ook een sanitaire stop en dan gaan we weer verder. Zodra we aanstalten maken om op te staan, melden zich wandelaars om ons plekje over te nemen. Die willen ook genieten van de schaduw.

Op de weg richting Oosterhout slaat de warmte toe, weinig wind en volle zon. Op dit stuk moeten we meerdere malen aan de kant voor een ambulance. Gelukkig werken alle wandelaars mee en gaat iedereen zonder mopperen naar de linkerkant van de weg. Fantastisch dat dit zo soepel gaat. Langs deze weg knuffelen we even met Dr. Pain en dan lopen we snel weer door naar Oosterhout. Omdat het zo warm is, lijkt het ons verstandig om in Oosterhout nog even te gaan zitten voor we de Oosterhoutse dijk opgaan. We vinden een stoel bij mensen aan de kant, weer in de schaduw, en zo kunnen we uitgerust de dijk op.



Gelukkig Waait het op de dijk en komt deze wind vanaf de Waal, de wind brengt dus koelte mee. Wel merken we dat het tempo van het legioen weer omlaag gaat. Maar mams en ik lopen lekker door. We vragen ons af welke route we dit jaar gaan nemen, want de sinds 2012 is de route elk jaar anders door de werkzaamheden rondom Lent. De Wandelkerel heeft de eerste wandeldag nog nooit dezelfde route gelopen.

Helaas moeten we ook op de dijk enkele keren aan de kant voor een ambulance, maar wij bereiken het einde van de dijk zonder problemen. En deze keer worden we over de Lentse Warande gestuurd. Een mooi stuk in de route, dat wat mij betreft erin mag blijven. Aan het einde van de Warande wacht de Waalbrug.

En die oversteken valt niet mee. Het wandeltempo keldert naar maximaal 3 km per uur en het is er vol, heel vol,. Later horen we dat dit te maken heeft met een reanimatie die op de brug heeft plaatsgevonden, maar op dat moment slaat bij ons de vermoeidheid ongenadig toe.




Net na de Waalbrug treffen we Aike en samen met haar steken we feestend het Faberplein over. Vanaf het Faberplein is het nog maar een klein stukje naar de Wedren en tegen 4 uur melden we ons af. De Wandelkerel ligt dan al op de massagetafel op de camping, hij was bijna een uur eerder binnen dan wij.

Alle drie hebben we de dag goed doorstaan en na het gebruikelijk avondritueel, gaan we op tijd naar bed, in de hoop dat de hitte ons niet te veel uit de slaap houdt. Morgen mogen we een half uur eerder starten en die tijd willen we graag gebruiken. Hoe meer kilometers we afleggen voor de middag, hoe minder lang we in de hitte lopen. Op naar morgen.







1 opmerking:

Ineke Hutters zei

Wauw! Ademloos je verslag gelezen. Je hebt oog voor details! Leuk hoor!