N4D 2016, de dag van Cuijk

Voor het eerst had ik behoorlijk goed geslapen deze Vierdaagse. De voorgaande nachten was het zo warm, dat ik moeite had om in slaap te vallen en als ik dan eindelijk sliep, waren het wel de muggen, die besloten dat ik hun favoriete feestmaaltijd van de nacht was, en die mij dus wakker hielden. Maar doordat het nu iets koeler was, had ik behoorlijk kunnen slapen. Vanwege de voorspelde regen- en onweersbuien waren we alle drie voorzien van een poncho en schoenhoezen voor als het te hard ging regenen. Maar die hadden we op weg naar de start nog niet nodig.

Helaas duurde het vandaag lang voor we gescand werden, zodat we pas tegen half 6 op weg waren. Na 1 km kwam Albert bij ons lopen. we waren blij hem te zien, want hij had de afgelopen periode wat problemen met het onderstel, waardoor het lopen niet echt lekker ging. Maar nu hij eenmaal dag 4 had bereikt, waren we ervan overtuigd dat hij deze N4D ook zou uitlopen. En natuurlijk verblijven wij graag in het gezelschap van deze aigenwaize Grunneger. Even later verdween de Wandelkerel weer uit het zicht, zodat we met zijn drieën verder liepen.

De eerste druppels vielen en direct begonnen diverse wandelaars te stoeien met poncho's in alle soorten en maten, maar nog voor de meeste poncho's goed en wel waren aangetrokken, was het alweer droog. Ik wacht meestal even af of de regen echt doorzet voor ik regenkleding aandoe, ik vind het benauwd en zweterig spul, het is vaak kiezen tussen twee kwaden. En deze keer koos ik goed, geen poncho. En even later gingen de poncho's ook weer uit.

Net voor Sint Walrick zien we de Wandelkerel op een paaltje langs de kant zitten, later vertelde hij dat er een steentje in zijn schoen zat en toen is hij maar even blijven zitten, hij had er bijna 10 km op zitten, dus mooi moment om even te zitten. Wij lopen een klein stukje door naar de militaire rustplaats voor een sanitaire stop. We zijn zo aan de beurt en als ik net zet, begint het ineens keihard te regenen. Zo hard dat we alle drie een poncho aantrekken om in ieder geval de kleding een beetje droog te houden. Gelegenheid om even te rusten is er nu niet, omdat alles kleddernat is. We gaan dus maar gewoon verder.

Van de militaire rustplaats tot aan Overasselt regent het behoorlijk, maar in Overasselt kan de poncho gelukkig weer uit. Schoenen en kleding zijn nog droog. We willen eigenlijk wel even zitten en dat doen we bij een rustpost van de Scouting, net voor de dijk tussen Overasselt en Linden. We krijgen een bekertje bouillon en we werken een boterham weg. Na een kwartiertje gaan we weer verder, de dijk op.

We zijn nog maar net de dijk op als we in de verte een hele donkere lucht zien, waar af en toe een bliksemflits doorheen schiet. De bijbehorende donder komt veel later, dus het onweer is gelukkig ver weg. Maar de bui kunnen we niet ontlopen, het duurt maar even of de hemelsluizen breken open en op het stuk dijk waar we nu lopen is het vol en smal. We werken ons in de poncho, maar de schoenhoezen aandoen gaat niet lukken. Naast het geasfalteerde deel loopt de dijk direct naar beneden en het gras is glad door de regen. De kans op vallen is ons te groot, we besluiten dus om alleen de poncho maar aan te laten. In de hectiek van de naderende bui, zijn we Albert kwijtgeraakt en met al die wandelaars die verkleed zijn als kabouters, kunnen we hem ook niet vinden. We lopen dus maar door. Over de dijk, over de brug en in de regen. Regen, regen, regen.....

Zelfs de entree van Linden gaat een beetje aan ons voorbij. We begroetten "schildwachten" maar lopen snel door. We willen naar de pannenkoekenboerderij, waar we soep willen eten, bij voorkeur op een droge plek. De pannenkoekenboerderij is overvol, maar terwijl ik soep haal weet Wandelmams 2 stoelen te veroveren. Het is vochtig, alle mensen dampen, brillen beslaan, maar het is reuzegezellig binnen.

Opgewarmd en bijna helemaal opgedroogd verlaten we de pannenkoekenboerderij. Ook buiten is het weer droog, dus de poncho kan weer in de tas. Helaas zijn mijn sokken wel nat en wisselen naar droge heeft nog geen zin, omdat mijn schoenen ook nog nat zijn. Dus ga ik pad met natte sokken en het zal me dan ook niet verbazen als ik nu toch nog een blaar oploop. Gelukkig is het de laatste dag, dus morgen mogen de voeten de hele dag op slippers lopen.

Het tweede deel van Linden bekijken we wel. Het thema blijkt Brabant te zijn, dat was nog niet echt tot ons doorgedrongen, maar nu kunnen we er niet meer omheen. We maken nog wat foto's en dan gaan we op weg naar Beers.

We lopen heerlijk door en het gaat makkelijk, ondanks het feit dat het wat benauwd wordt. We doorkruisen Beers en tussen Beers en Cuijk volgt HET vetermoment van deze Vierdaagse. We moeten onder een viaduct door en het publiek zingt "You'll never walk alone!" Wat een prachtig moment, Mams en ik hebben beiden tranen in onze ogen. En nog nagenietend bereiken we Cuijk. Omdat we compleet blut zijn en we nog een bijdrage willen doen in de fooienpot van de Oase en in de fooienpot van de fietsenstalling, pinnen we bij de AH in Cuijk. Als we verder lopen zien we toto onze grote verbazing dat het nog geen 12 uur is. Dat is mooi op tijd. Feestend doorkruisen we Cuijk en eveneens feestend steken we de pontonbrug over.

Na Cuijk lopen we over een dijk richting Mook. Als we op de dijk lopen, komt er een helikopter laag over. Later blijkt dat deze de koning naar Cuijk brengt. Hebben wij weer. Zijn we een keer op tijd in Cuijk, komt de koning net als wij weg zijn. Nou ja, we wandelen uiteindelijk voor onszelf. Mams had al een blaar onder de bal van haar voet en door alle nattigheid groeit hij lekker door en dat doet zeer. Maar omdat ze weet dat stoppen en weer op gang komen nog zeerder doet, wil ze doorlopen tot de Oase en daar in alle rust de boel inspecteren. Ik voel op de plek waar ik in Someren een blaar op mijn hiel had, een nieuwe blaar opkomen. Deze wijt ik ook aan de nattigheid, dus ik sluit me aan bij Wandelmams. We lopen door tot de Oase en daar verzorgen we de voetjes voor de laatste 8 km. In de Oase wacht de Wandelkerel ook op ons, want hij wil samen met ons over de finish!

In de Oase verzorgen we onze voeten, doen we droge sokken aan, eten en drinken we wat en kletsen we met de andere wandelaars en met de verzorgers. De Wandelkerel besluit om het laatste stuk op zijn crocs te lopen, aangezien zijn hielen toch wel wat kapot gelopen zijn. We zitten er best lang, maar dan zijn we ook fit genoeg voor de laatste kilometers. We hebben er zin in.

Eerst Malden door, waar het gezellig en druk is. Als we een oversteek naderen worden we opgevangen door een aantal agenten die langzaam voor ons uit lopen. Op die manier hoeven we niet stil te staan en ontstaat er toch ruimte om ander verkeer door te laten. Een enkele wandelaar schiet nog snel de agenten voorbij, maar tot ons vermaak staan die even later stil bij de oversteek, terwijl rustig hebben kunnen doorlopen. Wij vermaken ons door in gesprek te gaan met de agenten en met andere wandelaars en even later worden we weer losgelaten. Deze methode werkt super, omdat je niet helemaal stil hoeft te staan.

We komen steeds dichter bij de Via Gladiola en net voor we daar zijn treffen we Sabine, die weer langs de kant zit. De Wandelkerel scoort wat extra dropjes bij haar en met zijn mond vol drop loopt hij de Via Gladiola op.

We treffen het thuisfront en knuffelen en kletsen lekker bij. Als we weer verder gaan treffen we Martin, Corné en Aike en met zijn zessen gaan naar de finish.

We gaan ons afmelden en dat blijkt nog niet eenvoudig. Er staat een behoorlijke rij voor de hokjes en we moeten dus wachten, wachten, wachten. De Wandelkerel het langst. Zeker als er 2 "dames" gaan bekvechten over wie er nou als eerste in de rij stond en wie er dus als eerste aan de beurt is. Dat gekibbel levert zoveel vertraging op dat ze zich wel drie keer hadden kunnen afmelden in die tijd. Maar daarna is de Wandelkerel aan de beurt en hij krijgt een medaille dit jaar.

Net buiten de Wedren vinden we een plekje op een gammel bankje in de schaduw. We eten ons welverdiende ijsje op en Mams en ik trekken onze schoenen uit en onze slippers aan. En dan gaan we terug naar de camping. Deze editie van de N4D zit er weer op.

We maken de traditionele foto van onze beloningen. Wandelmams laat mij de foto zien en zegt dat mijn zesje er zo raar uitziet. Ja, du-uh!!! Het is een negen. Dus even een nieuwe foto maken.

Wandelmams, Wandelkerel en alle andere wandelvrienden, verzorgers en supporters: Bedankt voor de gezelligheid, de ondersteuning en de verzorging onderweg!!! Ik heb genoten.