Life goes on...

Tja, The Beatles zongen het al. "Life goes on." En dat geldt ook voor ons. Al viel het de laatste weken niet mee, om dat leven door te laten gaan. Allemaal hadden we het, op onze eigen manier, moeilijk met doorgaan. Want doorgaan als de nabije, de iets verdere en de veel verdere toekomst onzeker zijn, dat valt niet mee.

De nabije toekomst was onzeker omdat we niet wisten wanneer manlief naar het AMC moet en of hij al dan niet wordt opgenomen. De iets verdere toekomst, de invulling van de zomervakantie is afhankelijk van wat het AMC ons te vertellen heeft. En over de veel verdere toekomst valt helemaal niets te zeggen. Want we hebben nu eenmaal geen idee hoe de ziekte van Manlief zich verder gaat ontwikkelen. En om heel eerlijk te zijn, daar willen we nog niet te veel over nadenken. Eerst maar eens afwachten wat de doktoren in het AMC te zeggen hebben. En dan zijn we dus weer terug bij de nabije toekomst.

En die nabije toekomst hield vooral Dochterlief enorm bezig. En dat uitte zich in huilbuien 's avonds voor het naar bed gaan, 's ochtends voor ze naar school ging en soms ook op school, in de nabijheid van haar vriendinnen. En dan is het alleen maar fijn dat ze zoveel mensen om zich heen heeft die haar de kans geven om haar verdriet te uiten. Het is alleen wel erg jammer dat haar verdriet veel invloed had op haar concentratie en dus haar schoolresultaten. Zeker omdat ze een toetsweek had. Ze heeft deze toetsweek dan ook de slechtste resultaten behaald van dit schooljaar. Gelukkig had haar mentor al aangegeven dat deze toetsweek haar niet de kop zou kosten, maar het verdriet dat er was om dat extreem lage cijfer voor wiskunde, waardoor haar eindcijfer is gezakt van een 8,9 naar een 8,4, dus van een 9 naar een 8, dat doet mij als moeder zeer. Niet omdat ik niet tevreden ben met een 8 voor wiskunde, maar omdat zij verdrietig is. Aan de ander kant heeft ze haar zwaar bevochten voldoende (een krappe 6) voor Engels weten te behouden, waardoor ze zonder onvoldoendes over gaat naar 2 Gymnasium. En die 6 is mij en Manlief veel waardevoller dan de 9 voor wiskunde, want zo zwaar bevochten. Maar we snappen haar verdriet. Zoveel verdriet om de gezondheid van je vader en dan ook nog slecht scoren tijdens de toetsweek. Dan heb je als meisje van 13 behoorlijk wat te verstouwen.

Natuurlijk hielden de ontwikkelingen van de laatste tijd ook de Wandelkerel bezig. Alleen laat hij zich in de dagelijkse praktijk minder beïnvloeden door dit soort dingen dan zijn zusje. Hij had een week eerder toetsweek (of zoals het in klas 3 GTL genoemd wordt tentamenweek), maar hij stortte zich vol op het leren en maken van de toetsen. Geen andere gedachten op die momenten, alleen maar de toets.Misschien wel man eigen, één ding tegelijk. Aan de andere kant was duidelijk dat ook hij beïnvloed werd door het nieuws over zijn vader. Hij was (en is) nog behulpzamer dan anders en blijft het liefst thuis om alles in de gaten te houden. Hij houdt dus de vinger aan de pols.

Manlief is vooral bezig met de toekomst. Hij wil zo lang mogelijk in goede gezondheid bij ons blijven, maar hij wil niet eindigen als de persoon die vroeger mijn man en hun vader was. Hij wil het dus niet zover laten komen dat hij eindigt in een verzorgingstehuis, waar wij wel op bezoek komen, maar dat hij ons niet meer herkent. En zoals hij zegt: "Niet voor mijzelf, ik weet het dan toch niet meer. Maar ik moet er niet aan denken dat jullie dat moeten meemaken." Daarnaast wil hij dat wij goed verzorgd achter blijven. Geen gedwongen verhuizingen, geen financiële problemen, geen schulden. En dus is hij bezig om alles op een rijtje te zetten. Afspraak bij de notaris om ons testament eens goed onder de loep te nemen. (Sowieso geen overbodige luxe na 15 jaar.) Verzekeringen goed in kaart brengen, hypotheek goed onder de loep nemen, enzovoort. Het houdt hem lekker bezig. En het brengt vooral afleiding.

En ik.... Tja ik hou me bezig met al die dingen en onder andere met de vraag of de oproep van het AMC de N4D niet in de weg gaat staan.. Daarnaast moet er een schooljaar worden afgerond, wat me meer dan 60 uur in de week bezig houdt. Maar dat vrijwaart me niet van al die andere gedachten die door mijn hoofd tuimelen. Zorgen om de gezondheid van Manlief, zorgen om de schatjes en hun ontwikkeling. Een onbezorgde jeugd kunnen we hen niet meer geven, maar we streven wel naar een fijne jeugd, waar ze ondanks alles met plezier aan terug denken. Daarnaast denk ik aan mezelf. Wat kan ik dragen, hoe lang blijft de situatie voor mij behapbaar. Hoe lang kan ik de zorg voor Manlief, de schatjes, het huishouden in combinatie met het kostwinnaar zijn blijven dragen. Hoe lang blijft het voor mij mogelijk om de kinderen alleen thuis te laten met hun vader. Wat, waar, wanneer, hoe, wie, welke, waarom?

Afgelopen week kwam eindelijk het verlossende telefoontje van het AMC. In de week na de N4D wordt Manlief verwacht op de polikliniek. Er staat een afspraak gepland van anderhalf uur. Dus voorlopig geen opname en voor de Wandelkerel en mij geen onzekerheid meer over de deelname aan de N4D.

En ondertussen gaan we gewoon door. Tja, The Beatles zongen het al. "Life goes on."