De dag verliep relaxed en met Manlief sprak ik af dat hij Dochterlief tussen 8 en half 9 zou ophalen van de afsluitende BBQ met haar hockeyteam, zodat ik rustig kon inpakken en omkleden samen met de Wandelkerel. Om kwart over 8 belde Dochterlief dat ze opgehaald kon worden en Manlief ging op pad. Hij vertrok met prachtig weer, maar even later sloeg het weer plotsklaps om. De lucht werd pikzwart, de bomen lagen bijna plat door de harde wind, ik kreeg met veel moeite de achterdeur dicht en even later konden we niet meer naar buiten kijken door de regen die in de vorm van een waterval naar beneden kwam.
Ik had de Wandelkerel opdracht gegeven om boven alle ramen dicht te doen en hij had, net als ik, gezien dat ons poezenbeest in paniek onder de heg in de achtertuin schoot. En daar kan de Kerel niet tegen, mensen en dieren in nood. En al helemaal niet als het om mensen en dieren gaat waar hij van houdt. Ik deed een poging om ons poezenbeest te roepen, toen de telefoon ging. De Wandelkerel nam op en het bleek zijn zusje te zijn. Manlief was op de weg terug naar huis, maar hij kon niet verder, want de weg lag bezaaid met takken, dikke takken. De bestuurder van een auto voor hen, maakte de weg vrij, Manlief had uitgelegd dat hij niet kon helpen en dat hij met deze wind zijn dochter daar ook niet aan waagde. Dat werd gelukkig begrepen en stapje voor stapje kwamen ze vooruit. Ondertussen ging ik zo rustig mogelijk door met de voorbereidingen voor de Kennedymars. Ik wist ook ons poezenbeest weer binnen te krijgen en toen even later Man- en Dochterlief veilig binnen waren slaakten we een zucht van verlichting. Vlak daarna was de ellende over. We wisselden de avonturen uit, knuffelden elkaar en toen moesten de Kerel en ik weg om Wandelmams op te halen. Pffff, het laatste half uurtje was best spannend.
Eenmaal in Steenwijk was het slechte weer voorbij. We zochten en vonden Sjeik P en kwamen nog andere bekenden tegen. Na het inschrijven begon het zenuwengedoe. Reflecterend hesje zoeken, buienradar bekijken, wat drinken, reflecterend hesje aan, nog een keer buienradar bekijken, wel of geen gamaschen aan, kijken hoe laat het is, nog wat drinken, GPS aan, toch wel gamaschen aan, help iedereen gaat naar buiten, kijken hoe laat het is, tijd genoeg om gamaschen aan te doen, pffff gelukt, Wandelkerel en ik allebei de gamaschen aan, naar buiten,waar zijn Wandelmams en Sjeik P, toespraak, GPS op 0, start, we zijn gestart, wandelen.
Als we het sportpark aflopen, staat er een fotograaf op een trapje en hij kiekt ook ons. We blijken maandag in de regionale krant te staan..... Zoals gewoonlijk starten we in de achterhoede en daar zullen we ook blijven. Sterker nog, we weten dat als wij terug komen van de tweede lus, de snelste lopers al terug komen van de derde lus. Maar dat maakt ons niet uit, er staat 20 uur voor een Kennedymars en dat gaat ons lukken. Omdat deze Kennedymars bij ons om de hoek is en omdat Mams en ik alle lussen al eens hebben gelopen, weten we wat ons te wachten staat. Soms is dat een voordeel en soms is dat een nadeel. Maar nu gaan we voorlopig genieten van de zonsondergang.
Al snel wordt het donker en dan valt er natuurlijk niet veel meer te zien. Gelukkig hebben we genoeg om over te praten en voor we het doorhebben zijn we bij de eerste wagenrust. Hier krijgen we een plak koek en iets te drinken. We staan even stil, maar niet te lang, want we hebben nog genoeg kilometers te gaan. Ik ben blij dat ik besloten heb om mijn korte broek aan te doen. De nacht is, ondanks het onweer dat we in de verte zien flitsen, warm en zwoel. Er zitten op diverse plaatsen nog mensen buiten en als we ze ontdekken zeggen we vriendelijk gedag.
Na een kilometer of 10 wordt de Wandelkerel steeds stiller, zijn hoofd gaat steeds verder hangen, samen met zijn schouders. Als ik vraag wat er aan de hand is, geeft hij aan moe te zijn. Dat snap ik, maar dat geldt natuurlijk voor ons allemaal en dat is ook tijdens de N4D wel eens het geval, maar zoals nu heb ik hem nog niet eerder meegemaakt. Er zit echter niets anders op dan doorlopen, dus ik neem hem bij de hand en samen zetten we de tocht voort.
Gelukkig voor mij kwam de tweede wagenrust vrij snel, want hand in hand lopen is niet de meest ideale manier van wandelen. Ik zorgde voor iets te drinken en een appel (favoriete fruit) voor mijn Kerel en ging toen ook even zitten. Ook nu wilden we niet te lang zitten, dus na een korte pauze gingen we weer verder. De Wandelkerel gaf aan dat hij nu wel weer zelf verder kon, gelukkig. Ik zocht tijdelijk één van mijn andere wandelmaatjes op, nog een goed uur en dan zou de eerste lus er op zitten.
Na een kilometer of 3 zakte het tempo van de Wandelkerel weer in, dus besloot ik om hem maar weer op sleeptouw te nemen. Ik liet ons iets afzakken en toen was het tijd voor een goed gesprek tussen moeder en zoon. Eerst hield hij het alleen op vermoeidheid, maar even later gaf hij aan dat hij zich rot voelde. De spanning van het half uur voor we weggingen speelde hem parten, zijn hoofd was alleen maar bezig met hoe het nu echt met zijn vader en zusje ging. Het afscheid na alle spanning was te abrupt voor hem. Tja, ondanks dat deze Kerel (bijna) 15 is en zijn mannetje weet te staan, is hij overgevoelig voor sfeer en voor mensen en dieren in nood. En dus wilde hij maar één ding, naar huis. En dat was nu net het enige waar we geen rekening mee hadden gehouden. Maar gelukkig was er een oplossing, want niet zo ver voor ons liepen goede bekenden die deze nacht "maar" 20 km zouden lopen en die met een minimale omweg de Kerel thuis konden afzetten.
Eerst hebben we Sjeik P en Wandelmams ingelicht en toen hebben we gebeld met M en C. Zij vonden het geen probleem om de Kerel thuis af te zetten en zo kwam alles op zijn pootjes terecht. Wandelmams en ik kregen een dikke knuffel van de Kerel (in het openbaar, dat zegt al genoeg) en Sjeik P een stevige hand en toen vertrok de Kerel met M en C richting huis. Met zijn drieën begonnen we vol goede moed aan lus 2 en tot mijn grote geluk ontving ik even later een Appje van M, dat mijn zoon veilig thuis was. Opgelucht kon ik verder.
Hoewel Wandelmams en ik ons op elke lus op bekend terrein bevinden, komt de tweede lus voor ons wel erg dicht bij huis. De derde wagenrust bevindt zich voor ons dichter bij huis dan bij de startlocatie. Maar zover waren we nog niet. We bevonden ons in een ruilverkavelingsgebied, waar je een weids uitzicht hebt, dus zowel voor als achter ons zagen we lichtjes dansen en flikkeren. Sjeik P werd steeds stiller en in plaats van dat deze Rotterdammer 5 kwartier in een uur l.lde, kwam hij nog niet tot een kwartier in anderhalf uur. Hij reageerde niet of amper op wat Wandelmams en ik zeiden en soms moest ik drie keer zijn naam noemen voor er reactie kwam. Mams en ik keken elkaar al eens veelbetekenend aan en deden ons best om onze Sjeik bij de les te houden, maar het lukte niet echt. Toen de (beruchte) derde wagenrust in zicht kwam, zei de Sjeik dat hij deze Kennedymars niet uit zou lopen, hij had geen kracht meer in zijn benen, het lopen kostte hem te veel moeite. Natuurlijk vonden Mams en ik dat verdrietig, maar als een verrassing kwam het niet. Eenmaal bij de derde wagenrust, onder het genot van een bakkie, kwam de Sjeik weer een beetje bij, gelukkig maar. Toen er een fourageauto kwam, was de beslissing snel genomen, onze Sjeik ging naar huis. Spijtig voor ons, maar het beste voor de Sjeik.
Toen Wandelmams en ik verder gingen richting Giethoorn werd het langzaam maar zeker licht. Jammer genoeg was het bewolkt, dus geen spetterende zonsopgang, maar het feit dat het licht werd gaf nieuwe energie. Mams maakte nog een foto op een memorabele plaats voor onze Sjeik en we missen hem nog een beetje meer.
Ondertussen waren we toe aan een sanitaire stop, maar zo vroeg op de dag zijn de horecagelegenheden nog niet open en ook bosjes waren ver te zoeken in Giethoorn-Noord. Maar gelukkig vinden we een elektriciteitshuisje tussen de bosjes en achter een heg. Allebei maken we gebruik van dit 5-sterrentoilet en daarna kunnen we opgelucht verder. We slingeren door Giethoorn en ondertussen beginnen we toch wel weer een beetje te verlangen naar de vierde wagenrust. Even zitten. We zijn dan ook blij als we die rust bereiken. We worden verwend met een banaan en wat te drinken en we gunnen onze voeten even rust.
Omdat we het van het stilzitten toch wat koud krijgen, de temperatuur is tussen 6 en 7 het laagst met een graad of 15, gaan we vrij vlot weer verder. En bij Mams slaat de dip nu echt toe. Er wordt de laatste weken ook wel wat van haar gevraagd. Ze doet het met liefde, maar tijdelijk het gezin van je dochter en schoonzoon in huis nemen, met 2 hele lieve, maar aanwezige jongetjes, omdat er in hun huis verbouwd wordt, is toch iets heel anders dan met zijn tweeën leven. Ze geeft dan ook aan dat ze er hard over denkt om straks te stoppen. Natuurlijk speelt daarin ook mee dat we al afscheid hebben moeten nemen van de Wandelkerel en onze Sjeik en dat is toch ook een domper van jewelste. Ik voel me eigenlijk nog wel goed, maar nog 40 km alleen lopen in de achterhoede zie ik ab-so-luut niet zitten, dus zeg ik dat ik ook stop als zij stopt.
Daarna lopen we een kilometer zwijgend naast elkaar door. Ieder in gedachten verzonken, worstelend met zichzelf en de wens van de ander. Stiekem leg ik mij erbij neer dat het ook deze keer niet gaat lukken als Wandelmams vraagt of ik denk dat ik de 80 km vol kan maken. Mijn antwoord daarop is volmondig ja, ik voel me daartoe in staat, maar niet alleen. Wandelmams geeft aan dat haar voeten nog wel willen, maar dat ze lichte hoofdpijn heeft, waarschijnlijk veroorzaakt door hooikoorts. Ze besluit medicijnen in te nemen tegen hooikoorts en als die helpen gaat ze door. Slik, heb ik me net verzoend met stoppen, gaan we toch weer door. We lopen nog een kilometer zwijgend naast elkaar. Dan zeg ik: "Maar nu doorgaan betekent ook de volle 80 km, het is nu stoppen of doorgaan tot het bittere eind. Ik wil niet weer na 60 km stranden." We kijken elkaar aan en de deal is gemaakt. We gaan het doen!!!! We gaan deze Kennedymars uitlopen.
En dan is er tijd om ons heen te kijken. We gaan Steenwijk in en weer uit, gelukkig wisten we dat, en we genieten van de zon die nu toch duidelijk hoger aan de hemel komt. En nog voor half 8 zijn we terug bij het startpunt. En omdat de eerste 2 lussen langer zijn dan 20 km zijn we al over de helft. Het is tijd voor een ontbijt, bestaande uit tomatensoep en een broodje kaas. Ook besluit ik van schoenen te wisselen. Ik heb 40 km gelopen op nieuwe schoenen en dat is genoeg. Dit was overigens een bewuste keus, want de nieuwe schoenen zijn hoog en dat vind ik 's nachts een prettiger idee, die extra steun om de enkels. Nu ik weer goed kan zien waar ik loop, durf ik het ook aan met lage schoenen.
Na dit ontbijt konden we er weer tegen en we vertrokken vol goede moed voor het tweede deel van deze Kennedymars, een lus van krap 20 km via Eesveen. Net toen wij vertrokken kwamen de eerste wandelaars alweer terug van deze lus, dat is even confronterend, maar meer ook niet. Mams en ik hadden besloten deze tocht uit te gaan lopen en dat gingen we dus doen!!!!!!!
Na een kort stukje door Steenwijk kwamen we in het bosgebied van de Woldberg en daar is het altijd genieten. Wat een prachtige omgeving.
Na een kilometer of 4 in de derde lus belde Manlief. Hij vroeg hoe het met ons ging. Ik vertelde hem van het uitvallen van onze Sjeik, van onze twijfels en van ons besluit om door te gaan. Hij was enorm trots op ons. Ik vroeg hem of hij niet geschrokken was toen hij de Wandelkerel ineens in onze slaapkamer zag verschijnen, maar dat viel gelukkig mee. Hij had heerlijk bijgekletst met de Kerel en hij had, net als ik, gezegd dat hij enorm trots was dat de Kerel duidelijk had aangegeven wat hij wilde. Dat is iets wat waar de Kerel veel moeite mee heeft, hij past zich te vaak aan aan wat een ander wil. En zo zie je maar weer dat ook "opgeven" een overwinning op jezelf kan betekenen.
Van dit telefoontje kreeg ik nieuwe energie en "ineens" waren we bij wagenrust nummer 5. Hier kregen we een heerlijk kopje groentesoep en een hoop gezelligheid. Ook was er voldoende vers water om 1 van mijn flessen weer bij te vullen en zo konden Mams en ik even later weer vol goede moed verder. We wisten dat er een saai stuk zou volgen. Een lange rechte weg met links en rechts weilanden, af en toe afgewisseld met een stukje bos en een enorm landhuis. Aan het einde van de weg rechts, weer een lange rechte weg naar Eesveen. En dan in Eesveen weer rechts om dan parallel aan de eerste rechte weg weer terug te gaan.
Dit keer werd de route door Eesveen opgevrolijkt door overstekende dames in de verte. Gelukkig hadden ze de overkant bereikt toen wij aankwamen, want we wilden liever niet stil staan. Maar afleiding bracht het wel.
En toen belde onze Sjeik. Hij had een poosje geslapen, maar niet echt lekker. Zijn benen deden niet wat hij wilde en hij wist niet hoe hij moest liggen. Hieruit bleek maar weer hoe verstandig hij er aan had gedaan om te stoppen na 30 km. Wel liet hij ons weten dat hij langs de weg zou staan aan het begin van de vierde lus. De route liep langs zijn tijdelijk onderkomen en hij en mevrouw Sjeik wilden ons graag nog even spreken. We waren blij dat hij belde, want we zijn niet gewend van hem dat het wandelen niet gaat en dat hij zo rustig is.
En toen kwam het nadeel van bekend zijn in de omgeving weer bovendrijven, want we wisten dat we die bocht en dat stuk nog moesten voor we bij de zesde wagenrust zouden zijn. Gelukkig blijkt dan ook wel eens dat je geheugen spelletjes met je speelt, want de afstand bleek uiteindelijk veel korter dan we verwacht hadden.
Voor mij was het weer tijd om een dikke boom op te zoeken, en daarna was er tijd om te zitten, om iets te drinken en vooral om te snoepen van de aangeboden komkommertjes. (En ja, ik had mijn handen schoongemaakt!) We hielden het ook nu bij een korte rust, want we wisten dat het niet heel ver meer was tot de startlocatie. En daar kwamen we ruim voor 12 uur aan. We troffen een bekende die de 80 km er op had zitten en onder het genot van een broodje praatten we even bij. Net voor 12 uur vertrokken we om de laatste 20 km te gaan lopen. Daar hadden we nog 6 uur de tijd voor, dat moest dus gaan lukken.
Ook nu moesten we de trap naar de kantine van VV Steenwijk weer af. En net toen ik bijna beneden was, bedacht ik me dat mijn beide flessen zo goed als leeg waren en ik wilde toch echt niet meer naar boven nu. Gelukkig bedacht Wandelmams dat de kleedkamers beneden waren en daar vulde ik snel één fles, zodat ik voorlopig voldoende water zou hebben. Op naar de één-na-laatste wagenrust!!!
Jammer genoeg voor mij voelde ik aan de buitenkant van beide hielen blaren opkomen. Nu weet ik uit ervaring dat voor mij geldt dat schoenen uitdoen en blaren behandelen meer ellende oplevert dan schoenen aanhouden en doorlopen tot de blaren knappen. Er zat dus niets naders op dan doorlopen. Ook nu kwamen we wandelaars tegen die al op de terugweg waren en stiekem wilde ik dat ik ook zo ver was, maar het kwam geen moment in mij op om te stoppen. Deze Kennedymars zou uitgelopen worden. En bovendien wachtte de Sjeik met zijn enige-echte haremvrouw een stukje verderop op ons en we konden hen toch niet in de steek laten. Dus zat er niets anders op dan dapper door te stappen.
En zo bereikten we onze Sjeik. En dat bleek toch wel een emotioneel weerzien. Voor ons omdat we blij waren om hem weer in (bijna) goede doen te zien. Voor hem omdat hij blij was dat wij nog liepen en natuurlijk omdat stoppen altijd zeer doet. We knuffelden uitgebreid en daarna gingen Wandelmams en ik snel weer verder. Maar wat waren we blij dat we P met eigen ogen hadden gezien. En vlak daarna belde de Wandelkerel. Het was ondertussen 1 uur en hij was eindelijk wakker. Hij had van zijn vader gehoord dat Sjeik P ook had moeten stoppen en dat wij ook op het punt hadden gestaan om te stoppen. Maar hij was supertrots op ons dat we door waren gegaan. We vertelden dat we op zo'n 65 km zaten en dat we verwachtten tussen half 5 en 5 uur binnen te zijn. (Het tempo zakte behoorlijk in, dus we waren voorzichtig.) We kregen virtuele knuffels en na de real-life knuffels van Sjeik P en zijn haremvrouw hadden we weer zoveel energie dat we vol goede moed verder gingen. We kwamen bij de fietserstunnel onder de A32 door. Deze tunnel passeer 4 dagen per week naar en van mijn werk en de afgelopen dagen had ik elke keer gedacht: "Als ik hier eerst maar eens ben op de heenweg." Nu was ik er op de heenweg en nu dacht ik: "O, was ik hier alvast maar weer op de terugweg." Tegen Wandelmams zie ik dat we nu toch echt ruim over de helft waren en dat we dus alleen maar aan het aftellen waren. Ze keek me alleen maar aan. Tja, ik kan mijn eigen moeder echt niet meer wijs maken dat ik dat alleen maar zeg om haar een hart onder de riem te steken.......
Bij de één-na-laatste wagenrust treffen we B. Hij is bezig aan zijn 60ste Kennedymars en behoort, net als wij, altijd tot de achterhoede van het wandelpeloton. En net als ons kan hem dat niets schelen. Als wij aankomen bij de rust lopen er volgens de organisatie nog 4 mensen achter ons. Twee dames, die aankomen als wij op het punt van vertrekken staan, een man die in het wandelpeloton bekend staat als Sinterklaas en een man die aan zijn 5e lus bezig is. Hij loopt de laatste lus dubbel, want hij vindt 80 km niet genoeg. Als wij vertrekken blijft B nog even zitten en dat betekent dat wij nog 5 mensen achter ons hebben. Niet dat dat voor ons interessant is, maar voor de organisatie en voor de volgende post is het prettig dat wij weten hoeveel mensen er nog achter ons lopen.
Ons eerstvolgende doel is de laatste wagenrust. Dat is voorlopig ver genoeg. Het op gang komen valt niet mee en daarom besluit ik binnen 200 meter van de wagenrust nog maar weer eens een plaspauze in te lassen. Mams loopt rustig door en als ik weer op het wandelpad ben, hebben we gezelschap van de twee dames die we bij de post troffen. Het eerste stuk door het bos gaat over een hobbelig pad en ineens voel ik de blaar op mijn linkerhiel knappen. (Die op mijn rechterhiel was al geknapt.) Na een halve kilometer is de pijn voorbij en kan ik het tempo weer iets omhoog gooien. Ook Mams lukt het om het tempo te verhogen en we laten de dames steeds verder achter ons. Maar ook zij zijn overtuigd van het feit dat zij deze Kennedymars gaan uitlopen.
Na een rondje bos komen we op een klinkerweg en dat loopt vervelend. Ten eerste omdat de klinkers erg ongelijk liggen en ten tweede omdat de weg bol loopt en je dus alleen middenop vlak kan lopen. En middeop lopen kan niet, want daar is het, ondanks het slechte wegdek, te druk voor. Inwendig scheldend en hardop mopperend lopen we door.
Maar na dit rottige stukje klinkerweg volgt asfalt. Kilometers lang vlak asfalt. Een weldaad voor de voeten na dat gehobbel, met als beloning de laatste wagenrust van deze Kennedymars. En daar worden we verwend. We krijgen een extra stoel voor onder onze voeten, we krijgen een sapje en een krentenbol, veel aandacht en een figuurlijke aai over onze bol.
Hoewel we hier nog veel langer zouden kunnen blijven zitten, lonkt de finish. En dus gaan we met de nodige tegenzin weer op weg. Nog zo'n 6 kilometer te gaan. Een goed uur lopen. Het op gang komen doet zeer, verrekte zeer, maar eenmaal op weg gaat de ene voet weer voor de ander voet en komt de finish steeds dichterbij. We vinden het wandelen allang niet meer leuk, maar deze Kennedymars gaan we uitlopen!!! Ehhh, had ik al gezegd dat we deze Kennedymars gaan uitlopen. Na een lang bospad en een lang fietspad bereiken we het fietstunneltje weer. Zo daar kan ik maandag weer met goed fatsoen langs rijden op weg naar mijn werk.
Er volgt nog een saai stuk door Steenwijk en dan mogen we een smal wandelpad op. Van een eerdere deelname weten we dat het eind nu echt in zicht is. Nog een klein stukje.
Ineens hoor ik mijn GPS bliepen, batterijspanning laag. De GPS van Wandelmams heeft de hele Kennedymars al raar gedaan en dus besluiten we tot een batterijenruil. En dan blijken we toch nog een geolied team te zijn, want we staan nog geen minuut stil om de daadwerkelijke ruil plaats te laten vinden.
Net voor de finish komen we door een park waar allerlei sport- en speelvelden voor de jeugd (en volwassenen) zijn aangelegd. En omdat het mooi weer is, is er ook veel jeugd aanwezig. En net als wij langs lopen vertrekt er een groepje jeugd vanaf een speelveldje. Een jongeman maakt de opmerking dat wij toch wel aan de late kant zijn. Ik geef hem gelijk, maar voeg daar aan toe dat ik ondanks dat blij ben dat ik er bijna ben, omdat ik 80 km toch wel veel vind. Hij kijkt mij nog eens aan en geeft me dan toch wel gelijk en wenst een een prettige dag verder. Heerlijk...
En dan, dan eindelijk zien we die verrekte trap opdoemen. Nog één keer omhoog en één keer naar beneden. Bovenaan de trap zet ik mijn GPS stil. We hebben het gedaan, onze tweede Kennedymars is een feit!!!!!
En dan, dan kunnen eindelijk de schoenen uit. Mams en ik nemen ook de schade op. Flinke blaren op de hielen, maar al met al valt het mee. Mams en ik zitten nog even heerlijk bij te komen, als B binnenkomt. Nu weten wij dat hij altijd met het openbaar vervoer terug gaat en dus vragen wij of hij een lift wil naar het station. Die wil hij graag. En dat doen wij dan ook graag, want de enorme omweg van 2 minuten die wij moeten maken, levert B een uur tijdwinst op.
Eenmaal thuis neem ik een douche en vervolgens gaan mijn voeten in een soda-bad. En dan gaat het licht uit. Ik zit met de Wandelkerel te praten en ik zie ineens twee Wandelkerels. Nu is daar op zich niets mis mee, want het is natuurlijk een heerlijke vent, maar dat ik er twee zie klopt natuurlijk niet. Bedtijd dus. Ik strompel naar boven. Dochterlief stopt me in, geeft een dikke knuffel en geeft me een knuffelbeest uit eigen collectie om mee te slapen. Nog voor zij beneden is slaap ik.
Niet alle foto's zijn door Wandelmams of mij gemaakt. Ik heb foto's "geleend"van B. deze foto's zijn te herkennen aan het onderschrift rechtsonder in de foto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten