Maar kinderen hebben ook zo hun nukken. Vooral met eten, als jij rust wil, bedenken zij: "Lus-ik-niet!" En wat doe je dan???
Manlief en ik hebben ooit besloten dat we geen strijd gaan maken van eten, maar dat we onze kinderen ook niet met een legen maag naar bed gaan sturen. En dus hebben van jongs af aan gezegd: "Je probeert altijd drie hapjes. Als je het niet lekker vindt, stop ja daarna. MAAR!!!!! De volgende keer probeer je het weer, want hoe ouder je wordt, hoe meer je lust."
En gelukkig zijn onze kinderen van jongs af aan gek geweest op komkommer, appels, rauwe wortels en sla. En we zorgden er dus voor dat er altijd iets van die gading in huis was. Dus bietjes, broccoli, spruitjes, bloemkool en spinazie kregen in eerste instantie niet de waardering de ze verdienen. Maar de schatjes probeerden wel altijd braaf de voorgeschreven drie hapjes, voor ze overstapten op iets anders.
En steeds vaker bleek dat die vieze groentes toch wel lekker bleken te zijn. En zo kon het gebeuren dat ik met Dochterlief in de winkel liep en ik haar vroeg welke groente ze in de stamppot wilde: "Prei of knolselderij?" Zij koos voor knolselderij. Dat leverde al wat verbaasde blikken op. "Knolselderij?" Maar toen we de volgende winkelgang insloegen, bleek dat de spruitjes in de aanbieding waren. Dus ik vroeg: "Of heb je liever spruitjes in de stamppot?" Dezelfde twee moeders, dezelfde twee blikken en dezelfde twee verbaasde blikken toen Dochterlief luidkeels riep: "Spruitjes!!!!!" Missie (bijna) gelukt.
En dat bijna komt, omdat allebei de schatjes maar niet overtuigd konden worden van de charme van bruine bonen, bij ons in de Chili con Carne. En dus stond Chili con Carne zelden op het menu in "Huize Wandelen en meer".
Maar vandaag vonden Manlief en ik dat het, net voor de lente begint, tijd was voor Chili con Carne. En dus moesten de schatjes even slikken. Bruine bonen op het menu.
En vandaag bleek dat onze eet-opvoed-methode zijn vruchten heeft afgeworpen. Want ik zorgde ervoor dat hun bord slechts voor een klein deel gevuld was met de zo gehate avondmaaltijd. Maar na slecht één hap ging Dochterlief los. Het duurde maar even of Dochterlief stond bij de pan om nog een keer op te scheppen.
De Wandelkerel keek iets langer naar zijn bord voor hij de eerste hap nam. Maar uiteindelijk kwam hij ook tot de conclusie dat die Chili con Carne best te pruimen was en ook hij schepte een tweede keer op.
En stiekem vinden Manlief en ik dat deze ontwikkeling te danken is aan onze opvoed-techniek ten aanzien van eten.
Tenslotte moeten we de successen vieren!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten