We staken een weggetje over en liepen het bos in. Het was direct al opletten op boomwortels en andere oneffenheden. Maar mooi was het. Langs vennetjes, over brede paden, over smalle paden, met links bomen en rechts bos.
En zelfs een stukje hordelopen!!!
Het viel ons wel op dat sommige stukken bos heel goed onderhouden werden, terwijl andere stukken totaal niet onderhouden werden. En waar het een paar weken terug in Amersfoort super ging met de Wandelkerel met nieuwe schoenen, nieuwe sokken en nieuwe steunzolen, ging het vandaag een stuk minder. Na een kilometer of 4 kreeg hij last van zijn hiel. Dus bij de eerste de beste steen even stoppen om de boel te inspecteren. er zat inderdaad een lichte irritatie op zijn hiel, dus tijd voor een stukje tape.
Blarenbehandeling!!
En na een kort oponthoud konden we weer verder. Ondertussen werd het steeds warmer en wilden we de jassen wel uit. Voor Mams was dat even tobben, met een rugzak op haar rug en daarom kreeg de Wandelkerel de opdracht om haar mouw vast te houden. En dan grijpt hij met beide handen de kans aan om zijn oma te plagen en dus liet hij de mouw niet meer los. Vervolgens werden we richting de Kibbelerplas gestuurd. De fantasie van de Wandelkerel sloeg bij deze naam flink op hol, want hij dacht aan een grote plas vol gebakken kibbeling en warm water om in te zwemmen. De waarheid was flink anders, wat erg spijtig was voor hem, want eten is altijd welkom.
En dan vraag ik tot besluit, wie laat wie nu uit...
Helaas geen Kibbeling in de Kibbelerplas.
Ondertussen schoot het aardig op naar de rust. Maar voor het zover was moesten we onder een tunneltje door en aan het einde van het tunneltje wachtte ons bekende. Dus zwaaien en samen verder richting rust. En net voor we daar waren liet de Wandelkerel blijken dat hij niet alleen goed is in oma plagen, maar dat hij haar toch ook wel er-rug lief vindt.
Hallo J, daar aan de andere kant van de tunnel.
Ooo, wat vinden ze elkaar lief.
Na de rust vervolgden we onze weg. En dan is het leuke van in een onbekende omgeving lopen, dat je ineens tot de ontdekking komt, dat je je vlakbij de startlocatie bevindt. Maar net voor we daar waren werden we de andere kant opgestuurd. En daar waren we blij mee, want in het stuk bos waar we kwamen, waren vele verwijzingen naar WOII en dat vindt de Wandelkerel al jaren erg interessant. Het gevolg was wel dat er op dit stuk van doorwandelen niet veel kwam, maar dat geeft helemaal niets. Wij wandelen om te genieten en daar hoort soms stilstaan ook bij.
Herinneringen aan WOII.
We blijven herdenken!!!
Niet te geloven, leven in een hol onder de grond.
En verder gingen we weer. Nu met links bos en rechts bomen. Het tempo ging weer wat omhoog, na al het stilstaan. En na kilometers bos, werden we voor de verandering een stuk over verharde ondergrond gestuurd. Dat was weer even wennen. En net voor de rust mopperde de Wandelkerel dat hij weer wat last had van zijn hak. Maar binnen 5 minuten kon hij zitten. Op mijn vraag of ik even moest kijken naar zijn hak beantwoordde hij ontkennend, rust was genoeg. En dus genoten Wandelmams en ik van de mosterdsoep en de Wandelkerel van een tosti.
En na deze heerlijke versnapering gingen we weer op pad. Maar nog voor we goed en wel de gang er in hadden, viel mij op dat de Wandelkerel mank liep. En dan wil dat Verrekte Joch niet lastig zijn, dus zegt hij eerst 2 keer dat het wel meevalt, voordat hij toegeeft dat zijn hak toch wel echt zeer doet. En dus werd het deze keer een transformatorkastje om op te zitten om de schade te aanschouwen.
En schade was er. een beste blaar op zijn hak. En dan nog volhouden dat het voor de rust echt wel meeviel en dat hij geen idee had dat dit een blaar zou zijn. Fijn dat hij geen opgever is, maar soms zou het toch prettiger zijn als hij iets beter zou luisteren naar zijn lichaam in plaats van altijd maar door te bikkelen.
En dus volgde er weer een behandeling in verband met een gekwetste hak. Gelukkig had ik nog de juiste spullen in mijn tas zitten, dus prikken, Duoderm erover en vervolgens Fixomull plakken was allemaal mogelijk. Lang leve de goed uitgeruste wandeltas. En na de een halve kilometer liep de Wandelkerel weer als een kievit.
En dan zijn er altijd mensen die het beter weten. Tijdens het prikken van de blaar werden we gepasseerd door een echtpaar. Ze vroegen wat er was en toen ik antwoordde dat hij een blaar had door nieuwe schoenen, wisten ze te vertellen dat je nooit direct 30 km op nieuwe schoenen moet gaan lopen. GOH, dat was schokkend nieuws. Heb ze toen maar verteld dat dit niet de eerste tocht was op nieuwe schoenen, maar dat de oude schoenen zeker geen optie waren, aangezien die 2 maten kleiner zijn dan de huidige. Vervolgens kreeg ik de reactie dat ik dan eerder nieuwe schoenen had moeten kopen. Waarop de Wandelkerel riep: "Hallo, ik ben een puber!!! Nog nooit gehoord van de groeispurt!!!" Ik grinnikte stiekem en het echtpaar liep zonder te reageren door. Misschien niet beleefd van de Wandelkerel, maar hij is al die goed bedoelde adviezen af en toe ook meer dan zat. En ik ook!!!
En de veters weer strikken voor de laatste kilometers.
En met nog 8 km te gaan en dreigende regen gooiden we het tempo weer omhoog. Maar in zo'n mooie omgeving duurt dat bij ons net zo lang tot we weer iets moois tegen komen. Ondertussen waren bomen weer naar links en het bos weer naar rechts verhuisd. En vooral Wandelmams was blij dat het geen hoog zomer was, want dan zijn al die zandpaden waar over worden gestuurd veranderd in mul zand. Nu was de ondergrond vrij hard.
Jammer genoeg was de ondergrond niet egaal en dus stapte ik in een kuil en verzwikte mijn enkel. Gelukkig had ik mijn hoge schoenen aan, dus de klap werd behoorlijk opgevangen, maar het was wel gevoelig. De omgeving bleef mooi, dus we bleven genieten.
Bos links, bomen rechts.
Eindelijk weer asfalt.
Omdat we laat gestart waren en omdat we al veel tussenpauzes hadden gehad, wilden we eigenlijk wel doorlopen, maar er was zoveel moois te zien, dat dat doorlopen elke keer mislukte.
Galante jongen, die Wandelkerel.
Generatiekloof????
Maar uiteindelijk bereikten we de finish. Met een prachtige wandeling in de benen. En waren nog niet eens als laatste binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten