Hij is THUIS!!!!!!

Eindelijk, eindelijk was het zover. De dag dat manlief definitief, echt, helemaal, zonder weer weg te moeten thuis kwam!!! Nou die dag, was vandaag. En dochterlief had er gewoon van wakker gelegen. Ze kwam vanmorgen met dikke wallen onder haar ogen haar bed uit.

Op mijn vraag of ze lekker had geslapen, klonk een overtuigend: "NEE!!!!" Toen ik vroeg waarom ze niet lekker had geslapen, was het antwoord: "Nou ja, papa komt vandaag thuis en jij vraagt waarom ik niet lekker heb geslapen..... Duh, omdat papa thuis komt natuurlijk. Hoe laat gaan we hem ophalen???"

Ophalen konden we hem om 3 uur, toen was zijn laatste, zijn allerlaatste therapie daar afgelopen. We dronken nog een bakkie koffie met de mede-revalidanten van de afdeling en toen namen we manlief mee naar huis. Voor altijd.......

Op de terugweg haalden we taart. Want als dit heugelijke feit geen taart waard is, dan kan de taartbranche in Nederland wel opdoeken. Na al die maanden hadden we een man en vader thuis, die weliswaar lichamelijk nog niet de oude is, maar die geestelijk/mentaal gewoon weer dezelfde is als toen. Dat "toen" voordat we wisten dat de ziekte neuro-sarcoidose bestaat.

Toen we thuis kwamen, hingen er vlaggen voor manlief.

Paps kwam net aanfietsen toen ik de auto parkeerde en hij was dus de eerste die manlief thuis verwelkomde. 's Avonds volgden er meer familieleden en sommigen brachten een aardigheidje mee. En de aandacht ging niet alleen uit naar manlief, maar ook naar mij.

En ik zal eerlijk zijn, dat doet mij erg goed. Natuurlijk is manlief degene die het erg ziek is geweest en was hij de laatste maanden het middelpunt van de belangstelling. En dat begrijp ik ook volkomen, maar als mensen vragen hoe het met manlief gaat en daarna liefdevol informeren naar de kinderen, om vervolgens daarna weg te lopen.... Dat maakt het moeilijk. Want ik was/ben er toch ook nog????????

Gelukkig zijn er veel mensen die mij in de afgelopen periode niet vergeten zijn. En die er waren als ik ze nodig had. Met een luisterend oor, een warme maaltijd, een avondje oppas, een ritje naar of van de revalidatiekliniek met manlief, een aanbod om te helpen met.... of een dikke knuffel. En lieve schatten, ik ben zo blij met jullie.

Maar nu is er maar één ding belangrijk... HIJ IS THUIS!!!!!!!!!