Helaas kon manlief niet mee, vanwege een vervelende, nog niet gedefinieerde blessure, dus ik vertrok met 2 kindertjes op de achterbank, terwijl manlief ons uitzwaaide. Wandelmams en paps waren ons al voorgegaan, dus toen we ter plaatse kwamen, konden we zo het huisje in. We kletsten bij, aten en gingen op tijd naar bed.
Zaterdagmorgen 7 uur ging de wekker. Pfoeh, weer vroeg op staan. Voorzichtig maakte ik het Wandelmannetje en Wandelmams wakker. We aten, kleedden ons aan, pakten de box met sponsorgeld, namen de tassen mee en stapten in de auto. In Katwijk aangekomen, stonden we in de rij voor de parkeerplaats. Helaas was de parkeerplaats vol en verwees de verkeersregelaar ons naar de naastgelegen woonwijk. In de woonwijk stikte het van de wandelaars en in een lange rij reden de auto's naar een parkeerterreintje. En in een nog langere rij liepen de wandelaars weer naar de doorgaande weg en sloten we aan bij de meute wandelaars die daar al liep.
Ineens staan we bovenaan een strandopgang en onderaan die strandopgang staat de eerste controlepost. Uhhhhh, wij hebben nog geen start gezien en lopen nog met ons sponsorgeld rond. We laten ons kaartje knippen, nemen een bakkie en een krentenbol en proberen iemand van de organisatie te vinden, maar het is zo druk daar, dat we uiteindelijk maar besluiten om door te lopen.
En dus gaan we het strand op. Op naar Wassenaar. Het waait en het dreigt te gaan regenen, maar het blijft nog steeds droog. Tenminste vanuit de hemel, de atmosfeer is vochtig. De zee is fantastisch met zijn rollende golven en vele kleuren grauwgrijs, grauwblauw en grauwgroen. We weten dat er digitale bekenden van ons aanwezig zijn, waarvan we sommige in het echie hebben ontmoet, en je gelooft het niet, maar op het strand komen we één van die bekenden tegen. We hebben veel bij te praten en hoewel het strand steeds muller wordt, vliegt de tijd voorbij en voor we het door hebben gaan we strand alweer af. Bovenaan de strandopgang staat een stand van het KWF en daar duiken we in, want we willen het extra gewicht wel kwijt. De mevrouw van het KWF verwelkomt ons zeer hartelijk en vol trots geeft het Wandelmannetje de sponsorbox en het sponsorformulier af. Hij heeft 107,32 euro opgehaald. De mevrouw van het KWF vraagt hem of hij weet wat de ziekte kanker is en of hij iemand kent die die akelige ziekte heeft. Zijn antwoord roert Wandelmams en mij tot tranen.
"Ik ken niemand met die ziekte, maar mijn oma, die ik nooit gekend heb, is dood gegaan aan kanker. En ik kan haar niet meer helpen, maar met dit geld kan ik wel andere mensen met kanker helpen, zodat die niet meer dood gaan."
Hij krijgt van de mevrouw van het KWF een dikke knuffel, zij belooft goed voor het geld te zorgen en zegt trots te zijn op ons mannetje. Vol vetrouwen gaan we verder voor de volgend 15 kilometer.
Vanaf het strand gaan we de duinen in. Ondertussen is de dreigende regen verdwenen, want het regent. Nog niet zo hard, dus we laten de regenjas nog even voor wat het is, maar lekker is anders.
Door de duinen trekken we naar het Panbos. En in het Panbos breekt de hemel open. Binnen 2 minuten zijn we kleddernat. Gelukkig zijn we snel bij de kippenpootpost. En een fles zuivel en een warme kippenpoot geven ons weer energie. Langs de doorgaande weg, langs de oude barakken van vliegveld Valkenburg, lopen we terug richting Katwijk. We besluiten om toch maar een poncho aan te doen. Helpt het niet meer tegen de regen, dan geeft het in ieder geval warmte. Wandelmams heeft geen regenkleding en baalt als een stekker.
Al snel komen we bij de laatste rust en daar hebben ze soep. Helaas voor Wandelmams is het kippensoep, zij houdt niet van kip. Het Wandelmannetje eet met veel genoegen ook de soep van Wandelmams op en met alledrie een krentenbol in de hand gaan we op weg voor de laatste paar kilometer.
Op de boulevard worden we ontvangen met muziek, krijgen we onze medaille en halen we kibbeling en haring. De haring bewaren we voor paps, maar de kibbeling eten we met veel plezier. Als beloning voor onszelf (en in de hoop het weer warm te krijgen) kopen we een Kippenloopshirt.
Helaas voor ons is de pendelbus vol als wij aankomen. We besluiten om dan maar te gaan lopen richting auto. Maar we hebben het zo ongelooflijk CAUT!!!! Dus we besluiten om de boulevard te verlaten richting winkels om iets warms aan te schaffen. We vinden in één van de winkels voor ons drieën een fleecevest en doen ter plekke een droog (kippnloop)shirt en het fleecevest aan.
Eindelijk hebben we het weer warm en op ons gemak lopen we naar de auto. In de auto doen we de natte wandelschoenen uit, want ander schoeisel hebben we wel meegenomen.
Helaas werkte het weer erg tegen, maar de Kippenloop is een fantastische tocht, goed verzorgd en georganiseerd en we zullen in de toekomst zeker weer een keer van de partij zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten