De eerste avond vertrokken we tegelijk met de 10 kilometer-groepen en dat viel niet mee. We probeerden ze in te halen, maar dat is een zware opgave, want als er een gat ontstaat in een groep, dan wordt er ineens weer gehold en loop je weer aan het einde van de groep. En toen we de 10 kilometer groepen voorbij waren, kwamen we tussen de 5 kilometer groepen. Leuk daaraan was dat we dochterlief, neefje M. en nichtje N. passeerden en dus uitbundig werden begroet. Eén van de meesters riep nog gekscherend dat het Wandelmannetje een uitslover was, maar de lach op zijn gezicht sprak dat gelukkig tegen. Bij terugkomst hoorden we dat we de volgende dag een kwartier eerder mochten starten en dat vonden we geen probleem.
Dag 2 had het Wandelmannetje het op zijn heupen. Hij liep en liep en liep en voor we het door hadden was hij ver op ons voor. De vrijwilligers en EHBO'ers op de route kenden hem intussen en dus werd hij goed in de gaten gehouden. Na verloop van tijd keek hij om en besloot hij uiteindelijk om maar eens op ons te wachten.
Gedrieën liepen we door. En het leukste van deze avond was wel dat we, toen we het viaduct over liepen, onder ons de 10 kilometer groepen wandelden. En onderaan het het viaduct bleek dat we deze groepen tegemoet liepen en kwamen we de klasgenoten van het Wandelmannetje tegen. Over en weer werd er geroepen en gezwaaid.
Ondertussen moest ik ongelooflijk nodig plassen en hoewel ik geen moeite heb met wild plassen als de nood heel hoog is, moet dat wel op een enigszins beschut plekje gebeuren. En die kwamen we niet tegen. Dus bleef ik lopen met hoge nood. Eindelijk, eindelijk vond ik een plekje waar ik redelijk beschut mijn gang kon gaan. Het Wandelmannetje was solidair en Wandelmams..............
Opgelucht liepen we verder. Het einde was in zicht en tot groot plezier van het Wandelmannetje waren we deze avond nog voor zijn klasgenoten binnen. En natuurlijk hebben we even op ze gewacht.
Dag 3 begonnen we weer iets eerder. Dit vonden wij de minst leuke avond. De route ging veelvuldig over zandpaden en later ook nog over een zeer vervelend klinkerpad. Maar wij zijn bikkels, dus liepen we zonder mopperen (toch, Wandelmams) door. Het laatste stuk ging weer over asfalt en door de stad, dus dat ging weer een stuk makkelijker.
De laatste dag bracht ons een verkorte route, zodat we de feestelijke intocht ook konden meemaken. En feestelijk was het, vooral voor het Wandelmannetje. Van diverse ouders van klasgenoten kreeg hij iets extra's want zijn prestatie werd hogelijk gewaardeerd. Zeker omdat 's middags het twee-wekelijks nieuwsbericht van de school was verspreid, waarin het Wandelmannetje vroeg om een sponsorbijdrage voor de Kippenloop. Die staat namelijk voor zaterdag op het programma.
Thuis gekomen vertelde dochterlief dat ze volgend jaar niet meer met school mee wil. Ze was zo moe van het langzame lopen. "Volgend jaar ga ik met jullie mee. En dan wil ik ook zo'n shirt!!!!"
Staat genoteerd!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten